DAG 22 EN DAG 23 - 6 EN 7 OKTOBER 2010
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
09 Oktober 2013 | Portugal, Rubiãis
6 oktober 2010
Ponte de Lima – Rubiâes 18,5 km.
Overnachting: albergue in Rubiâes
Vandaag wandelen we over het hoogste punt van de hele camino: de op 410 meter hoogte gelegen Alto da Portela Grande. Na het ontbijt gaan we weer de weg op, ieder in zijn eigen tijd en tempo. Zelden lopen we in groepen, omdat ieder een eigen tempo heeft. De omgeving hier is schitterend, het
weer is duidelijk anders dan in het begin van onze reis, toen het nog zeer warm was. Nu is het vochtig, bewolkt, mistig en een lagere temperatuur. Wel lekker eigenlijk. Drie keer achter elkaar gaan we onder de hoge viaducten van de A-3 door in hetzelfde dal. Deze A-3, maar ook de N-201 en de A-27 blijven steeds in onze nabijheid, maar ver genoeg om niet storend te zijn.
Tussen twaalf en één uur, als we iets hebben gegeten in een bar, komen we aan bij de voet van de klim. ‘Fonte des Três Bicas’, fontein met drie uitlopen, heet het hier, met naast de fontein ook nog een watervalletje van drie meter hoog. Een boerin komt langs met twee koeien, twee schapen en een geit.
Zij wil wel op de foto, maar durft niet te kijken. En wij gaan klimmen van 140 meter hoogte naar 410 meter in 3,1 kilometer. Halverwege even een rustpunt bij een stenen kruisbeeld, waaronder en waarop pelgrims kleine steentjes hebben gelegd, zoals dat vaak gebeurt.
‘Johnny be good’ van Chuck Berry schalt plotseling door de bossen en even later klinkt er een mondharmonica. Het is welkomstmuziek uit het radiootje met luidspreker, dat Alec, de Venezuelaan aan ons laat horen. Hij zit met zijn maatje Nino al op de top en heeft ons zien zwoegen om boven te komen. Rock ’n Roll op de top, waar wij uiteraard ook even gaan zitten en genieten van het mooie uitzicht. Even later verschijnt ook Meg, gevolgd door haar man Vince, tussen de bomen. Een topontmoeting. Ieder apart dalen we weer af voor de laatste vijf kilometer vandaag naar de albergue van Rubiâes, waar we niemand aantreffen. De albergue is aan de voordeur gesloten, maar achterom kunnen we er in en wachten we op de hospitalero. In het gastenboek zien we, dat de laatste gast gisteren Francy uit Brazilië was. Wij hebben haar al die tijd niet meer gezien en zij is ons dus een dag vooruit.
Als de hospitalero gearriveerd is en wij aan onze dagelijkse routine beginnen, komen meer mensen de albergue binnen. Met Alec en Nino, die beiden als ‘chef ’ zijn afgestudeerd in Parijs en de afgelopen maanden stage hebben gelopen in Parijse Michelin-sterrenrestaurants, maken we de afspraak, dat zij vanavond zullen koken en met hen en Meg en Vince gaan we eerst wat drinken op dit finest hour en daarna inkopen doen voor het eten.
Een fataal moment.
We zitten aan een tafeltje op een buitenterras van een café op een paar honderd meter afstand van de albergue en drinken een paar biertjes. Ik heb zoals gewoonlijk mijn tasje met spulletjes bij mij en Tineke een tasje met paspoorten, reispapieren en dergelijke. Als we vertrekken naar de winkel, laat ik mijn tasje aan de stoelleuning hangen met daarin mijn portemonnee, mijn gids, mijn dagboek en balpen. Nino en Alec zoeken hun ingrediënten in het eenvoudige winkeltje bij elkaar. Het zal een soep worden met aardappelen, uien, wortel en zo nog wat meer. Bij het afrekenen bemerk ik pas, dat ik mijn tasje niet meer heb en ik ren terug naar het café. Op het tafeltje tref ik daar nog wel de lege flesjes aan, maar niet meer de glazen. En ook niet mijn tasje. Ik vraag de eigenares, die Engels spreekt, naar het tasje, maar ze beweert van niets te weten. Uit het feit, dat wel de glazen zijn
weggehaald en niet de flessen, maak ik echter op, dat ze bij het tafeltje is geweest en het tasje moet hebben gezien. En meegenomen? Even later komen de anderen eraan en Tineke vraagt of zij binnen rond mag kijken en achter de bar. Dat mag, maar levert geen resultaat op. Ook Alec, die Portugees spreekt, vraagt haar ernaar, maar ze blijft ontkennen en gaat weer snel aan het werk in het café, waar geen klanten aanwezig zijn. We zoeken in de omgeving, in de bermen en vuilnisbakken, maar dat levert niets op. Weer terug in de albergue moet ik bellen voor blokkade van mijn bankpasjes en moet ik de ellende maar verdrinken met voortreffelijke rode wijn.
