DAG 4 EN DAG 5 - 18 EN 19 SEPTEMBER 2010
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
06 Oktober 2013 | Portugal, Azinhaga
18 september 2010
Azambuja – Santarem 32 km.
Overnachting: Residêncial Muralha in Santarem
Een lange wandeling opnieuw en weer door droge, zonrijke gebieden in een temperatuur ver boven de 30°C. Al in het begin moet het ergens fout zijn gegaan. We zien geen vliegveldje, zoals genoemd in de gids, of een weg ernaartoe en lopen door een landbouwgebied met druiven en kleine bossen zonder koffiegelegenheid. Ook in Reguengo, dat op bijna elf kilometer vanaf de start ligt, is geen mogelijkheid om koffie te drinken. Langs de Taag lopen we op wat we in Nederland een dijk zouden noemen en wat hier een verhard wandelpad is, door het dorp. Het doet wel wat aan Gelderland denken langs een van onze grote rivieren.
In het volgende dorp, Valada, dan toch een knus barretje, waar de eigenares voor ons twee broodjes met ham en kaas maakt.
Het wordt zeer heet nu en Francy uit Brazilië zien we nu en dan voor of achter ons lopen. Als wij staan te puffen in een sprankje schaduw langs de hete weg naar Santarem, komt ze even bij ons staan en vertelt, dat ze uit Brazilië komt en naar Santiago loopt. Ze is een taaie en loopt zonder veel te rusten in een rustig tempo door.
Tegen vijf uur, wanneer we de grote, oude wasplaats van Santarem hebben bekeken, komen we aan in de stad met het plan onze intrek te nemen in de Santa Casa da Misericórdia, zonder te weten, wat dat voor een instelling is. In de gids is sprake van een opvang van groepen pelgrims, die op weg zijn naar Fatima en met uitzondering ook Santiagogangers onderbrengt. De gele pijlen volgend lopen we de stad in via een groot plein en staan al snel met de handen in het haar. De pijlen wijzen verschillende kanten op. De stad uit en de stad verder in. Wij vragen, met de gids bij de hand naar de Santa Casa da Misericórdia en worden een straat ingestuurd, waarbij een vaag handgebaar erop duidt, dat we die helemaal moeten uitlopen. Uiteindelijk komen we bij een kerk, waar een bereidwillige en Engelssprekende priester een tekeningetje maakt van de plaats waar we moeten zijn. We lopen terug en komen op het grote plein terecht, waar we eerder waren. Op een enorm groot gebouwencomplex, kennelijk een grote voormalige abdij, staat de naam met grote letters op de gevel.
We zoeken een ingang en vragen ernaar in een soort ingebouwd museum, waar we weer een vaag armgebaar in een richting krijgen. We lopen om het complex heen, komen bij de kennelijke achterdeur, waar een balie is. We roepen, kijken rond en openen deuren, maar niemand vertoont zich.
Er volgt een ware rondgang in het gebouw, er weer uit en er weer in. Dan lopen er vier dames in zuster- of verpleegsterspakjes een trap op. Onze vraag of we hier kunnen slapen wordt met hoongelach beantwoord, waarna de dames maken dat ze wegkomen. We openen deuren en komen
in een kamer van een gesloten afdeling voor oude mensen en in een keuken, waar personeel aan het werk is. Opnieuw vage gebaren en antwoorden en we zijn het zat. We hebben zeker een kwartier rondgelopen in dit gebouw en niets bereikt. Wanneer we naar de uitgang lopen, worden we opnieuw geroepen door geüniformeerde meisjes op de eerste verdieping. Ze gebaren, dat we zo en zo moeten lopen en boven moeten zijn. Nog eenmaal proberen we het, maar het is onmogelijk zelfs de eerste verdieping te bereiken. Wegwezen hier!
