DAG 28 EN DAG 29 - 12 EN 13 OKTOBER 2010
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
09 Oktober 2013 | Nederland, Nieuw-Vennep
12 oktober 2010
Padron – Santiago de Compostela 24 km.
Overnachting: kamertje in appartement
Mijn telefoonwekker staat nog op Portugese tijd, zodat wij te laat zouden zijn voor onze afspraak van half negen in de hal. Maar Alec belt ons om 08:13 uur en wij staan om half negen buiten. We ontbijten en zijn om negen uur in uitgelaten stemming op weg voor de laatste vierentwintig kilometer. We
nemen ruim de tijd en rusten regelmatig. Wij lopen vandaag gezellig met elkaar.
In Escravitude, waar we met Meg en Vince hebben afgesproken is geen café, althans niets is geopend en we wachten bij de kerk. Ze zijn er nog niet en ik probeer ze, onopvallend, even te bellen, maar dat gaat niet. Met een Nederlandse mobiele telefoon naar een Canadese telefoon bellen in
Spanje is te ingewikkeld, blijkbaar. Omdat de groep weer wil vertrekken, moeten wij hen vertellen, dat Meg en Vince onderweg naar hier zijn en dan is de verrassing er natuurlijk af. Maar we wachten en al snel komen ze er aan en zijn we als La Familia weer compleet. Althans bijna, want Gaëtan en John hebben we al een poosje niet meer gezien.
Once upon a time you dressed so fine
You threw the bums a dime in your prime, didn’t you?
People’d call, say, “Beware doll, you’re bound to fall”
You thought they were all kiddin’ you
You used to laugh about
Everybody that was hangin’ out
Now you don’t talk so loud
Now you don’t seem so proud
About having to be scrounging for your next meal
How does it feel
How does it feel
To be without a home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
You’ve gone to the finest school all right, Miss Lonely
But you know you only used to get juiced in it
And nobody has ever taught you how to live on the street
And now you find out you’re gonna have to get used to it
You said you’d never compromise
With the mystery tramp, but now you realize
He’s not selling any alibis
As you stare into the vacuum of his eyes
And ask him do you want to make a deal?
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns
When they all come down and did tricks for you
You never understood that it ain’t no good
You shouldn’t let other people get your kicks for you
You used to ride on the chrome horse with your diplomat
Who carried on his shoulder a Siamese cat
Ain’t it hard when you discover that
He really wasn’t where it’s at
After he took from you everything he could steal
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
Princess on the steeple and all the pretty people
They’re drinkin’, thinkin’ that they got it made
Exchanging all kinds of precious gifts and things
But you’d better lift your diamond ring, you’d better pawn it babe
You used to be so amused
At Napoleon in rags and the language that he used
Go to him now, he calls you, you can’t refuse
When you got nothing, you got nothing to lose
You’re invisible now, you got no secrets to conceal
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
Bob Dylan’s 'Like a Rolling Stone' galmt door de smalle straten uit het speakertje van Alec. Niet helemaal zoals van een beetje pelgrim mag worden verwacht, maar het is rock ’n roll, dansend naar Santiago en het is fantastisch. Tijdens één van de pauzes hebben we het over verhuizen en dat ouders vaak opdraaien voor het opknappen van weer een nieuwe woning.
“My parents are done with me”, merkt Rochelle op.
“How come, Princess?”, vraagt Alec
“But…., why…..,how…..?”, vraagt ze.
“You’re a spoiled child, but beautiful”, zeg ik en we moeten allemaal lachen, ook Princess.
En daar gaan we weer.