Nino en Alec produceren een fantastische soep met zeer eenvoudige middelen, wat een genot is om hen bezig te zien. John de Schot, die uitsluitend water drinkt en al snel ‘Johnny Walker’ wordt genoemd, merkt het snelle tekort aan wijn op en staat erop zelf nog een paar flessen te gaan halen in het winkeltje. Het is al donker en we wachten met eten, tot hij terug is, wat wel even duurt. Dan toch komt hij aanzetten met een paar flessen rode en witte wijn. Er is zoveel soep, dat alle aanwezigen kunnen mee-eten. Ondertussen zijn er ook drie vrolijke Canadese meiden de albergue binnen
gekomen, die ook een bordje krijgen.
Driesterrensoep voor zeventien mensen!
7 oktober 2010
Rubiâes – Tui 20 km.
Overnachting: albergue in Tui, Spanje
We hebben twintig kilometer te gaan, het regent, ik heb hoofdpijn door een overvloed aan wijn gisterenavond en een kater van het verlies van mijn spullen. Het vertrek stellen we een beetje uit in de hoop op een opklaring tussen de buien door. Onze zelfgemaakte regenkapjes over de schoenen
(‘gamaschen’) vinden bijval. Hoewel we er niet echt charmant bijlopen in korte broek en regenkapjes vanaf de knie tot op de schoen, helpen de kapjes wel, want onze schoenen blijven droog aan de binnenkant. Vince probeert het ook en gebruikt plastic zakjes, die hij met een elastiek en tape vastzet
rond zijn kuiten.
Om kwart over tien vertrekken wij; eerst maak ik foto’s van de plaats delict bij kilometerpaal 13 op de N201, waarna we al snel van de weg af gaan en weer eens een Romeinse brug, de Pons Romana over de Rio Coura oversteken. Na een uurtje komen we aan bij de eerste bar, waar we even onze natte poncho’s afdoen en bibberend onze koffie drinken. De drie Canadese meisjes komen na ons en Vince en Meg ook.
Maar we moeten door en doordat we één pijl over het hoofd zien, blijven we de N201 volgen in plaats van af te dalen in het dal. Het is vrijwel droog geworden en we lopen hoog boven het dal, waar onze medepelgrims waarschijnlijk over de modderige paden moeten lopen. Verschillende keren worden wij erop gewezen door voorbijgangers, dat wij niet op de Camino lopen, maar dáár, beneden, horen te zijn. Maar het is wel de snellere weg naar Valença, waar wij nog politieaangifte willen doen. Als daar veel tijd in gaat zitten, zullen wij misschien in de albergue van Valença overnachten en niet naar Tui gaan, waar de meesten wel naar toe gaan.
Na enkele kilometers kruist het pad met de gele pijlen vanaf links de N201 en volgen wij weer de route. Een mooie brug opnieuw, de Ponte Romana de Pedreira, bereiken wij om één uur en wij nemen er even pauze. Nino en Alec gaan ons daar voorbij en vlak voor Valença gaan wij hen weer voorbij, als zij langs de weg zitten te eten. Nogmaals een stop in een café aan de buitenkant van Valença, waar Alec en Nino en later ook de Canadese meiden Jessica, Rochelle en Raphael langskomen. Wij zoeken de politie in Valença, die hier aangeduid wordt met G.N.R. en vinden deze aan de buitenzijde van de stad bij de Bombeiros en het ziekenhuis. Als de wachtcommandant ons binnengelaten heeft vraagt hij wat hij voor ons kan doen. Alec heeft in mijn boekje het Portugese woord voor ‘aangifte’ opgeschreven.
“Declaração”, zeg ik en “Demumcia” of iets wat daarop lijkt. Alec heeft een beetje slordig geschreven, maar het komt over.