De volgende accommodatie in de gids is aan de beurt: De jeugdherberg ‘Pousada da Juventud’, die wij echter, ondanks diverse keren vragen, niet kunnen vinden. Een taxi moet ons uit de brand helpen
en dus gaan we op zoek naar een taxistandplaats. “Daar, twintig meter voorbij dit plein”, zegt een netjes geklede en dús Engelssprekende dame, niet wetende dat ik het Portugese begrip ‘twintig meter’ nog als twintig meter zie. Geen taxi dus, ook niet op tweehonderd meter. Na tien minuten
lopen: de taxistandplaats. Onze rugzakken gaan tegen een tarief van € 0,80 per stuk in de kofferbak en na een volkomen overbodige rit van zo’n tien minuten, staan we op vijf minuten loopafstand van de
taxistandplaats voor het gebouw van de jeugdherberg. De taxichauffeur maakt zich snel uit de voeten, waarna wij zien, dat de jeugdherberg gesloten is. Wist die taxichauffeur natuurlijk ook wel, de hufter met zijn veel te lange rondrit.
Eerst maar een biertje, want honger, dorst en enige ergernis beginnen aan ons te knagen. Het meisje achter de bar weet helemaal niets van deze stad. Ook niet de plaats, waar accommodatie nummer drie uit het gidsje zich bevindt. Wij laten haar het adres zien, maar kan ze lezen? We wandelen terug naar de taxistandplaats, ik vis het rubberen dopje van mijn wandelstok uit de kofferbak van de taxi en we vragen naar het adres van Pensao Muralha, dat op tweehonderd meter afstand blijkt te liggen.
We kunnen eindelijk onze dingen gaan doen en zijn er wel aan toe ook.
19 september 2010
Santarem – Azinhaga 22,5 km.
Overnachting: Casa da Azinhaga
Na de wat lange etappes van de laatste dagen doen we vandaag een korte van 22,5 kilometer. Tot nu toe hebben we nog geen gebruik kunnen maken van albergues, omdat die er gewoonweg niet zijn tussen Lissabon en Porto. De vrij dure slaapplaatsen gaan zorgen voor een extra kostenpost, die dit deel van de Camino niet populair maakt.
We lopen Santarem uit over een asfaltweg met aan beide kanten bomen, wanneer het nog lekker koel is in de ochtend. Na een gloednieuwe brug over de Rio Alcorce gaan we linksaf de eeuwige tomatenvelden in. Het is zondag, maar het is tomatenoogsttijd en dus wordt er geplukt.
Dat gaat met grote machines, die begeleid worden door een tractor, die een grote aanhanger van een vrachtauto voorttrekt. De vrachtauto’s rijden af en aan naar de veiling en er ontstaan zelfs files van volgeladen auto’s voor de centrale. Wij lopen in een file van twee rugzakdragers en moeten ergens een verkeerde richting zijn ingeslagen, want wij bevinden ons op zeker moment letterlijk op een tomatenakker, waar de oogst in volle gang is. De mannen hebben geen tijd om aangesproken te worden, zodat wij volkomen op de zon naar het noorden lopen en maar zien waar we uitkomen. Na een waarschijnlijk niet al te grote omweg komen we weer in een dorp, waar de gele pijlen weer rijkelijk aanwezig zijn. En tijd voor een flinke pauze met koffie. Het is weer buitengewoon heet, voor een Noord-Europeaan dan, en we slepen ons voort over stoffige, schaduwarme wegen en paden.
In Azinhaga is maar één accommodatie, de Casa da Azinhaga, waarvan wij geen idee hebben wat dat ons zal brengen. Op het dorpsplein vinden we wel een café met prachtige luifel, zodat we eindelijk aan het bier kunnen. Na een rondgang door het dorp is er een vriendelijke man, die met ons meeloopt naar de Casa, voor ons aanbelt, namens ons de eigenaar uit zijn middagslaapje haalt en ons doel, een overnachting in de Casa, toelicht. De eigenaar, de vierentachtigjarige kasteelheer is van adel en heeft een mooi kasteelachtig huis met bijgebouwen en een tuin met vruchten en een zwembadje.
Joao Vicente De Saldanha Oliveira E Sousa van de familie Rio Maior geeft ons een mooie stempel in de credencial en spreekt zijn volledige naam daarbij uit. Hij vertelt het een en ander over het huis en de voorvaderen van de familie Rio Maior, van wie de portretten in de hal hangen. Tussendoor noemt hij ook even de prijs voor de kamer: € 70,- zonder ontbijt. Dat mogen wij bijdragen aan het altijd noodzakelijke onderhoud van het huis.
