DAG 26 EN DAG 27 - 10 EN 11 OKTOBER 2010
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
09 Oktober 2013 | Spanje, Padrón
10 oktober 2010
Pontevedra – Caldas de Reis 23 km.
Overnachting: Hotel Dá Vila
Zeer vroeg beginnen ze alweer. Er staat maar drieëntwintig kilometer op de lijst, maar ze willen allemaal vroeg weg. Na hun vertrek staan wij rustig op en vertrekken om kwart over acht. We lopen de hele stad door en kennen ondertussen de weg door de winkelstraat, langs de Pelgrimskerk en langs
het terras, waar we gisteren zaten. Er zijn weer verschillende wasplaatsen en we volgen grote stukken van de Via Romana XIV en speciaal voor ons aangelegde paden. Het is weer prachtig weer, lekker fris in de ochtend, zon en weer helemaal droog. Vandaag lopen we weer min of meer met La Familia gelijk op.
In Caldas de Reis wacht ons een overvloed aan pelgrims en maar weinig onderdak. Als we met de drie meiden en de twee chefs de stad inlopen en al weten, dat er weinig kans is in de plaatselijke herberg, zien we een hotel en gaan naar binnen. De anderen zoeken elders onderdak. Wij hebben een mooie kamer en kunnen rustig slapen. Later zoeken we de anderen en wij gaan eerst naar de albergue om te zien, of ze daar zijn. Ze staan wel ingeschreven, maar hebben een appartement gehuurd boven de albergue. De gastheer wijst ons de weg naar boven en daar vinden we het stelletje, dat een mooi en compleet appartement met drie slaapkamers en een keuken heeft, geheel ingericht, voor € 60,-. Daar hadden wij ook wel bij gekund
Als wij op het balkon op de tweede verdieping staan te kijken naar het uitzicht, loopt Gaëtan juist over de Middeleeuwse brug. Wij verlaten het pand en de meisjes gaan Gaëtan zoeken om hem ook een plekje te geven in het appartement. Hij kan op een matras in de woonkamer.
Wij zoeken een mooi plekje aan de rivier voor een paar finest hours. Ik bel mijn moeder en probeer haar duidelijk te maken hoe fantastisch een wandeling naar Santiago kan zijn. We hebben tapas en bier en wijn, maken foto’s en voelen ons prima. Als we teruglopen naar het hotel zien we in de
wasplaats van Caldas de Reis enkele mensen met hun benen in het heldere water zitten, wat voor anderen reden is om dat ook maar te doen.
Later op onze hotelkamer eten we wat en zien CNN verslag doen van het noodweer en de overstromingen in Noord-Spanje van de afgelopen week, terwijl onder ons in de straat nog het getik hoorbaar is van de wandelstokken van de pelgrims, die nog steeds binnenkomen en op zoek moeten naar een slaapplaats. Plotseling gaat het, in prachtig weer met een temperatuur van 20°, regenen en zakt de temperatuur direct een graad. Dat hebben die binnenkomende pelgrims dan ook nog.
11 oktober 2010
Caldas de Reis – Padron 18,5 km
Overnachting: hotel Ribeirinho
We slapen lekker uit in volkomen rust. Door het open raam, dat op de straat uitkijkt, begint het getik van de wandelstokken al weer opnieuw. Na het ontbijt stappen we de koele straat op en tikken wij onze eerste meters weg. Via het oude deel van de stad langs de kerken, wat de gebruikelijke route op
de Camino is, gaan we een onverhard pad op, dat ons een poosje langs de grote weg voert. Na enige tijd zien we Nino en na een goed uur is het koffietijd in een café, waar ook de drie meiden arriveren.
Alleen Alec is er niet. Die heeft vandaag een soort hardloopdag en loopt in één keer door naar Padron.