“English?”, vraagt hij en na een poosje komt hij terug met een collega, die prima Engels spreekt. Die vraagt wat wij komen doen en wat er in grote lijnen gebeurd is. Ze noteren de naam en het adres van het café en zullen gaan bellen, of er iemand naar toe sturen. Is mij niet duidelijk. Ons wordt verteld, dat er een tolk opgeroepen wordt, omdat een proces-verbaal door
een officiële tolk moet worden begeleid. Volgens mij is die agent, die zo perfect Engels spreekt voldoende geclassificeerd, maar zo werkt dat niet. De tolk zal over twintig minuten arriveren.
Na drie kwartier is er nog niemand gekomen; de Engels sprekende agent zien wij niet meer terug en de wachtcommandant aan de balie mompelt iets over het op zoek gaan naar het juiste formulier met Engelse tekst. Dat mag ik zelf helemaal invullen in het Engels, de wachtcommandant zet er een
krabbel en een stempel onder en wij krijgen een fotokopie mee. En na negentig minuten staan we alweer buiten met een proces-verbaal. De albergue van Valença is dicht bij het politiebureau en we lopen erheen. Hij is echter gesloten en op de deur hangt een briefje met de tekst: ‘Bin wieiter nach Tui’. Een briefje van een Duitse pelgrim, die wist dat wij hierheen zouden komen? We komen er niet achter, maar besluiten direct om de resterende kilometers naar Tui te lopen. Alsmaar rechtdoor lopen
we de stad uit en om half vijf bereiken we de Portugees-Spaanse grens: een lange ijzeren brug over de Rio Mino tussen Valença en Tui.
De route leidt ons direct naar de kathedraal, waar we een stempel halen en even het kerkgebouw bekijken, voordat we verder de straatjes afdalen naar de Tui Kathedraal albergue, waar wij nu eens als laatste aankomen. Met zestien inmiddels bekenden zoeken we een restaurant, waar we een grote
tafel krijgen en een driegangendiner met wijn voor € 10,- per persoon. Erg gezellig aan tafel, waar de voertaal Engels is, maar het Nederlands/Belgisch, Spaans en Duits ook te horen zijn. In Tui kan ik een nieuw dagboekje kopen en bij het toeristenkantoor wat boekjes bemachtigen over de route.
Ponte de Lima – Rubiâes 18,5 km.
Overnachting: albergue in Rubiâes
Vandaag wandelen we over het hoogste punt van de hele camino: de op 410 meter hoogte gelegen Alto da Portela Grande. Na het ontbijt gaan we weer de weg op, ieder in zijn eigen tijd en tempo. Zelden lopen we in groepen, omdat ieder een eigen tempo heeft. De omgeving hier is schitterend, het
weer is duidelijk anders dan in het begin van onze reis, toen het nog zeer warm was. Nu is het vochtig, bewolkt, mistig en een lagere temperatuur. Wel lekker eigenlijk. Drie keer achter elkaar gaan we onder de hoge viaducten van de A-3 door in hetzelfde dal. Deze A-3, maar ook de N-201 en de A-27 blijven steeds in onze nabijheid, maar ver genoeg om niet storend te zijn.
Tussen twaalf en één uur, als we iets hebben gegeten in een bar, komen we aan bij de voet van de klim. ‘Fonte des Três Bicas’, fontein met drie uitlopen, heet het hier, met naast de fontein ook nog een watervalletje van drie meter hoog. Een boerin komt langs met twee koeien, twee schapen en een geit.
Zij wil wel op de foto, maar durft niet te kijken. En wij gaan klimmen van 140 meter hoogte naar 410 meter in 3,1 kilometer. Halverwege even een rustpunt bij een stenen kruisbeeld, waaronder en waarop pelgrims kleine steentjes hebben gelegd, zoals dat vaak gebeurt.
‘Johnny be good’ van Chuck Berry schalt plotseling door de bossen en even later klinkt er een mondharmonica. Het is welkomstmuziek uit het radiootje met luidspreker, dat Alec, de Venezuelaan aan ons laat horen. Hij zit met zijn maatje Nino al op de top en heeft ons zien zwoegen om boven te komen. Rock ’n Roll op de top, waar wij uiteraard ook even gaan zitten en genieten van het mooie uitzicht. Even later verschijnt ook Meg, gevolgd door haar man Vince, tussen de bomen. Een topontmoeting. Ieder apart dalen we weer af voor de laatste vijf kilometer vandaag naar de albergue van Rubiâes, waar we niemand aantreffen. De albergue is aan de voordeur gesloten, maar achterom kunnen we er in en wachten we op de hospitalero. In het gastenboek zien we, dat de laatste gast gisteren Francy uit Brazilië was. Wij hebben haar al die tijd niet meer gezien en zij is ons dus een dag vooruit.
