DAG 20 EN DAG 21 - 4 EN 5 OKTOBER 2010
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
09 Oktober 2013 | Portugal, Ponte do Lima
4 oktober 2010
Rates – Portela 25 km.
Overnachting: albergue Portela
Na het ontbijt gaat iedereen op eigen gelegenheid op pad. We hebben een mooie route voor de boeg en krijgen als voorafje een schitterende zonsopkomst boven Rates. Het weer is opgeknapt, maar de afgebroken takken, meest eucalyptus, liggen op alle wegen en paden. Overal kolkt nu het water door goten en afvoeren en voor de komende dagen is meer regen voorspeld. Weersvoorspellingen zijn in Portugal erg betrouwbaar, omdat het weer standvastig is, zegt men.
Bij de kapel Santa Cruz houden we even halt en worden ingehaald door (naar later blijkt) de Belg Gaëtan, die gisteren met ons in de albergue in Rates overnachtte. Er zijn wijngaarden, middeleeuwse, of nog oudere bruggen, mooie paden en een stad, Barcelos, die vooraf door ons gepland was als overnachtingsplaats. Door de regendag is dit schema wat gewijzigd, zodat wij de oude stad Barcelos alleen doorlopen en daarna nog een kleine tien kilometer te gaan hebben. Er zijn nog cafés, kapelletjes, mooie quinta’s
(boerderijen –meestal wijn-), oude bruggen en wasplaatsen in Vila Boa, Portela en Fonte de Lavanderia.
In de herberg van Portela treffen we vrijwel hetzelfde gezelschap aan als gisteren in Rates: Nino uit Canada, de Hongaarse, David uit Spanje, Gaëtan uit België, Alec uit Venezuela, Meg en Vince uit Canada, Wolfgang uit Duitsland en wij. En een stel van vier Spanjaarden, dat zich echter wat afzijdig houdt, zoals Spanjaarden vaker doen op een camino. De herberg is als nieuw gerenoveerd en pas in april 2010 heropend. Van iets ouds is echter niets meer terug te zien.
5 oktober 2010
Portela – Ponte de Lima 24 km.
Overnachting: albergue Ponte de Lima
Na het ontbijt in de herberg doen de twee bij de herberg behorende hondjes ons uitgeleide en wandelen we de weg op naar het noorden. Het is bewolkt, maar een aangename temperatuur. De route brengt ons na een goed uur eerst over de Ponte das Tábuas over de Rio Neiva, een middeleeuwse brug, die een houten brug uit de twaalfde eeuw verving. Een typisch monument van
een pelgrimsbrug, waarover gedurende acht eeuwen al duizenden (miljoenen?) pelgrims hebben gelopen.
Naast de brug zit John, de Schot, die in Spanje woont, te pauzeren. Wij hebben hem al eerder gezien. Vermoedelijk was hij ook met ons in de vorige herberg. Hij gaat verder en wij zullen hem later weer inhalen.
Dat we 'iemand al eerder hebben gezien’ klinkt misschien vreemd, als je iemand twee dagen daarvoor hebt ontmoet. Er komen in de albergues, in de dorpen, op de paden, in de cafés zoveel mensen aan je voorbij, dat je wel eens iemand vaag herkend, maar op dat moment niet precies de plaats en de tijd voor de geest kunt halen. Zo ook John, die we bij de eerste ontmoeting niet uitgebreid gesproken hebben.
De tocht is vandaag weer afwisselend door eucalyptusbos, door dorpjes, waarvan meestal niet de naam te achterhalen valt, langs een paar wasplaatsen in Aparacide, die midden in de nieuwbouw staat en in aanbouw is en één in de omgeving van Facha met een lelijk dakje van ijzeren golfplaten.
In Paço komt ons een man tegemoet, die een ritje maakt met koe en wagentje, waarop hij schrijlings zit met een been bijna op de grond. Ik knik vragend naar hem voor toestemming om een foto te maken, hij knikt terug en laat de koe even stoppen. Een tafereeltje, dat zelfs in Portugal niet alledaags meer is. Enige kilometers vóór Ponte de Lima, onze eindbestemming voor vandaag, halen we een groepje Portugezen in, dat gezellig keuvelend en warm gekleed hetzelfde traject loopt als wij. Wij
raken in gesprek met hen. Ze zijn een gezin of familie, die in etappes naar Santiago onderweg is en alleen in de weekeinden of op vrije dagen een stukje loopt. De veertigjarige vader heeft met zijn ouders tussen zijn tiende en twintigste jaar in Duitsland gewoond, waar zijn vader toen werkte. Op zijn
twintigste is hij teruggekeerd naar Portugal om verder te studeren. Spreekt goed Engels, evenals zijn vijftienjarige zoon, die een buitengewoon intelligente indruk maakt. Die jongen praat honderduit over zijn school, de universiteit, waar hij volgend jaar al heen gaat en de verwachtingen, die hij van Portugal en van zichzelf heeft. Tot Ponte de Lima blijven ze bij ons lopen, waarna ze op de parkeerplaats hun auto ophalen en terugkeren naar huis.