Het is een prachtige route door mooie natuur over speciaal voor ons aangelegde paden. Althans: de paden zijn vermoedelijk al duizend jaar oud, maar worden hier onderhouden en voorzien van fonteintjes met drinkwater en bankjes. We lopen lekker rustig en rusten veel om met de plaatselijke
bevolking en bareigenaressen te praten. Het is druk met pelgrims aller landen. We komen in een groep terecht met ontzettend druk ratelende dames, vooral, en treffen er één, die Engels spreekt. Ze zijn met honderdenzeven mensen uit Mallorca, die per dag twaalf tot vijftien kilometer lopen en dan met een bus naar een hotel worden gebracht. De vrouw is hogelijk verbaasd als wij vertellen in Lissabon te zijn gestart en vertelt het de anderen. Die vallen bijna om van verbazing als we daar onze tocht van vorig jaar aan toevoegen. In Mallorca zijn ook mooie wandelingen te maken, zegt ze. Een rondwandeling van vijftien dagen langs albergues is goed mogelijk in maart, april en begin mei. Daarna wordt het te warm.
Goed idee wel.
Vlak voor Padron staat een politiewagen op het pad bij een overdekte zitplaats. Twee geüniformeerde mannen staan er bij en willen graag onze gegevens hebben, zoals onze startplaats van de camino en van vanmorgen, onze nationaliteit en nog zo wat gegevens. De Gemeente Padron houdt statistieken bij.
Wij gaan door naar Padron en zien ook daar heel veel rugzakken rondlopen. Alec zit ons van grote afstand al toe te zwaaien. Hij was al heel vroeg in Padron en was bezorgd waar wij bleven.
“I was worried, man”, zegt hij, maar is in een goed humeur. Gisteren was hij wat bedroefd, wat vaker voorkomt, (zijn vader is pas overleden), maar vandaag is hij weer helemaal in orde en zit te glunderen aan een tafeltje met een drankje voor zich. Hij heeft een dagmenu besteld en wij gaan ook eten. Maar eerst een biertje. Gaëtan vertelde onderweg in de eerste bar zijn levensverhaal. Hij is van adel, een baron en heeft een ongelukkige jeugd gehad in een kasteel met een gouvernante. Is getrouwd en gescheiden, heeft twee kinderen en is rechter of rechter geweest inzake asielaanvragen, zesenvijftig jaar oud. We zien hem de hele dag niet meer, ook niet gedurende al die tijd, dat wij onderweg rusten en op het plein in Padron, dat op de Rambla van Barcelona lijkt, zitten te eten en te drinken.
De albergue, waar slechts plaats is voor achtenveertig mensen, is natuurlijk al vol. Er lopen hier zoveel pelgrims rond, dat het tienvoudige wel nodig is. Alec en ik gaan de stad in om elders onderdak te zoeken en vinden, na veel rondvragen, de laatste drie kamers in een hotel. Er zijn nog een suite,
een dubbele kamer en een driepersoonskamer voor de meisjes. De chefs en wij loten om de suite, wat wij na drie keer kop of munt gooien winnen. Het voordeel van onze suite is natuurlijk de jacuzzi, waarin de kleding automatisch wordt gewassen. Daar hoeven we alleen maar wat shampoo bij te doen.
In de avond gaan we samen op zoek naar een winkel voor wat inkopen, maar we vinden geen winkel. Plotseling hoor ik mijn naam geroepen worden en staat Meg bij ons. Ze zag ons lopen op straat, terwijl zij en Vince in een restaurant zaten. Wij gaan naar binnen en praten bij. Op vrijdag, de regendag, hebben ze maar een paar uur gelopen, zodat ze achter zijn geraakt op ons. Door onze korte etappes hebben zij ons weer ingehaald. We eten samen wat en spreken af, dat we de anderen niets zullen zeggen en dat we elkaar bij de eerste bar morgenochtend in Escravitude zullen zien.
We gaan terug naar het hotel en zien de anderen niet meer. Zij zijn ook uit. Als we onze tanden poetsen voor het naar bed gaan, moeten we constateren, dat ik weer mijn tasje ben vergeten. Nu met dagboek en wat pinda’s. We gaan terug naar de bar en onderweg komen we de vijf anderen tegen. Gezamenlijk gaan we naar de bar en ik krijg mijn tasje terug. Dat moet gevierd worden en ik geef een rondje, waarna we weer naar het hotel gaan. Nog steeds zien we mensen met rugzakken lopen, op zoek naar een onderdak langs de hotels, waar Alec en ik al eerder tevergeefs gevraagd hebben naar kamers.