Als de hospitalero gearriveerd is en wij aan onze dagelijkse routine beginnen, komen meer mensen de albergue binnen. Met Alec en Nino, die beiden als ‘chef ’ zijn afgestudeerd in Parijs en de afgelopen maanden stage hebben gelopen in Parijse Michelin-sterrenrestaurants, maken we de afspraak, dat zij vanavond zullen koken en met hen en Meg en Vince gaan we eerst wat drinken op dit finest hour en daarna inkopen doen voor het eten.
Een fataal moment.
We zitten aan een tafeltje op een buitenterras van een café op een paar honderd meter afstand van de albergue en drinken een paar biertjes. Ik heb zoals gewoonlijk mijn tasje met spulletjes bij mij en Tineke een tasje met paspoorten, reispapieren en dergelijke. Als we vertrekken naar de winkel, laat ik mijn tasje aan de stoelleuning hangen met daarin mijn portemonnee, mijn gids, mijn dagboek en balpen. Nino en Alec zoeken hun ingrediënten in het eenvoudige winkeltje bij elkaar. Het zal een soep worden met aardappelen, uien, wortel en zo nog wat meer. Bij het afrekenen bemerk ik pas, dat ik mijn tasje niet meer heb en ik ren terug naar het café. Op het tafeltje tref ik daar nog wel de lege flesjes aan, maar niet meer de glazen. En ook niet mijn tasje. Ik vraag de eigenares, die Engels spreekt, naar het tasje, maar ze beweert van niets te weten. Uit het feit, dat wel de glazen zijn
weggehaald en niet de flessen, maak ik echter op, dat ze bij het tafeltje is geweest en het tasje moet hebben gezien. En meegenomen? Even later komen de anderen eraan en Tineke vraagt of zij binnen rond mag kijken en achter de bar. Dat mag, maar levert geen resultaat op. Ook Alec, die Portugees spreekt, vraagt haar ernaar, maar ze blijft ontkennen en gaat weer snel aan het werk in het café, waar geen klanten aanwezig zijn. We zoeken in de omgeving, in de bermen en vuilnisbakken, maar dat levert niets op. Weer terug in de albergue moet ik bellen voor blokkade van mijn bankpasjes en moet ik de ellende maar verdrinken met voortreffelijke rode wijn.
Nino en Alec produceren een fantastische soep met zeer eenvoudige middelen, wat een genot is om hen bezig te zien. John de Schot, die uitsluitend water drinkt en al snel ‘Johnny Walker’ wordt genoemd, merkt het snelle tekort aan wijn op en staat erop zelf nog een paar flessen te gaan halen in het winkeltje. Het is al donker en we wachten met eten, tot hij terug is, wat wel even duurt. Dan toch komt hij aanzetten met een paar flessen rode en witte wijn. Er is zoveel soep, dat alle aanwezigen kunnen mee-eten. Ondertussen zijn er ook drie vrolijke Canadese meiden de albergue binnen
gekomen, die ook een bordje krijgen.
Driesterrensoep voor zeventien mensen!
7 oktober 2010
Rubiâes – Tui 20 km.
Overnachting: albergue in Tui, Spanje
We hebben twintig kilometer te gaan, het regent, ik heb hoofdpijn door een overvloed aan wijn gisterenavond en een kater van het verlies van mijn spullen. Het vertrek stellen we een beetje uit in de hoop op een opklaring tussen de buien door. Onze zelfgemaakte regenkapjes over de schoenen
(‘gamaschen’) vinden bijval. Hoewel we er niet echt charmant bijlopen in korte broek en regenkapjes vanaf de knie tot op de schoen, helpen de kapjes wel, want onze schoenen blijven droog aan de binnenkant. Vince probeert het ook en gebruikt plastic zakjes, die hij met een elastiek en tape vastzet
rond zijn kuiten.