Bij een volgende stop vraag ik Raphaëlle wat voor werk zij eigenlijk precies doet. We hebben iets van ‘treeplanter’, bomenplanter, gehoord, maar hoe en wat? Zij is een bijzonder sterke vrouw, die met haar zware rugzak (goed voor overleving voor de komende acht maanden in Europa) zeer snel bergop kan lopen. Ze legt het uit:
“We gaan in Canada met een voertuig of per helikopter naar een afgelegen stuk grond om bomen te planten. Ik draag dan 70 kilo aan plantjes in manden mee. (Dat zullen dan toch wel Canadese kilo’s zijn?) Met mijn ene hand pak ik een plantje uit de mand, in mijn andere hand heb ik een schep, waarmee ik een kuiltje maak, buk om het plantje erin te zetten en schuif het gaatje dicht met mijn voet. Twee meter verder opnieuw en dat vierduizend keer op een dag. Voor tien dollarcent per plantje, enkele maanden per jaar achter elkaar. Dan verdien ik vierhonderd dollar per dag en hoef ik verder niet meer te werken en kan ik studeren.”
En ze doet even voor hoe dat in zijn werk gaat. Per plantje is zij maar een paar seconden bezig. Ga er maar aan staan!
Santiago nadert, we zingen en dansen de heuvels op en af. Geen Monte de Gozo en geen vliegveld, zoals vorig jaar vlak voor Santiago, maar een opmerkelijk stil deel van Santiago, waar we binnenkomen. Een man vertelt ons, dat het nog één kilometer is naar de kathedraal en wil graag even
op de foto met de drie meisjes. Hij geeft zijn adres op aan Vince om de foto op te sturen. De kathedraal is van verre niet te zien en net als vorig jaar is het even zoeken naar de drukste straatjes, die er naar leiden.
Op het plein voor de kerk is het druk, zoals waarschijnlijk het hele jaar. We gaan even de kerk in, waar een grote verbouwing aan de gang is. De kerk is maar voor de helft toegankelijk.
De rij voor het pelgrimskantoor, waar de compostela opgehaald kan worden is zeer lang en er is een wachttijd van een paar uur. Wij gaan eerst op zoek naar onderdak en Alec mompelt al wat onverstaanbare Spaanse klanken tegen voorbijgangers. Hij gaat, net als bij de menubestellingen in restaurants, helemaal alleen te werk en weet na een paar minuten van alles en nog wat. Hij loopt al te bellen met een papier in zijn handen, waarop telefoonnummers staan. Een man benadert ons, die kamers aanbiedt. Hij heeft wel wat voor € 16,- per persoon en we lopen met hem mee. We kunnen terecht in een deel van een verhuurd appartement met gezamenlijke keuken en badkamer. Doen we.
De anderen vinden ook onderdak en Vince en Meg hadden al eerder een hotel geboekt. Wij ontmoeten elkaar op het plein met terrassen en vieren onze aankomst in Santiago. Ook John is er weer bij en de familie is bijna weer compleet.
We eten uitgebreid in een mooi restaurant en spreken af voor morgenochtend negen uur bij het stempelkantoor voor de laatste ochtend.
13 oktober 2010
Santiago – Nieuw Vennep
Het is gedaan.
In het muffige appartement staan onze buren op en gebruiken de keuken. Wij staan dan ook op, eten wat en gaan de straat op. De straat is nat en wij vragen ons af of het regent of geregend heeft. Geen van beide. De gemeentereinigingsdienst is bezig de straten schoon te spuiten. Wij lopen naar het pelgrimskantoor, waar de rij wachtenden nu te overzien is en wij sluiten aan. De leden van The Family zijn er nog niet en Tineke gaat even de kathedraal in, terwijl ik de wacht houd in de rij.
Vorig jaar hebben wij al het op straat gevonden geld van vier maanden opgespaard met de bedoeling daarvan een kaarsje op te steken in de kathedraal. Dat is er toen niet van gekomen. Hetzelfde portemonneetje heb ik nu weer bij mij en we hebben het nog wat aangevuld met dit jaar gevonden geld. Dat was overigens maar € 1,20 in totaal. Arm Portugal! Tineke kan er nu wel vijfentwintig (elektrische) kaarsjes voor opsteken. Is het toch nog voor elkaar gekomen. Auto’s dringen zich door de nauwe steegjes langs de rij, die groeit en groeit. Wij zijn om half negen in de rij gaan staan; het kantoor zal om negen uur opengaan.