Stumpers.
Pontevedra – Caldas de Reis 23 km.
Overnachting: Hotel Dá Vila
Zeer vroeg beginnen ze alweer. Er staat maar drieëntwintig kilometer op de lijst, maar ze willen allemaal vroeg weg. Na hun vertrek staan wij rustig op en vertrekken om kwart over acht. We lopen de hele stad door en kennen ondertussen de weg door de winkelstraat, langs de Pelgrimskerk en langs
het terras, waar we gisteren zaten. Er zijn weer verschillende wasplaatsen en we volgen grote stukken van de Via Romana XIV en speciaal voor ons aangelegde paden. Het is weer prachtig weer, lekker fris in de ochtend, zon en weer helemaal droog. Vandaag lopen we weer min of meer met La Familia gelijk op.
In Caldas de Reis wacht ons een overvloed aan pelgrims en maar weinig onderdak. Als we met de drie meiden en de twee chefs de stad inlopen en al weten, dat er weinig kans is in de plaatselijke herberg, zien we een hotel en gaan naar binnen. De anderen zoeken elders onderdak. Wij hebben een mooie kamer en kunnen rustig slapen. Later zoeken we de anderen en wij gaan eerst naar de albergue om te zien, of ze daar zijn. Ze staan wel ingeschreven, maar hebben een appartement gehuurd boven de albergue. De gastheer wijst ons de weg naar boven en daar vinden we het stelletje, dat een mooi en compleet appartement met drie slaapkamers en een keuken heeft, geheel ingericht, voor € 60,-. Daar hadden wij ook wel bij gekund
Als wij op het balkon op de tweede verdieping staan te kijken naar het uitzicht, loopt Gaëtan juist over de Middeleeuwse brug. Wij verlaten het pand en de meisjes gaan Gaëtan zoeken om hem ook een plekje te geven in het appartement. Hij kan op een matras in de woonkamer.
Wij zoeken een mooi plekje aan de rivier voor een paar finest hours. Ik bel mijn moeder en probeer haar duidelijk te maken hoe fantastisch een wandeling naar Santiago kan zijn. We hebben tapas en bier en wijn, maken foto’s en voelen ons prima. Als we teruglopen naar het hotel zien we in de
wasplaats van Caldas de Reis enkele mensen met hun benen in het heldere water zitten, wat voor anderen reden is om dat ook maar te doen.
Later op onze hotelkamer eten we wat en zien CNN verslag doen van het noodweer en de overstromingen in Noord-Spanje van de afgelopen week, terwijl onder ons in de straat nog het getik hoorbaar is van de wandelstokken van de pelgrims, die nog steeds binnenkomen en op zoek moeten naar een slaapplaats. Plotseling gaat het, in prachtig weer met een temperatuur van 20°, regenen en zakt de temperatuur direct een graad. Dat hebben die binnenkomende pelgrims dan ook nog.
11 oktober 2010
Caldas de Reis – Padron 18,5 km
Overnachting: hotel Ribeirinho
We slapen lekker uit in volkomen rust. Door het open raam, dat op de straat uitkijkt, begint het getik van de wandelstokken al weer opnieuw. Na het ontbijt stappen we de koele straat op en tikken wij onze eerste meters weg. Via het oude deel van de stad langs de kerken, wat de gebruikelijke route op
de Camino is, gaan we een onverhard pad op, dat ons een poosje langs de grote weg voert. Na enige tijd zien we Nino en na een goed uur is het koffietijd in een café, waar ook de drie meiden arriveren.
Alleen Alec is er niet. Die heeft vandaag een soort hardloopdag en loopt in één keer door naar Padron.