Dat moet dan maar. We hebben geen andere keus.
Azambuja – Santarem 32 km.
Overnachting: Residêncial Muralha in Santarem
Een lange wandeling opnieuw en weer door droge, zonrijke gebieden in een temperatuur ver boven de 30°C. Al in het begin moet het ergens fout zijn gegaan. We zien geen vliegveldje, zoals genoemd in de gids, of een weg ernaartoe en lopen door een landbouwgebied met druiven en kleine bossen zonder koffiegelegenheid. Ook in Reguengo, dat op bijna elf kilometer vanaf de start ligt, is geen mogelijkheid om koffie te drinken. Langs de Taag lopen we op wat we in Nederland een dijk zouden noemen en wat hier een verhard wandelpad is, door het dorp. Het doet wel wat aan Gelderland denken langs een van onze grote rivieren.
In het volgende dorp, Valada, dan toch een knus barretje, waar de eigenares voor ons twee broodjes met ham en kaas maakt.
Het wordt zeer heet nu en Francy uit Brazilië zien we nu en dan voor of achter ons lopen. Als wij staan te puffen in een sprankje schaduw langs de hete weg naar Santarem, komt ze even bij ons staan en vertelt, dat ze uit Brazilië komt en naar Santiago loopt. Ze is een taaie en loopt zonder veel te rusten in een rustig tempo door.
Tegen vijf uur, wanneer we de grote, oude wasplaats van Santarem hebben bekeken, komen we aan in de stad met het plan onze intrek te nemen in de Santa Casa da Misericórdia, zonder te weten, wat dat voor een instelling is. In de gids is sprake van een opvang van groepen pelgrims, die op weg zijn naar Fatima en met uitzondering ook Santiagogangers onderbrengt. De gele pijlen volgend lopen we de stad in via een groot plein en staan al snel met de handen in het haar. De pijlen wijzen verschillende kanten op. De stad uit en de stad verder in. Wij vragen, met de gids bij de hand naar de Santa Casa da Misericórdia en worden een straat ingestuurd, waarbij een vaag handgebaar erop duidt, dat we die helemaal moeten uitlopen. Uiteindelijk komen we bij een kerk, waar een bereidwillige en Engelssprekende priester een tekeningetje maakt van de plaats waar we moeten zijn. We lopen terug en komen op het grote plein terecht, waar we eerder waren. Op een enorm groot gebouwencomplex, kennelijk een grote voormalige abdij, staat de naam met grote letters op de gevel.
We zoeken een ingang en vragen ernaar in een soort ingebouwd museum, waar we weer een vaag armgebaar in een richting krijgen. We lopen om het complex heen, komen bij de kennelijke achterdeur, waar een balie is. We roepen, kijken rond en openen deuren, maar niemand vertoont zich.
Er volgt een ware rondgang in het gebouw, er weer uit en er weer in. Dan lopen er vier dames in zuster- of verpleegsterspakjes een trap op. Onze vraag of we hier kunnen slapen wordt met hoongelach beantwoord, waarna de dames maken dat ze wegkomen. We openen deuren en komen
in een kamer van een gesloten afdeling voor oude mensen en in een keuken, waar personeel aan het werk is. Opnieuw vage gebaren en antwoorden en we zijn het zat. We hebben zeker een kwartier rondgelopen in dit gebouw en niets bereikt. Wanneer we naar de uitgang lopen, worden we opnieuw geroepen door geüniformeerde meisjes op de eerste verdieping. Ze gebaren, dat we zo en zo moeten lopen en boven moeten zijn. Nog eenmaal proberen we het, maar het is onmogelijk zelfs de eerste verdieping te bereiken. Wegwezen hier!