Om kwart over tien vertrekken wij; eerst maak ik foto’s van de plaats delict bij kilometerpaal 13 op de N201, waarna we al snel van de weg af gaan en weer eens een Romeinse brug, de Pons Romana over de Rio Coura oversteken. Na een uurtje komen we aan bij de eerste bar, waar we even onze natte poncho’s afdoen en bibberend onze koffie drinken. De drie Canadese meisjes komen na ons en Vince en Meg ook.
Maar we moeten door en doordat we één pijl over het hoofd zien, blijven we de N201 volgen in plaats van af te dalen in het dal. Het is vrijwel droog geworden en we lopen hoog boven het dal, waar onze medepelgrims waarschijnlijk over de modderige paden moeten lopen. Verschillende keren worden wij erop gewezen door voorbijgangers, dat wij niet op de Camino lopen, maar dáár, beneden, horen te zijn. Maar het is wel de snellere weg naar Valença, waar wij nog politieaangifte willen doen. Als daar veel tijd in gaat zitten, zullen wij misschien in de albergue van Valença overnachten en niet naar Tui gaan, waar de meesten wel naar toe gaan.
Na enkele kilometers kruist het pad met de gele pijlen vanaf links de N201 en volgen wij weer de route. Een mooie brug opnieuw, de Ponte Romana de Pedreira, bereiken wij om één uur en wij nemen er even pauze. Nino en Alec gaan ons daar voorbij en vlak voor Valença gaan wij hen weer voorbij, als zij langs de weg zitten te eten. Nogmaals een stop in een café aan de buitenkant van Valença, waar Alec en Nino en later ook de Canadese meiden Jessica, Rochelle en Raphael langskomen. Wij zoeken de politie in Valença, die hier aangeduid wordt met G.N.R. en vinden deze aan de buitenzijde van de stad bij de Bombeiros en het ziekenhuis. Als de wachtcommandant ons binnengelaten heeft vraagt hij wat hij voor ons kan doen. Alec heeft in mijn boekje het Portugese woord voor ‘aangifte’ opgeschreven.
“Declaração”, zeg ik en “Demumcia” of iets wat daarop lijkt. Alec heeft een beetje slordig geschreven, maar het komt over.
“English?”, vraagt hij en na een poosje komt hij terug met een collega, die prima Engels spreekt. Die vraagt wat wij komen doen en wat er in grote lijnen gebeurd is. Ze noteren de naam en het adres van het café en zullen gaan bellen, of er iemand naar toe sturen. Is mij niet duidelijk. Ons wordt verteld, dat er een tolk opgeroepen wordt, omdat een proces-verbaal door
een officiële tolk moet worden begeleid. Volgens mij is die agent, die zo perfect Engels spreekt voldoende geclassificeerd, maar zo werkt dat niet. De tolk zal over twintig minuten arriveren.
Na drie kwartier is er nog niemand gekomen; de Engels sprekende agent zien wij niet meer terug en de wachtcommandant aan de balie mompelt iets over het op zoek gaan naar het juiste formulier met Engelse tekst. Dat mag ik zelf helemaal invullen in het Engels, de wachtcommandant zet er een
krabbel en een stempel onder en wij krijgen een fotokopie mee. En na negentig minuten staan we alweer buiten met een proces-verbaal. De albergue van Valença is dicht bij het politiebureau en we lopen erheen. Hij is echter gesloten en op de deur hangt een briefje met de tekst: ‘Bin wieiter nach Tui’. Een briefje van een Duitse pelgrim, die wist dat wij hierheen zouden komen? We komen er niet achter, maar besluiten direct om de resterende kilometers naar Tui te lopen. Alsmaar rechtdoor lopen
we de stad uit en om half vijf bereiken we de Portugees-Spaanse grens: een lange ijzeren brug over de Rio Mino tussen Valença en Tui.
De route leidt ons direct naar de kathedraal, waar we een stempel halen en even het kerkgebouw bekijken, voordat we verder de straatjes afdalen naar de Tui Kathedraal albergue, waar wij nu eens als laatste aankomen. Met zestien inmiddels bekenden zoeken we een restaurant, waar we een grote
tafel krijgen en een driegangendiner met wijn voor € 10,- per persoon. Erg gezellig aan tafel, waar de voertaal Engels is, maar het Nederlands/Belgisch, Spaans en Duits ook te horen zijn. In Tui kan ik een nieuw dagboekje kopen en bij het toeristenkantoor wat boekjes bemachtigen over de route.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