De dame aan de balie neemt er rustig de tijd voor. Ze checkt onze stempels, moet zelf de laatste stempel zetten, maar ze moet het stempelkussentje eerst met inkt bevochtigen, maar het flesje met inkt is leeg. Ze gooit het lege flesje met een woest gebaar in de prullenbak en gaat op zoek naar een vol flesje. Dan bevochtigt ze het kussentje, waarbij ze wat inktvlekken op haar handen krijgt. Vervolgens moet ze in haar tas op zoek naar een tubetje droge zeep en zakdoekjes om haar handen inktvrij te maken. Dan kan ze beginnen met in een mooi handschrift de compostela’s in te vullen, maar halverwege blijken daarop ook inktvlekken te zitten en ze verscheurt de compostela en begint opnieuw op een nieuwe. Wij doneren een paar euro’s en verlaten het kantoor om tien over tien. Buiten zien we Vince en Meg in de rij staan en wij moeten nu al afscheid van hen nemen. In het café hebben we nog tijd voor een ontbijt en na enige tijd komen ook John, Gaëtan, Alec, Nino, Jessica, Raphaëlle en Princess Rochelle binnen. We hebben verder geen tijd meer en nemen in het café hartelijk afscheid van La Familia.
John blijft nog een paar dagen en gaat dan naar zijn huis in Spanje terug. Gaëtan gaat nog een paar dagen naar een vriend(in).
Nino en Raphaëlle hebben besloten over een dag of tien naar Italië te reizen en daar een stuk te gaan wandelen naar Rome.
Alec gaat naar zijn grootmoeder in Porto om daar in een goed restaurant te gaan werken.
Jessica en Rochelle vertrekken over een paar dagen via Londen terug naar Canada.
We hebben met elkaar een aantal prachtige dagen gehad, wat de Camino Portugués compleet maakt.
De dame van de toeristeninformatie heeft ons op Spaanse wijze informatie gegeven. Haar tien minuten lopen naar het busstation worden zeker dertig minuten. Het busstation is niet makkelijk te vinden, omdat het steeds nog een stuk verder is dan wij verwachten. In het station zelf blijkt het ook nog niet zo simpel om de juiste vertrekplaats van de bus naar het vliegveld te vinden. Om twaalf uur zijn we dan toch op het vliegveld, checken in en vertrekken op tijd om kwart voor twee in prachtig weer met 21° C naar Madrid.
In Madrid is er nu geen probleem met de verbinding en precies op tijd, kwart voor zeven, landen we op Schiphol, waar Dominique en Sjoerd ons komen ophalen.
We zijn weer thuis.
De Camino Portugués is ons redelijk goed bevallen. Enkele minpuntjes waren: het oponthoud van zeven uur in Madrid op de heenreis, het ontbreken van een ‘camino’ tussen Lissabon en Porto, de relatief dure pensions en hotels op dit deel, de enorme hoeveelheid afval langs de Portugese wegen en de diefstal van mijn tasje met inhoud.
Daar staan veel pluspunten tegenover: de mooie wandeling vanuit Lissabon op de eerste dag, de vaak mooie of interessante Middeleeuwse dorpjes, steden en bruggen, het binnenwandelen van Porto, de steeds mooier wordende natuur in het noorden, de bindende factor van de albergues vanaf Porto, de verbondenheid en vriendschap met La Familia gedurende de laatste tien dagen.
Vooral dat laatste maakt van een gewone wandeling een echte ‘Camino’.
Maar dertig kilometer regen op één dag heeft ook z’n leuke kanten.
Met dank aan:
Francy – Brazilië -
Hongaarse dame
David Sotillos - Spanje
John Brierly, auteur gids – Engeland
Mevrouw ? - Zuid-Korea, die mij uit de droom hielp
Alehandro (‘Alec’) de Sostoa Venturini - Venezuela
Jessica Salgueiro - Canada
‘Princess’ Rochelle - Canada
Raphaëlle Pascale - Canada
Anthony (Nino) Mcgovern - Canada
Meg & Vince Zuccaro - Canada
Gaëtan de Moffarts - België
John(ny Walker) - Schotland/Spanje
En enkele Italianen, Spanjaarden en een paar Duitsers.