De volgende accommodatie in de gids is aan de beurt: De jeugdherberg ‘Pousada da Juventud’, die wij echter, ondanks diverse keren vragen, niet kunnen vinden. Een taxi moet ons uit de brand helpen
en dus gaan we op zoek naar een taxistandplaats. “Daar, twintig meter voorbij dit plein”, zegt een netjes geklede en dús Engelssprekende dame, niet wetende dat ik het Portugese begrip ‘twintig meter’ nog als twintig meter zie. Geen taxi dus, ook niet op tweehonderd meter. Na tien minuten
lopen: de taxistandplaats. Onze rugzakken gaan tegen een tarief van € 0,80 per stuk in de kofferbak en na een volkomen overbodige rit van zo’n tien minuten, staan we op vijf minuten loopafstand van de
taxistandplaats voor het gebouw van de jeugdherberg. De taxichauffeur maakt zich snel uit de voeten, waarna wij zien, dat de jeugdherberg gesloten is. Wist die taxichauffeur natuurlijk ook wel, de hufter met zijn veel te lange rondrit.
Eerst maar een biertje, want honger, dorst en enige ergernis beginnen aan ons te knagen. Het meisje achter de bar weet helemaal niets van deze stad. Ook niet de plaats, waar accommodatie nummer drie uit het gidsje zich bevindt. Wij laten haar het adres zien, maar kan ze lezen? We wandelen terug naar de taxistandplaats, ik vis het rubberen dopje van mijn wandelstok uit de kofferbak van de taxi en we vragen naar het adres van Pensao Muralha, dat op tweehonderd meter afstand blijkt te liggen.
We kunnen eindelijk onze dingen gaan doen en zijn er wel aan toe ook.
19 september 2010
Santarem – Azinhaga 22,5 km.
Overnachting: Casa da Azinhaga
Na de wat lange etappes van de laatste dagen doen we vandaag een korte van 22,5 kilometer. Tot nu toe hebben we nog geen gebruik kunnen maken van albergues, omdat die er gewoonweg niet zijn tussen Lissabon en Porto. De vrij dure slaapplaatsen gaan zorgen voor een extra kostenpost, die dit deel van de Camino niet populair maakt.
We lopen Santarem uit over een asfaltweg met aan beide kanten bomen, wanneer het nog lekker koel is in de ochtend. Na een gloednieuwe brug over de Rio Alcorce gaan we linksaf de eeuwige tomatenvelden in. Het is zondag, maar het is tomatenoogsttijd en dus wordt er geplukt.
Dat gaat met grote machines, die begeleid worden door een tractor, die een grote aanhanger van een vrachtauto voorttrekt. De vrachtauto’s rijden af en aan naar de veiling en er ontstaan zelfs files van volgeladen auto’s voor de centrale. Wij lopen in een file van twee rugzakdragers en moeten ergens een verkeerde richting zijn ingeslagen, want wij bevinden ons op zeker moment letterlijk op een tomatenakker, waar de oogst in volle gang is. De mannen hebben geen tijd om aangesproken te worden, zodat wij volkomen op de zon naar het noorden lopen en maar zien waar we uitkomen. Na een waarschijnlijk niet al te grote omweg komen we weer in een dorp, waar de gele pijlen weer rijkelijk aanwezig zijn. En tijd voor een flinke pauze met koffie. Het is weer buitengewoon heet, voor een Noord-Europeaan dan, en we slepen ons voort over stoffige, schaduwarme wegen en paden.
In Azinhaga is maar één accommodatie, de Casa da Azinhaga, waarvan wij geen idee hebben wat dat ons zal brengen. Op het dorpsplein vinden we wel een café met prachtige luifel, zodat we eindelijk aan het bier kunnen. Na een rondgang door het dorp is er een vriendelijke man, die met ons meeloopt naar de Casa, voor ons aanbelt, namens ons de eigenaar uit zijn middagslaapje haalt en ons doel, een overnachting in de Casa, toelicht. De eigenaar, de vierentachtigjarige kasteelheer is van adel en heeft een mooi kasteelachtig huis met bijgebouwen en een tuin met vruchten en een zwembadje.
Joao Vicente De Saldanha Oliveira E Sousa van de familie Rio Maior geeft ons een mooie stempel in de credencial en spreekt zijn volledige naam daarbij uit. Hij vertelt het een en ander over het huis en de voorvaderen van de familie Rio Maior, van wie de portretten in de hal hangen. Tussendoor noemt hij ook even de prijs voor de kamer: € 70,- zonder ontbijt. Dat mogen wij bijdragen aan het altijd noodzakelijke onderhoud van het huis.
Dat moet dan maar. We hebben geen andere keus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
