DAG 12 EN DAG 13 - 26 EN 27 SEPTEMBER 2010
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
09 Oktober 2013 | Portugal, Águeda
26 september 2010
Coimbra – Mealhada 23 km.
Overnachting: Residéncial Oasis
Het ontbijt is voor Portugese (en Spaanse) begrippen uitgebreid; er zijn zelfs verse broodjes, die de baas zelf bij de bakker heeft opgehaald. En er is thee en koffie, wat het wachten tot negen uur wel waard is. We volgen de Mondego de stad uit langs het treinstation en het busstation, terwijl er steeds meer glas van ingedrukte autoraampjes op de parkeerplaatsen te zien is, naarmate we de stad uitlopen. Er komt nog een station, het nieuwe treinstation, dat zeker niet zo mooi is als het oude, dat dichterbij de stad ligt. Nog steeds de Mondego volgend gaan we het enorme viaduct van de N-1 en de IC-2 onderdoor, dan onderlangs de oude ijzeren spoorbrug en als we rechtsaf slaan, zijn we definitief
Coimbra uit en op een rustige weg. Hier wordt maïs geteeld in grote hoeveelheden en daarvoor is irrigatie aanwezig.
Pas om half twaalf is er een eerste koffiemogelijkheid, in Cioga do Monte, waar tegeltableaus verwijzen naar de locale producten: wijn en port.
Er zijn opvallend veel diepe waterputten in deze omgeving. Meters diep staat het water, dat via de stenige kalkbodem de putten instroomt en de broodnodige watervoorraad op peil houdt. In Mealhada hetzelfde beeld als in Cioga do Monte, maar dan in overtreffende trap. We komen de stad binnen
langs een aantal grote caves van plaatselijke wijnboeren en voorbij een enorm groot beeld van Bacchus (‘God creëerde water, maar de mens maakte wijn’).
Het hotel Oasis is nog niet zomaar even te vinden, terwijl het toch op de route ligt. We moeten weer eens vragen naar de bekende weg en hebben de gids in de nabijheid voor het laten zien van de foto en de naam en adres. Wij komen binnen in het restaurant, wanneer de middaglunch in volle gang is. Een serveerster vindt maar even tijd voor ons, brengt ons naar de kamer en weg is ze weer. Mooie kamer en goede was-droogopties.
Als we in de avond het etiket van de wijnfles fotograferen komt de eigenaar van het restaurant meteen een visitekaartje brengen. Als we alweer op de kamer terug zijn, wordt er aangeklopt. Hebben ze een etiket afgeweekt en brengen dat even langs. (Helaas verloren gegaan)
27 september 2010
Mealhada – Agueda 25,5 km.
Overnachting: Pensao O Ribeirinho in Agueda
We zijn vroeg op pad en wandelen aan de overkant van het hotel langs een fraai pad de stad uit. We moeten een grote rotonde oversteken, de drukke weg vervolgen, maar uiteindelijk rechtsaf slaan, een stille weg op. Het gaat weer snel en vóór half negen kunnen we al acht kilometer afschrijven en de
eerste wasplaats, in Anadia, bijschrijven. Er gaat veel asfalt onder onze voeten door vandaag op wegen, die vaak aan beide zijden gelardeerd zijn met wijnranken. Koffie op het juiste tijdstip, half elf, in Arcos, gevolgd door de tweede wasplaats. In Avelas de Caminho is een dame op leeftijd life bezig
de was te doen, maar ik heb ook mijn werk te doen: ik moet een foto maken.
“Permet foto?” vraag ik in mijn gefantaseerde Portugese taal en ze knikt, maar wil eerst nog even haar dunne, witte haar in orde brengen. Met zeepsophanden wrijft ze de haren achter haar oren en is er dan klaar voor.
“Obrigado, bom dia” zeggen wij, alweer in vloeiend Portugees.
Slechts zes minuten later kondigt zich de volgende wasplaats aan in Sâo Joâo da Azenha, ook een in gebruik zijnde wasplaats. Om half één houden we een echte pauze met maar liefst ieder twee ‘grande café’ en koekjes uit eigen voorraad. We zitten op een mooi aangelegd, houten terras van een café, dat helemaal van deze tijd is: donker, steriel, een filmzaaltje achterin, een eigenaar, die meer tijd heeft voor zijn laptop dan voor de klanten en een chic toilet. De plaatselijke bevolking komt echter in zijn gewone werkkleding zo van de tractor de zaak binnen voor een bezoek van drie minuten voor een
vingerhoedje zwarte koffie. Aan de overkant zitten oude mensen te pensioneren op een bankje. Een vrouw wil telkens opstaan en vertrekken, maar krijgt het verhaal, dat ze aan haar toehoorders vertelt, maar niet af. Verder is er dorpse rust, zo af en toe onderbroken door een langsrijdende auto.