Padron – Santiago de Compostela 24 km.
Overnachting: kamertje in appartement
Mijn telefoonwekker staat nog op Portugese tijd, zodat wij te laat zouden zijn voor onze afspraak van half negen in de hal. Maar Alec belt ons om 08:13 uur en wij staan om half negen buiten. We ontbijten en zijn om negen uur in uitgelaten stemming op weg voor de laatste vierentwintig kilometer. We
nemen ruim de tijd en rusten regelmatig. Wij lopen vandaag gezellig met elkaar.
In Escravitude, waar we met Meg en Vince hebben afgesproken is geen café, althans niets is geopend en we wachten bij de kerk. Ze zijn er nog niet en ik probeer ze, onopvallend, even te bellen, maar dat gaat niet. Met een Nederlandse mobiele telefoon naar een Canadese telefoon bellen in
Spanje is te ingewikkeld, blijkbaar. Omdat de groep weer wil vertrekken, moeten wij hen vertellen, dat Meg en Vince onderweg naar hier zijn en dan is de verrassing er natuurlijk af. Maar we wachten en al snel komen ze er aan en zijn we als La Familia weer compleet. Althans bijna, want Gaëtan en John hebben we al een poosje niet meer gezien.
Once upon a time you dressed so fine
You threw the bums a dime in your prime, didn’t you?
People’d call, say, “Beware doll, you’re bound to fall”
You thought they were all kiddin’ you
You used to laugh about
Everybody that was hangin’ out
Now you don’t talk so loud
Now you don’t seem so proud
About having to be scrounging for your next meal
How does it feel
How does it feel
To be without a home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
You’ve gone to the finest school all right, Miss Lonely
But you know you only used to get juiced in it
And nobody has ever taught you how to live on the street
And now you find out you’re gonna have to get used to it
You said you’d never compromise
With the mystery tramp, but now you realize
He’s not selling any alibis
As you stare into the vacuum of his eyes
And ask him do you want to make a deal?
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns
When they all come down and did tricks for you
You never understood that it ain’t no good
You shouldn’t let other people get your kicks for you
You used to ride on the chrome horse with your diplomat
Who carried on his shoulder a Siamese cat
Ain’t it hard when you discover that
He really wasn’t where it’s at
After he took from you everything he could steal
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
Princess on the steeple and all the pretty people
They’re drinkin’, thinkin’ that they got it made
Exchanging all kinds of precious gifts and things
But you’d better lift your diamond ring, you’d better pawn it babe
You used to be so amused
At Napoleon in rags and the language that he used
Go to him now, he calls you, you can’t refuse
When you got nothing, you got nothing to lose
You’re invisible now, you got no secrets to conceal
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?
Bob Dylan’s 'Like a Rolling Stone' galmt door de smalle straten uit het speakertje van Alec. Niet helemaal zoals van een beetje pelgrim mag worden verwacht, maar het is rock ’n roll, dansend naar Santiago en het is fantastisch. Tijdens één van de pauzes hebben we het over verhuizen en dat ouders vaak opdraaien voor het opknappen van weer een nieuwe woning.
“My parents are done with me”, merkt Rochelle op.
“How come, Princess?”, vraagt Alec
“But…., why…..,how…..?”, vraagt ze.
“You’re a spoiled child, but beautiful”, zeg ik en we moeten allemaal lachen, ook Princess.
En daar gaan we weer.
Bij een volgende stop vraag ik Raphaëlle wat voor werk zij eigenlijk precies doet. We hebben iets van ‘treeplanter’, bomenplanter, gehoord, maar hoe en wat? Zij is een bijzonder sterke vrouw, die met haar zware rugzak (goed voor overleving voor de komende acht maanden in Europa) zeer snel bergop kan lopen. Ze legt het uit:
“We gaan in Canada met een voertuig of per helikopter naar een afgelegen stuk grond om bomen te planten. Ik draag dan 70 kilo aan plantjes in manden mee. (Dat zullen dan toch wel Canadese kilo’s zijn?) Met mijn ene hand pak ik een plantje uit de mand, in mijn andere hand heb ik een schep, waarmee ik een kuiltje maak, buk om het plantje erin te zetten en schuif het gaatje dicht met mijn voet. Twee meter verder opnieuw en dat vierduizend keer op een dag. Voor tien dollarcent per plantje, enkele maanden per jaar achter elkaar. Dan verdien ik vierhonderd dollar per dag en hoef ik verder niet meer te werken en kan ik studeren.”
