DAG 18 EN DAG 19 - 2 EN 3 OKTOBER 2010
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
09 Oktober 2013 | Portugal, Rates
2 oktober 2010
Porto (Maia) – Vilarinho 25, 5 km.
Overnachting: albergue in Vilarinho
Veel pelgrims, of wat daarvoor moet doorgaan, starten in Porto hun wandeling van ongeveer tweehonderdveertig kilometer naar Santiago. Het is wat drukker na Porto en opeens zijn er op de route albergues, echte pelgrimonderkomens in allerlei soorten gebouwen. Ook het landschap is nu
veranderd en wel zeer ten gunste. Er is meer groen, de paden zijn vaker onverhard en er zijn veel meer tekens, die wijzen op een camino. Santiago nadert dus. Ook mijn gids heeft vanaf Porto een andere opzet. Er staan vanaf hier uitgebreidere kaartjes en plattegronden van steden in het boekje en
de indeling is overzichtelijker. We hebben nog elf dagen om dit mee te maken.
We laten het hotelkamertje opgelucht achter ons, ontbijten in een pastelaria, een banketbakkerswinkel annex broodjeszaak annex restaurant en wandelen naar de bushalte van bus 600. Op de bushalte staat aangegeven, dat de bus Maia als eindbestemming heeft en daar moeten we heen. De bus komt al snel, we kopen een kaartje bij de buschauffeur (lekker dat dat hier nog kan) en installeren ons tussen het werkende deel van de Portugese bevolking. Het is een hele reis door de straten van Porto en geleidelijk raken we buiten de stad. In de bus is een scherm, dat aangeeft bij welke halte we zijn en
welke halte er komt. Als we Maia naderen (Maia Zuid, Maia metro, Maia dorp) wachten we tot we de eindhalte bereikt hebben. Op het scherm is ondertussen geen Maia meer te bekennen, terwijl dat toch de eindhalte zou moeten zijn. Buiten zien we, dat we de weg inslaan naar Braga en dat is niet goed voor ons. We zullen zo snel mogelijk moeten uitstappen, want Maia zijn we voorbij. Hoezo eindhalte?
We stappen uit en hebben geen idee van de plaats waar we zijn. We gaan lopen in de door ons veronderstelde richting, komen op een snelweg terecht, wat gelukkig niet te lang duurt, voordat we eraf kunnen. We vragen de weg naar de Igreja de Maia waar we de gele pijlen weer moeten vinden.
De Igreja is gewoon de kerk van Maia en die vinden we na een paar keer vragen dan toch nog vrij snel en opgelucht houden we er meteen maar een pauze. Inderdaad vinden we hier de pijlen weer terug en we kunnen dan toch starten vandaag. Zeveneneenhalve kilometer hebben we gewonnen
door de bus te nemen, maar het is dan toch inmiddels wel kwart voor elf. Maar goed.
Eén van de mensen, die wij naar de weg vroegen had ons al gezegd alsmaar de richting van de zone industrial van Maia aan te houden en die man wist het. We lopen een behoorlijke afstand door de industrieterreinen van Maia, doorkruisen diverse dorpjes en komen rond drie uur aan in Vilarinho, waar we feestelijk worden onthaald door lawaai, dat al buiten het dorp te horen is. Een paar snelle jongens en meisjes hebben hun tenten opgeslagen in het dorp om een demonstratie ‘steps’ te geven op luide, ritmische muziek voor elke dorpeling, die maar mee wil doen. Wij hebben vandaag al genoeg
steps gehad en zoeken de Farmácia (drogist), die ons de sleutel van de albergue kan geven. Een vriendelijke oude drogiste stempelt onze credencials, schrijft ons netjes in, neemt onze € 5,- per persoon in ontvangst en wij krijgen een bos sleutels overhandigd en dan vinden we het wel.
De albergue is een voorlopige hostel voor slechts vier personen in een gebouwtje op de speelplaats van de plaatselijke lagere school. Er is een keukentje naast de stapelbedden en een apart hokje met toilet en douches. Als we de nodige schoonmaakwerkzaamheden hebben verricht, zoals de keuken afsoppen en de vloer dweilen, kunnen we douchen en de was aan het hek achter het doel hangen.
Lekker in de wind.