En wij moeten voort.
Agueda lopen we binnen via de brug over de rivier de Agueda, waarna we op het Plein van de Republiek het toeristenkantoor proberen te vinden, maar tevergeefs. Er wordt nogal wat gedaan om het imago van deze plaats op te krikken. De grote weg langs de rivier naar het noorden is opgebroken en afgezet en enorme borden laten zien, hoe het eruit moet gaan zien. Dat moet wel een prachtige boulevard worden.
Wij zoeken en vinden de Rua Vasco da Gama en daarmee ook het door ons gewenste onderkomen, Pensao O Ribeirinho, waar op dat moment de zakenlunches worden genoten. Het is druk in het restaurant, waar wij met bezwete ruggen even wachten, tot iemand zich bij ons meldt. Even naar de
kamer gebracht en weg is ze weer. Een mooie grote kamer met plavuizen en twee Parijse balkonnetjes met openslaande deuren op de ronde hoek. Prachtig allemaal, maar dit betekent opnieuw, dat het pelgrimgevoel, met z’n allen in een zaal met stapelbedden in een albergue voor € 3,- p.p. nog steeds ontbreekt.
De eigenaar van het hotel is zeer geïnteresseerd in mijn gidsje, dat zo lekker in de hand ligt en waarvan de bladzijden zo fijn omslaan. Hij zoekt de bladzijde en vindt met trots een foto van zijn eigen hotel. Dat zijn hotel erin genoemd wordt wist hij al lang natuurlijk en hij laat het nog maar eens zien
aan andere mensen. Hij is ook zeer geïnteresseerd in de prijzen van zijn collega’s, die hier en daar in de gids genoemd worden en leest in gebrekkig Engels voor uit de gids, de woorden stuk voor stuk met zijn vinger volgend. Even later gaat hij er vandoor met zijn vrouw in de eerlijk verdiende 4WD, zijn imperium aan het personeel overlatend. Aardige man.
Als wij ons vochtgehalte weer op peil hebben, stappen wij ook op en verkennen alvast de route voor morgenochtend. Door de wegwerkzaamheden ontbreken noodzakelijke gele pijlen. Wij moeten
uiteraard naar het noorden, de zon in de rug en volgen de rivier over een smal, vrijgehouden paadje voor voetgangers langs de werkzaamheden. We vinden na een paar honderd meter weer een pijl en keren weer om. We weten genoeg voor morgen.
Coimbra – Mealhada 23 km.
Overnachting: Residéncial Oasis
Het ontbijt is voor Portugese (en Spaanse) begrippen uitgebreid; er zijn zelfs verse broodjes, die de baas zelf bij de bakker heeft opgehaald. En er is thee en koffie, wat het wachten tot negen uur wel waard is. We volgen de Mondego de stad uit langs het treinstation en het busstation, terwijl er steeds meer glas van ingedrukte autoraampjes op de parkeerplaatsen te zien is, naarmate we de stad uitlopen. Er komt nog een station, het nieuwe treinstation, dat zeker niet zo mooi is als het oude, dat dichterbij de stad ligt. Nog steeds de Mondego volgend gaan we het enorme viaduct van de N-1 en de IC-2 onderdoor, dan onderlangs de oude ijzeren spoorbrug en als we rechtsaf slaan, zijn we definitief
Coimbra uit en op een rustige weg. Hier wordt maïs geteeld in grote hoeveelheden en daarvoor is irrigatie aanwezig.
Pas om half twaalf is er een eerste koffiemogelijkheid, in Cioga do Monte, waar tegeltableaus verwijzen naar de locale producten: wijn en port.
Er zijn opvallend veel diepe waterputten in deze omgeving. Meters diep staat het water, dat via de stenige kalkbodem de putten instroomt en de broodnodige watervoorraad op peil houdt. In Mealhada hetzelfde beeld als in Cioga do Monte, maar dan in overtreffende trap. We komen de stad binnen
langs een aantal grote caves van plaatselijke wijnboeren en voorbij een enorm groot beeld van Bacchus (‘God creëerde water, maar de mens maakte wijn’).