En ze doet even voor hoe dat in zijn werk gaat. Per plantje is zij maar een paar seconden bezig. Ga er maar aan staan!
Santiago nadert, we zingen en dansen de heuvels op en af. Geen Monte de Gozo en geen vliegveld, zoals vorig jaar vlak voor Santiago, maar een opmerkelijk stil deel van Santiago, waar we binnenkomen. Een man vertelt ons, dat het nog één kilometer is naar de kathedraal en wil graag even
op de foto met de drie meisjes. Hij geeft zijn adres op aan Vince om de foto op te sturen. De kathedraal is van verre niet te zien en net als vorig jaar is het even zoeken naar de drukste straatjes, die er naar leiden.
Op het plein voor de kerk is het druk, zoals waarschijnlijk het hele jaar. We gaan even de kerk in, waar een grote verbouwing aan de gang is. De kerk is maar voor de helft toegankelijk.
De rij voor het pelgrimskantoor, waar de compostela opgehaald kan worden is zeer lang en er is een wachttijd van een paar uur. Wij gaan eerst op zoek naar onderdak en Alec mompelt al wat onverstaanbare Spaanse klanken tegen voorbijgangers. Hij gaat, net als bij de menubestellingen in restaurants, helemaal alleen te werk en weet na een paar minuten van alles en nog wat. Hij loopt al te bellen met een papier in zijn handen, waarop telefoonnummers staan. Een man benadert ons, die kamers aanbiedt. Hij heeft wel wat voor € 16,- per persoon en we lopen met hem mee. We kunnen terecht in een deel van een verhuurd appartement met gezamenlijke keuken en badkamer. Doen we.
De anderen vinden ook onderdak en Vince en Meg hadden al eerder een hotel geboekt. Wij ontmoeten elkaar op het plein met terrassen en vieren onze aankomst in Santiago. Ook John is er weer bij en de familie is bijna weer compleet.
We eten uitgebreid in een mooi restaurant en spreken af voor morgenochtend negen uur bij het stempelkantoor voor de laatste ochtend.
13 oktober 2010
Santiago – Nieuw Vennep
Het is gedaan.
In het muffige appartement staan onze buren op en gebruiken de keuken. Wij staan dan ook op, eten wat en gaan de straat op. De straat is nat en wij vragen ons af of het regent of geregend heeft. Geen van beide. De gemeentereinigingsdienst is bezig de straten schoon te spuiten. Wij lopen naar het pelgrimskantoor, waar de rij wachtenden nu te overzien is en wij sluiten aan. De leden van The Family zijn er nog niet en Tineke gaat even de kathedraal in, terwijl ik de wacht houd in de rij.
Vorig jaar hebben wij al het op straat gevonden geld van vier maanden opgespaard met de bedoeling daarvan een kaarsje op te steken in de kathedraal. Dat is er toen niet van gekomen. Hetzelfde portemonneetje heb ik nu weer bij mij en we hebben het nog wat aangevuld met dit jaar gevonden geld. Dat was overigens maar € 1,20 in totaal. Arm Portugal! Tineke kan er nu wel vijfentwintig (elektrische) kaarsjes voor opsteken. Is het toch nog voor elkaar gekomen. Auto’s dringen zich door de nauwe steegjes langs de rij, die groeit en groeit. Wij zijn om half negen in de rij gaan staan; het kantoor zal om negen uur opengaan.