Om vijf uur komt een meisje aangelopen, dat de albergue ook gevonden heeft. Een Hongaarse, die zich echter eerst nog bij de drogisterij moet melden voor inschrijving en betaling. Wij willen het keukentje wel gebruiken en gaan op zoek naar een winkel, waar ingrediënten te koop zijn om iets
klaar te maken. Behalve de nog steeds aanwezige stepsmensen is er erg weinig aan winkels in dit dorp, zodat we alleen iets kunnen gebruiken bij de snackbar. Rond acht uur in de avond gaat het regenen en die regen gaat onophoudelijk door tot de volgende middag twee uur. Ook waait het hard
en voor Portugese begrippen is dit een noodweer met storm, zoals dat in jaren niet is voorgekomen.
Wij hebben een vrij onrustige nacht in ons hokje.
3 oktober 2010
Vilarinho – Rates 12 km.
Overnachting: albergue Rates
Wij slapen lang uit, want de regen klettert nog altijd tegen de ramen. Hoewel er een overdekking aan het gebouwtje zit van zestig centimeter, moeten we de ramen sluiten tegen de inwaaiende regen. Wij staan maar eens op, hebben een soort ontbijt van koekjes en banaan, maken een puzzeltje en
verdoen verder onze tijd. Wanneer het even een paar minuten droog is besluit de Hongaarse, van wie wij de naam niet weten, maar te gaan lopen. Zij zal nog zeer hevige regen krijgen onderweg. Om half drie lijkt het meeste water wel te zijn gevallen en stappen wij ook op. We deponeren de sleutelbos bij de Farmácia in de brievenbus en lopen via het dorpscentrum, de poncho gemakkelijk bereikbaar, de weg op naar de Ponte Zameiro over de Rio Ave. Wij volgen echter de met takken en bladeren bezaaide autoweg N-306, omdat het pad naar deze brug vermoedelijk door modder en regen moeilijk begaanbaar is. We zien de brug op honderd meter afstand liggen. Voor schone zaken als dorpskernen, middeleeuwse bruggen, kapelletjes en kerken hebben wij vandaag geen tijd. We willen de regen voorblijven en haasten ons naar de albergue in Rates.
Een paar kilometer voor Rates zien wij een man wat moeilijk voor ons lopen aan de linkerkant van de weg. Hij moet rechtsaf en steekt de weg over zonder om te kijken. Bijna wordt hij aangereden door een achteropkomende auto en hij zwaait even als excuus. Hij loopt een beetje te sukkelen.
“Daar gaat weer zo’n stumper”, zeg ik.
“Wat hangt zijn rugzak scheef”, zegt Tineke.
Ik denk dat het een Amerikaan is als wij hem inhalen. Hij loopt op sandalen en heeft een dikke jas aan en een regenkap over de rugzak. Hij spreekt Engels, ziet er vermoeid uit en vertelt, dat hij in de albergue in Rates gaat overnachten.
“See you there”, zeggen wij en lopen door. Later blijkt deze man John te heten, uit Schotland afkomstig en nu in Spanje woonachtig is. Nadat wij de albergue eerst gewoon voorbij zijn gelopen, omdat er een nogal onopvallend bord tegen de muur is bevestigd en wij aan de andere kant van het dorp in de heviger wordende regen en wind een schuilplaatsje zoeken om even in de gids te kijken, wijst een dame ons de weg. We moeten terug en lopen er dan bijna weer voorbij.
Wij worden zeer vriendelijk ontvangen door een vrijwilligster-hospitalero, die nog wel wat rijst over heeft van de maaltijd, die zij eerder voor anderen heeft klaar gemaakt. Maar eerst douchen en installeren wij ons. Aan de keukentafel zit inmiddels een internationaal gezelschap. Als wij binnenkomen en worden voorgesteld als de Nederlanders, die in Lissabon zijn gestart, zien wij veel nieuwe gezichten. Ook de Hongaarse is aanwezig; zij loopt nog één dag, tot Portela en zal dan stoppen om haar studie in Lissabon weer voort te zetten. Zo begrijpen wij tenminste. Veel mensen uit dit gezelschap zullen wij later nog vaak ontmoeten.
De stemming aan de keukentafel komt er goed in, wat reden is om gezamenlijk naar de plaatselijke winkel te gaan voor inkopen. Die winkel is dicht, maar gaat onmiddellijk open, als er klanten zijn. Wij kopen er ons ontbijt en wat wijn, waarna het nog gezellig wordt aan de keukentafel.