Wij wandelen tegen tweeën Ponte de Lima in. Op de oever zitten oudere dames zo zwaar te kletsen, dat ze geen oog hebben voor mij. Ik doe alsof ik de ponte, de brug, fotografeer, maar heb de dames op afstand in mijn lens. Het is zeer druk aan de oever en op de brug vanwege de vrije dag in Portugal
op deze honderdste verjaardag van de republiek. Eerder zagen we al zeer lange toespraken van prominenten op de televisies. Aan een tafeltje, nog voor de brug, zitten twee mensen, die wij direct herkennen als pelgrims. Zij blijken Duitsers te zijn, die we later nog een paar keer zullen ontmoeten.
Wij gaan de brug over naar de albergue, die direct naast de kerk, aan de oever, in een oud, gerenoveerd pand is gevestigd. De albergue is gesloten en zal pas om vijf uur openen. Juist op dat moment komt een voor een feestelijke gebeurtenis geklede dame de albergue even openen om iets
neer te zetten. Wij kunnen er onze bagage alvast neerzetten en keren terug over de brug naar het centrum en bestellen uiteraard een biertje en een pizza voor Tineke en spaghetti voor mij.
We hebben mooi zicht op de weg en kunnen alle pelgrims tegenhouden, zodat ze niet tevergeefs de brug over gaan. Ons tafeltje wordt dan ook snel uitgebreid met Gaëtan, de Belg, John de Schot, Meg en Vince uit Canada, Alec uit Venezuela en Nino uit Canada. In de albergue worden we stuk voor stuk netjes ingeschreven, krijgen we een mooie stempel en worden door de jonge vrouw streng toegesproken over ver- en geboden, die in de albergue gelden. Ook wijst zij op de gezamenlijke slaapzolder van de mooie herberg per persoon of per getrouwd stel de bedden aan. Overtuigend, streng, maar toch leuk en begripvol. Zij wijst erop, dat je de herberg wel uit kan, maar er na 22.00 uur beslist niet meer in kan, omdat de deuren op slot gaan. De Engelssprekende pelgrims noemen haar direct een ‘jailkeeper’, gevangenbewaarder.
Op de zolder, waar we met ongeveer twaalf mensen slapen, wordt het al snel rustig en donker en stil….
Rates – Portela 25 km.
Overnachting: albergue Portela
Na het ontbijt gaat iedereen op eigen gelegenheid op pad. We hebben een mooie route voor de boeg en krijgen als voorafje een schitterende zonsopkomst boven Rates. Het weer is opgeknapt, maar de afgebroken takken, meest eucalyptus, liggen op alle wegen en paden. Overal kolkt nu het water door goten en afvoeren en voor de komende dagen is meer regen voorspeld. Weersvoorspellingen zijn in Portugal erg betrouwbaar, omdat het weer standvastig is, zegt men.
Bij de kapel Santa Cruz houden we even halt en worden ingehaald door (naar later blijkt) de Belg Gaëtan, die gisteren met ons in de albergue in Rates overnachtte. Er zijn wijngaarden, middeleeuwse, of nog oudere bruggen, mooie paden en een stad, Barcelos, die vooraf door ons gepland was als overnachtingsplaats. Door de regendag is dit schema wat gewijzigd, zodat wij de oude stad Barcelos alleen doorlopen en daarna nog een kleine tien kilometer te gaan hebben. Er zijn nog cafés, kapelletjes, mooie quinta’s
(boerderijen –meestal wijn-), oude bruggen en wasplaatsen in Vila Boa, Portela en Fonte de Lavanderia.
In de herberg van Portela treffen we vrijwel hetzelfde gezelschap aan als gisteren in Rates: Nino uit Canada, de Hongaarse, David uit Spanje, Gaëtan uit België, Alec uit Venezuela, Meg en Vince uit Canada, Wolfgang uit Duitsland en wij. En een stel van vier Spanjaarden, dat zich echter wat afzijdig houdt, zoals Spanjaarden vaker doen op een camino. De herberg is als nieuw gerenoveerd en pas in april 2010 heropend. Van iets ouds is echter niets meer terug te zien.
5 oktober 2010
Portela – Ponte de Lima 24 km.
Overnachting: albergue Ponte de Lima
Na het ontbijt in de herberg doen de twee bij de herberg behorende hondjes ons uitgeleide en wandelen we de weg op naar het noorden. Het is bewolkt, maar een aangename temperatuur. De route brengt ons na een goed uur eerst over de Ponte das Tábuas over de Rio Neiva, een middeleeuwse brug, die een houten brug uit de twaalfde eeuw verving. Een typisch monument van
een pelgrimsbrug, waarover gedurende acht eeuwen al duizenden (miljoenen?) pelgrims hebben gelopen.