De dame aan de balie neemt er rustig de tijd voor. Ze checkt onze stempels, moet zelf de laatste stempel zetten, maar ze moet het stempelkussentje eerst met inkt bevochtigen, maar het flesje met inkt is leeg. Ze gooit het lege flesje met een woest gebaar in de prullenbak en gaat op zoek naar een vol flesje. Dan bevochtigt ze het kussentje, waarbij ze wat inktvlekken op haar handen krijgt. Vervolgens moet ze in haar tas op zoek naar een tubetje droge zeep en zakdoekjes om haar handen inktvrij te maken. Dan kan ze beginnen met in een mooi handschrift de compostela’s in te vullen, maar halverwege blijken daarop ook inktvlekken te zitten en ze verscheurt de compostela en begint opnieuw op een nieuwe. Wij doneren een paar euro’s en verlaten het kantoor om tien over tien. Buiten zien we Vince en Meg in de rij staan en wij moeten nu al afscheid van hen nemen. In het café hebben we nog tijd voor een ontbijt en na enige tijd komen ook John, Gaëtan, Alec, Nino, Jessica, Raphaëlle en Princess Rochelle binnen. We hebben verder geen tijd meer en nemen in het café hartelijk afscheid van La Familia.
John blijft nog een paar dagen en gaat dan naar zijn huis in Spanje terug. Gaëtan gaat nog een paar dagen naar een vriend(in).
Nino en Raphaëlle hebben besloten over een dag of tien naar Italië te reizen en daar een stuk te gaan wandelen naar Rome.
Alec gaat naar zijn grootmoeder in Porto om daar in een goed restaurant te gaan werken.
Jessica en Rochelle vertrekken over een paar dagen via Londen terug naar Canada.
We hebben met elkaar een aantal prachtige dagen gehad, wat de Camino Portugués compleet maakt.
De dame van de toeristeninformatie heeft ons op Spaanse wijze informatie gegeven. Haar tien minuten lopen naar het busstation worden zeker dertig minuten. Het busstation is niet makkelijk te vinden, omdat het steeds nog een stuk verder is dan wij verwachten. In het station zelf blijkt het ook nog niet zo simpel om de juiste vertrekplaats van de bus naar het vliegveld te vinden. Om twaalf uur zijn we dan toch op het vliegveld, checken in en vertrekken op tijd om kwart voor twee in prachtig weer met 21° C naar Madrid.
In Madrid is er nu geen probleem met de verbinding en precies op tijd, kwart voor zeven, landen we op Schiphol, waar Dominique en Sjoerd ons komen ophalen.
We zijn weer thuis.
De Camino Portugués is ons redelijk goed bevallen. Enkele minpuntjes waren: het oponthoud van zeven uur in Madrid op de heenreis, het ontbreken van een ‘camino’ tussen Lissabon en Porto, de relatief dure pensions en hotels op dit deel, de enorme hoeveelheid afval langs de Portugese wegen en de diefstal van mijn tasje met inhoud.
Daar staan veel pluspunten tegenover: de mooie wandeling vanuit Lissabon op de eerste dag, de vaak mooie of interessante Middeleeuwse dorpjes, steden en bruggen, het binnenwandelen van Porto, de steeds mooier wordende natuur in het noorden, de bindende factor van de albergues vanaf Porto, de verbondenheid en vriendschap met La Familia gedurende de laatste tien dagen.
Vooral dat laatste maakt van een gewone wandeling een echte ‘Camino’.
Maar dertig kilometer regen op één dag heeft ook z’n leuke kanten.
Met dank aan:
Francy – Brazilië -
Hongaarse dame
David Sotillos - Spanje
John Brierly, auteur gids – Engeland
Mevrouw ? - Zuid-Korea, die mij uit de droom hielp
Alehandro (‘Alec’) de Sostoa Venturini - Venezuela
Jessica Salgueiro - Canada
‘Princess’ Rochelle - Canada
Raphaëlle Pascale - Canada
Anthony (Nino) Mcgovern - Canada
Meg & Vince Zuccaro - Canada
Gaëtan de Moffarts - België
John(ny Walker) - Schotland/Spanje
En enkele Italianen, Spanjaarden en een paar Duitsers.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