Porto (Maia) – Vilarinho 25, 5 km.
Overnachting: albergue in Vilarinho
Veel pelgrims, of wat daarvoor moet doorgaan, starten in Porto hun wandeling van ongeveer tweehonderdveertig kilometer naar Santiago. Het is wat drukker na Porto en opeens zijn er op de route albergues, echte pelgrimonderkomens in allerlei soorten gebouwen. Ook het landschap is nu
veranderd en wel zeer ten gunste. Er is meer groen, de paden zijn vaker onverhard en er zijn veel meer tekens, die wijzen op een camino. Santiago nadert dus. Ook mijn gids heeft vanaf Porto een andere opzet. Er staan vanaf hier uitgebreidere kaartjes en plattegronden van steden in het boekje en
de indeling is overzichtelijker. We hebben nog elf dagen om dit mee te maken.
We laten het hotelkamertje opgelucht achter ons, ontbijten in een pastelaria, een banketbakkerswinkel annex broodjeszaak annex restaurant en wandelen naar de bushalte van bus 600. Op de bushalte staat aangegeven, dat de bus Maia als eindbestemming heeft en daar moeten we heen. De bus komt al snel, we kopen een kaartje bij de buschauffeur (lekker dat dat hier nog kan) en installeren ons tussen het werkende deel van de Portugese bevolking. Het is een hele reis door de straten van Porto en geleidelijk raken we buiten de stad. In de bus is een scherm, dat aangeeft bij welke halte we zijn en
welke halte er komt. Als we Maia naderen (Maia Zuid, Maia metro, Maia dorp) wachten we tot we de eindhalte bereikt hebben. Op het scherm is ondertussen geen Maia meer te bekennen, terwijl dat toch de eindhalte zou moeten zijn. Buiten zien we, dat we de weg inslaan naar Braga en dat is niet goed voor ons. We zullen zo snel mogelijk moeten uitstappen, want Maia zijn we voorbij. Hoezo eindhalte?
We stappen uit en hebben geen idee van de plaats waar we zijn. We gaan lopen in de door ons veronderstelde richting, komen op een snelweg terecht, wat gelukkig niet te lang duurt, voordat we eraf kunnen. We vragen de weg naar de Igreja de Maia waar we de gele pijlen weer moeten vinden.
De Igreja is gewoon de kerk van Maia en die vinden we na een paar keer vragen dan toch nog vrij snel en opgelucht houden we er meteen maar een pauze. Inderdaad vinden we hier de pijlen weer terug en we kunnen dan toch starten vandaag. Zeveneneenhalve kilometer hebben we gewonnen
door de bus te nemen, maar het is dan toch inmiddels wel kwart voor elf. Maar goed.
Eén van de mensen, die wij naar de weg vroegen had ons al gezegd alsmaar de richting van de zone industrial van Maia aan te houden en die man wist het. We lopen een behoorlijke afstand door de industrieterreinen van Maia, doorkruisen diverse dorpjes en komen rond drie uur aan in Vilarinho, waar we feestelijk worden onthaald door lawaai, dat al buiten het dorp te horen is. Een paar snelle jongens en meisjes hebben hun tenten opgeslagen in het dorp om een demonstratie ‘steps’ te geven op luide, ritmische muziek voor elke dorpeling, die maar mee wil doen. Wij hebben vandaag al genoeg
steps gehad en zoeken de Farmácia (drogist), die ons de sleutel van de albergue kan geven. Een vriendelijke oude drogiste stempelt onze credencials, schrijft ons netjes in, neemt onze € 5,- per persoon in ontvangst en wij krijgen een bos sleutels overhandigd en dan vinden we het wel.
De albergue is een voorlopige hostel voor slechts vier personen in een gebouwtje op de speelplaats van de plaatselijke lagere school. Er is een keukentje naast de stapelbedden en een apart hokje met toilet en douches. Als we de nodige schoonmaakwerkzaamheden hebben verricht, zoals de keuken afsoppen en de vloer dweilen, kunnen we douchen en de was aan het hek achter het doel hangen.
Lekker in de wind.