Naast de brug zit John, de Schot, die in Spanje woont, te pauzeren. Wij hebben hem al eerder gezien. Vermoedelijk was hij ook met ons in de vorige herberg. Hij gaat verder en wij zullen hem later weer inhalen.
Dat we 'iemand al eerder hebben gezien’ klinkt misschien vreemd, als je iemand twee dagen daarvoor hebt ontmoet. Er komen in de albergues, in de dorpen, op de paden, in de cafés zoveel mensen aan je voorbij, dat je wel eens iemand vaag herkend, maar op dat moment niet precies de plaats en de tijd voor de geest kunt halen. Zo ook John, die we bij de eerste ontmoeting niet uitgebreid gesproken hebben.
De tocht is vandaag weer afwisselend door eucalyptusbos, door dorpjes, waarvan meestal niet de naam te achterhalen valt, langs een paar wasplaatsen in Aparacide, die midden in de nieuwbouw staat en in aanbouw is en één in de omgeving van Facha met een lelijk dakje van ijzeren golfplaten.
In Paço komt ons een man tegemoet, die een ritje maakt met koe en wagentje, waarop hij schrijlings zit met een been bijna op de grond. Ik knik vragend naar hem voor toestemming om een foto te maken, hij knikt terug en laat de koe even stoppen. Een tafereeltje, dat zelfs in Portugal niet alledaags meer is. Enige kilometers vóór Ponte de Lima, onze eindbestemming voor vandaag, halen we een groepje Portugezen in, dat gezellig keuvelend en warm gekleed hetzelfde traject loopt als wij. Wij
raken in gesprek met hen. Ze zijn een gezin of familie, die in etappes naar Santiago onderweg is en alleen in de weekeinden of op vrije dagen een stukje loopt. De veertigjarige vader heeft met zijn ouders tussen zijn tiende en twintigste jaar in Duitsland gewoond, waar zijn vader toen werkte. Op zijn
twintigste is hij teruggekeerd naar Portugal om verder te studeren. Spreekt goed Engels, evenals zijn vijftienjarige zoon, die een buitengewoon intelligente indruk maakt. Die jongen praat honderduit over zijn school, de universiteit, waar hij volgend jaar al heen gaat en de verwachtingen, die hij van Portugal en van zichzelf heeft. Tot Ponte de Lima blijven ze bij ons lopen, waarna ze op de parkeerplaats hun auto ophalen en terugkeren naar huis.
Wij wandelen tegen tweeën Ponte de Lima in. Op de oever zitten oudere dames zo zwaar te kletsen, dat ze geen oog hebben voor mij. Ik doe alsof ik de ponte, de brug, fotografeer, maar heb de dames op afstand in mijn lens. Het is zeer druk aan de oever en op de brug vanwege de vrije dag in Portugal
op deze honderdste verjaardag van de republiek. Eerder zagen we al zeer lange toespraken van prominenten op de televisies. Aan een tafeltje, nog voor de brug, zitten twee mensen, die wij direct herkennen als pelgrims. Zij blijken Duitsers te zijn, die we later nog een paar keer zullen ontmoeten.
Wij gaan de brug over naar de albergue, die direct naast de kerk, aan de oever, in een oud, gerenoveerd pand is gevestigd. De albergue is gesloten en zal pas om vijf uur openen. Juist op dat moment komt een voor een feestelijke gebeurtenis geklede dame de albergue even openen om iets
neer te zetten. Wij kunnen er onze bagage alvast neerzetten en keren terug over de brug naar het centrum en bestellen uiteraard een biertje en een pizza voor Tineke en spaghetti voor mij.
We hebben mooi zicht op de weg en kunnen alle pelgrims tegenhouden, zodat ze niet tevergeefs de brug over gaan. Ons tafeltje wordt dan ook snel uitgebreid met Gaëtan, de Belg, John de Schot, Meg en Vince uit Canada, Alec uit Venezuela en Nino uit Canada. In de albergue worden we stuk voor stuk netjes ingeschreven, krijgen we een mooie stempel en worden door de jonge vrouw streng toegesproken over ver- en geboden, die in de albergue gelden. Ook wijst zij op de gezamenlijke slaapzolder van de mooie herberg per persoon of per getrouwd stel de bedden aan. Overtuigend, streng, maar toch leuk en begripvol. Zij wijst erop, dat je de herberg wel uit kan, maar er na 22.00 uur beslist niet meer in kan, omdat de deuren op slot gaan. De Engelssprekende pelgrims noemen haar direct een ‘jailkeeper’, gevangenbewaarder.
Op de zolder, waar we met ongeveer twaalf mensen slapen, wordt het al snel rustig en donker en stil….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
