DAG 10 EN DAG 11 - 24 EN 25 SEPTEMBER 2010

24 september 2010
Ansiao – Rabaçal 18,5 km.
Overnachting: Casa de Turismo in Rabaçal

We vervolgen onze weg naar Rabaçal. Geheel in stijl met deze omgeving verlaten we het dorp via een brug uit de zeventiende eeuw, de Ponte da Cal over de Rio Nabao. De omgeving wordt steeds landelijker, de dorpjes lijken hier beter verzorgd dan in het zuiden, maar aangekondigde bars en
winkels in dorpjes blijken soms niet aanwezig.
In Alvorge houden we halt op een van de twaalf banken op het dorpsplein, waar wel een winkel in wasmachines is, maar geen bar of restaurant. We zullen weer op water en brood moeten. De
droogstaande wasplaats van Alvorge, op enkele honderden meters buiten het dorp, biedt ook al weinig soelaas aan de inwoners. Als monument ook al geen nominatie waard, hoewel hij wel recent is
opgeknapt.
Om één uur wandelen we het slapende dorp Rabaçal binnen, zien het gebouw van de Casa de Turismo, dat gesloten is en denkend, dat dit het toeristenkantoor is, lopen we door op zoek naar de geplande overnachtingsplaats. Wat dat ook moet zijn. Aan het eind van het dorp hebben we nog niets gezien, dat op een residêncial, een hostel of een pensao doet denken en we keren om. Opnieuw bij de Casa lopen we het gebouw in, waar niemand aanwezig lijkt. Na enige tijd komt er toch een
onderhoudsman, die voor ons even naar de beheerster belt om onze komst aan te kondigen.
Mevrouw is aan de lunch en zal binnen twintig minuten komen. Naast de casa is een geologisch museum, waaruit de beheerder komt. Hij vraagt of wij al contact hebben gehad met de mevrouw van de casa en biedt ons aan die middag nog zijn museum te komen bekijken. Het worden twintig
Portugese minuten, want een uurtje later komt de hospitalero inderdaad aanzetten en schrijft ons in.
Aan de overkant van de straat is een deftig kaas- en wijnwinkeltje. Het ziet er exclusief uit en ik vraag mij af, waar deze vrouw haar inkomsten moet halen in dit slaapdorpje. Maar het is in ieder geval lekker koel en wij mogen wijn proeven, die zij met korting verkoopt. Ook een stukje geitenkaas doen we erbij, zodat wij op onze privézolder in de casa lekker kunnen genieten van al wat Portugal te bieden heeft.
We hebben nog tijd om ook de kerk van het dorp met een bezoekje te eren en gaan eten bij een restaurant aan de overkant. Terug op zolder zien we aan de achterzijde van het pand, hoe bij de ondergaande zon een aantal paarden wanhopig op zoek is naar wat voedsel in de wei. Zoals giraffen dat doen proberen ze op hun achterbenen staande, de laatste blaadjes uit de kale boom te pakken te krijgen. De boer haalt zijn dieren dan naar binnen voor de nacht.

25 september 2010
Rabaçal – Coimbra 29 km.
Overnachting: Pensao Larbelo

Er hangt een dichte mist, waardoor het buitengewoon fris is, wanneer wij redelijk vroeg de weg op gaan. We willen in de eerste frisse uren weer even wat afstand afleggen en dat gaat prima in de mistige kou over de vluchtstrook van de overigens stille weg. Het is zaterdag en er worden overal druiven geplukt. De tractortjes met aanhangers vol met druiven zie je overal. We drinken koffie in Zambujal na een uurtje lopen en in het café verzamelen zich de druivenplukkers van een druivenboer en drinken snel hun vingerhoedje zwarte koffie. Overal op het land zijn kleine of wat grotere groepen plukkers bezig; soms is het gewoon een ouder echtpaar, dat op een stukje land een paar honderd boompjes heeft staan, die nu geoogst worden.
Toen wij de gids van de Camino Portugués ontvingen, had ik mij voorgesteld hoe de werkelijkheid zou zijn van een foto, die staat afgebeeld in het vandaag te wandelen traject. Een pad tussen olijfbomen
door, waar een bord staat, waarop de Camino de Santiago naar rechts wordt aangegeven, terwijl de gele pijl op dat bord geschilderd, naar links wijst. Interessant hoe dat zou moeten gaan, maar juist dit punt slaan wij over. Wij moeten zonodig meters maken over de weg!
Er zijn veel Romeinse overblijfselen in deze streek bij Coimbra. Coimbra is de voormalige hoofdstad van Portugal en zeer oud en stads.

Via het hoogste punt van vandaag, het op 190 meter hoogte gelegen Alto de Santa Clara, van waaruit je Coimbra en het dal van de Mondeo rivier kunt zien liggen, steken we de rivier over via de prachtige Ponte de Santa Clara en we staan meteen op een van de pleinen in de stad.
Hier is het toeristenkantoor, dat een verfrissend welkom biedt aan onder andere rugzaklopers, die er hun met zweet doorweekte ruggen komen laten afkoelen. Wij krijgen een boek met alle pensions en andere slaapgelegenheden en kunnen er zelf een uitzoeken, die past in het kostenplaatje en ook in de juiste ligging op de route. Wij kiezen het pension Larbelo, dat op nog geen honderd meter afstand ligt. De oude baas van dit pension wijst ons op de gemakken van dit eens statige hotel, waarvan nog enige grandeur zichtbaar is ondanks achterstallig onderhoud. Veertig euro statigheid met ontbijt. Maar we gaan eerst de stad in om die te bekijken en te beleven. Er is blijkbaar een feest, want er is muziek met een dansgroep, een rommelmarkt en veel blije mensen. Wanneer wij, terugkomend uit de zeer armoedige smalle straatjes van de oude binnenstad, het betere gedeelte weer ingaan en geconfronteerd worden met bedelarij en dronkenschap, staan we weer met twee benen op de grond.