Om vijf uur komt een meisje aangelopen, dat de albergue ook gevonden heeft. Een Hongaarse, die zich echter eerst nog bij de drogisterij moet melden voor inschrijving en betaling. Wij willen het keukentje wel gebruiken en gaan op zoek naar een winkel, waar ingrediënten te koop zijn om iets
klaar te maken. Behalve de nog steeds aanwezige stepsmensen is er erg weinig aan winkels in dit dorp, zodat we alleen iets kunnen gebruiken bij de snackbar. Rond acht uur in de avond gaat het regenen en die regen gaat onophoudelijk door tot de volgende middag twee uur. Ook waait het hard
en voor Portugese begrippen is dit een noodweer met storm, zoals dat in jaren niet is voorgekomen.
Wij hebben een vrij onrustige nacht in ons hokje.
3 oktober 2010
Vilarinho – Rates 12 km.
Overnachting: albergue Rates
Wij slapen lang uit, want de regen klettert nog altijd tegen de ramen. Hoewel er een overdekking aan het gebouwtje zit van zestig centimeter, moeten we de ramen sluiten tegen de inwaaiende regen. Wij staan maar eens op, hebben een soort ontbijt van koekjes en banaan, maken een puzzeltje en
verdoen verder onze tijd. Wanneer het even een paar minuten droog is besluit de Hongaarse, van wie wij de naam niet weten, maar te gaan lopen. Zij zal nog zeer hevige regen krijgen onderweg. Om half drie lijkt het meeste water wel te zijn gevallen en stappen wij ook op. We deponeren de sleutelbos bij de Farmácia in de brievenbus en lopen via het dorpscentrum, de poncho gemakkelijk bereikbaar, de weg op naar de Ponte Zameiro over de Rio Ave. Wij volgen echter de met takken en bladeren bezaaide autoweg N-306, omdat het pad naar deze brug vermoedelijk door modder en regen moeilijk begaanbaar is. We zien de brug op honderd meter afstand liggen. Voor schone zaken als dorpskernen, middeleeuwse bruggen, kapelletjes en kerken hebben wij vandaag geen tijd. We willen de regen voorblijven en haasten ons naar de albergue in Rates.
Een paar kilometer voor Rates zien wij een man wat moeilijk voor ons lopen aan de linkerkant van de weg. Hij moet rechtsaf en steekt de weg over zonder om te kijken. Bijna wordt hij aangereden door een achteropkomende auto en hij zwaait even als excuus. Hij loopt een beetje te sukkelen.
“Daar gaat weer zo’n stumper”, zeg ik.
“Wat hangt zijn rugzak scheef”, zegt Tineke.
Ik denk dat het een Amerikaan is als wij hem inhalen. Hij loopt op sandalen en heeft een dikke jas aan en een regenkap over de rugzak. Hij spreekt Engels, ziet er vermoeid uit en vertelt, dat hij in de albergue in Rates gaat overnachten.
“See you there”, zeggen wij en lopen door. Later blijkt deze man John te heten, uit Schotland afkomstig en nu in Spanje woonachtig is. Nadat wij de albergue eerst gewoon voorbij zijn gelopen, omdat er een nogal onopvallend bord tegen de muur is bevestigd en wij aan de andere kant van het dorp in de heviger wordende regen en wind een schuilplaatsje zoeken om even in de gids te kijken, wijst een dame ons de weg. We moeten terug en lopen er dan bijna weer voorbij.
Wij worden zeer vriendelijk ontvangen door een vrijwilligster-hospitalero, die nog wel wat rijst over heeft van de maaltijd, die zij eerder voor anderen heeft klaar gemaakt. Maar eerst douchen en installeren wij ons. Aan de keukentafel zit inmiddels een internationaal gezelschap. Als wij binnenkomen en worden voorgesteld als de Nederlanders, die in Lissabon zijn gestart, zien wij veel nieuwe gezichten. Ook de Hongaarse is aanwezig; zij loopt nog één dag, tot Portela en zal dan stoppen om haar studie in Lissabon weer voort te zetten. Zo begrijpen wij tenminste. Veel mensen uit dit gezelschap zullen wij later nog vaak ontmoeten.
De stemming aan de keukentafel komt er goed in, wat reden is om gezamenlijk naar de plaatselijke winkel te gaan voor inkopen. Die winkel is dicht, maar gaat onmiddellijk open, als er klanten zijn. Wij kopen er ons ontbijt en wat wijn, waarna het nog gezellig wordt aan de keukentafel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