Het is een prachtige route door mooie natuur over speciaal voor ons aangelegde paden. Althans: de paden zijn vermoedelijk al duizend jaar oud, maar worden hier onderhouden en voorzien van fonteintjes met drinkwater en bankjes. We lopen lekker rustig en rusten veel om met de plaatselijke
bevolking en bareigenaressen te praten. Het is druk met pelgrims aller landen. We komen in een groep terecht met ontzettend druk ratelende dames, vooral, en treffen er één, die Engels spreekt. Ze zijn met honderdenzeven mensen uit Mallorca, die per dag twaalf tot vijftien kilometer lopen en dan met een bus naar een hotel worden gebracht. De vrouw is hogelijk verbaasd als wij vertellen in Lissabon te zijn gestart en vertelt het de anderen. Die vallen bijna om van verbazing als we daar onze tocht van vorig jaar aan toevoegen. In Mallorca zijn ook mooie wandelingen te maken, zegt ze. Een rondwandeling van vijftien dagen langs albergues is goed mogelijk in maart, april en begin mei. Daarna wordt het te warm.
Goed idee wel.
Vlak voor Padron staat een politiewagen op het pad bij een overdekte zitplaats. Twee geüniformeerde mannen staan er bij en willen graag onze gegevens hebben, zoals onze startplaats van de camino en van vanmorgen, onze nationaliteit en nog zo wat gegevens. De Gemeente Padron houdt statistieken bij.
Wij gaan door naar Padron en zien ook daar heel veel rugzakken rondlopen. Alec zit ons van grote afstand al toe te zwaaien. Hij was al heel vroeg in Padron en was bezorgd waar wij bleven.
“I was worried, man”, zegt hij, maar is in een goed humeur. Gisteren was hij wat bedroefd, wat vaker voorkomt, (zijn vader is pas overleden), maar vandaag is hij weer helemaal in orde en zit te glunderen aan een tafeltje met een drankje voor zich. Hij heeft een dagmenu besteld en wij gaan ook eten. Maar eerst een biertje. Gaëtan vertelde onderweg in de eerste bar zijn levensverhaal. Hij is van adel, een baron en heeft een ongelukkige jeugd gehad in een kasteel met een gouvernante. Is getrouwd en gescheiden, heeft twee kinderen en is rechter of rechter geweest inzake asielaanvragen, zesenvijftig jaar oud. We zien hem de hele dag niet meer, ook niet gedurende al die tijd, dat wij onderweg rusten en op het plein in Padron, dat op de Rambla van Barcelona lijkt, zitten te eten en te drinken.
De albergue, waar slechts plaats is voor achtenveertig mensen, is natuurlijk al vol. Er lopen hier zoveel pelgrims rond, dat het tienvoudige wel nodig is. Alec en ik gaan de stad in om elders onderdak te zoeken en vinden, na veel rondvragen, de laatste drie kamers in een hotel. Er zijn nog een suite,
een dubbele kamer en een driepersoonskamer voor de meisjes. De chefs en wij loten om de suite, wat wij na drie keer kop of munt gooien winnen. Het voordeel van onze suite is natuurlijk de jacuzzi, waarin de kleding automatisch wordt gewassen. Daar hoeven we alleen maar wat shampoo bij te doen.
In de avond gaan we samen op zoek naar een winkel voor wat inkopen, maar we vinden geen winkel. Plotseling hoor ik mijn naam geroepen worden en staat Meg bij ons. Ze zag ons lopen op straat, terwijl zij en Vince in een restaurant zaten. Wij gaan naar binnen en praten bij. Op vrijdag, de regendag, hebben ze maar een paar uur gelopen, zodat ze achter zijn geraakt op ons. Door onze korte etappes hebben zij ons weer ingehaald. We eten samen wat en spreken af, dat we de anderen niets zullen zeggen en dat we elkaar bij de eerste bar morgenochtend in Escravitude zullen zien.
We gaan terug naar het hotel en zien de anderen niet meer. Zij zijn ook uit. Als we onze tanden poetsen voor het naar bed gaan, moeten we constateren, dat ik weer mijn tasje ben vergeten. Nu met dagboek en wat pinda’s. We gaan terug naar de bar en onderweg komen we de vijf anderen tegen. Gezamenlijk gaan we naar de bar en ik krijg mijn tasje terug. Dat moet gevierd worden en ik geef een rondje, waarna we weer naar het hotel gaan. Nog steeds zien we mensen met rugzakken lopen, op zoek naar een onderdak langs de hotels, waar Alec en ik al eerder tevergeefs gevraagd hebben naar kamers.
Stumpers.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