Het hotel Oasis is nog niet zomaar even te vinden, terwijl het toch op de route ligt. We moeten weer eens vragen naar de bekende weg en hebben de gids in de nabijheid voor het laten zien van de foto en de naam en adres. Wij komen binnen in het restaurant, wanneer de middaglunch in volle gang is. Een serveerster vindt maar even tijd voor ons, brengt ons naar de kamer en weg is ze weer. Mooie kamer en goede was-droogopties.
Als we in de avond het etiket van de wijnfles fotograferen komt de eigenaar van het restaurant meteen een visitekaartje brengen. Als we alweer op de kamer terug zijn, wordt er aangeklopt. Hebben ze een etiket afgeweekt en brengen dat even langs. (Helaas verloren gegaan)
27 september 2010
Mealhada – Agueda 25,5 km.
Overnachting: Pensao O Ribeirinho in Agueda
We zijn vroeg op pad en wandelen aan de overkant van het hotel langs een fraai pad de stad uit. We moeten een grote rotonde oversteken, de drukke weg vervolgen, maar uiteindelijk rechtsaf slaan, een stille weg op. Het gaat weer snel en vóór half negen kunnen we al acht kilometer afschrijven en de
eerste wasplaats, in Anadia, bijschrijven. Er gaat veel asfalt onder onze voeten door vandaag op wegen, die vaak aan beide zijden gelardeerd zijn met wijnranken. Koffie op het juiste tijdstip, half elf, in Arcos, gevolgd door de tweede wasplaats. In Avelas de Caminho is een dame op leeftijd life bezig
de was te doen, maar ik heb ook mijn werk te doen: ik moet een foto maken.
“Permet foto?” vraag ik in mijn gefantaseerde Portugese taal en ze knikt, maar wil eerst nog even haar dunne, witte haar in orde brengen. Met zeepsophanden wrijft ze de haren achter haar oren en is er dan klaar voor.
“Obrigado, bom dia” zeggen wij, alweer in vloeiend Portugees.
Slechts zes minuten later kondigt zich de volgende wasplaats aan in Sâo Joâo da Azenha, ook een in gebruik zijnde wasplaats. Om half één houden we een echte pauze met maar liefst ieder twee ‘grande café’ en koekjes uit eigen voorraad. We zitten op een mooi aangelegd, houten terras van een café, dat helemaal van deze tijd is: donker, steriel, een filmzaaltje achterin, een eigenaar, die meer tijd heeft voor zijn laptop dan voor de klanten en een chic toilet. De plaatselijke bevolking komt echter in zijn gewone werkkleding zo van de tractor de zaak binnen voor een bezoek van drie minuten voor een
vingerhoedje zwarte koffie. Aan de overkant zitten oude mensen te pensioneren op een bankje. Een vrouw wil telkens opstaan en vertrekken, maar krijgt het verhaal, dat ze aan haar toehoorders vertelt, maar niet af. Verder is er dorpse rust, zo af en toe onderbroken door een langsrijdende auto.
En wij moeten voort.
Agueda lopen we binnen via de brug over de rivier de Agueda, waarna we op het Plein van de Republiek het toeristenkantoor proberen te vinden, maar tevergeefs. Er wordt nogal wat gedaan om het imago van deze plaats op te krikken. De grote weg langs de rivier naar het noorden is opgebroken en afgezet en enorme borden laten zien, hoe het eruit moet gaan zien. Dat moet wel een prachtige boulevard worden.
Wij zoeken en vinden de Rua Vasco da Gama en daarmee ook het door ons gewenste onderkomen, Pensao O Ribeirinho, waar op dat moment de zakenlunches worden genoten. Het is druk in het restaurant, waar wij met bezwete ruggen even wachten, tot iemand zich bij ons meldt. Even naar de
kamer gebracht en weg is ze weer. Een mooie grote kamer met plavuizen en twee Parijse balkonnetjes met openslaande deuren op de ronde hoek. Prachtig allemaal, maar dit betekent opnieuw, dat het pelgrimgevoel, met z’n allen in een zaal met stapelbedden in een albergue voor € 3,- p.p. nog steeds ontbreekt.
De eigenaar van het hotel is zeer geïnteresseerd in mijn gidsje, dat zo lekker in de hand ligt en waarvan de bladzijden zo fijn omslaan. Hij zoekt de bladzijde en vindt met trots een foto van zijn eigen hotel. Dat zijn hotel erin genoemd wordt wist hij al lang natuurlijk en hij laat het nog maar eens zien
aan andere mensen. Hij is ook zeer geïnteresseerd in de prijzen van zijn collega’s, die hier en daar in de gids genoemd worden en leest in gebrekkig Engels voor uit de gids, de woorden stuk voor stuk met zijn vinger volgend. Even later gaat hij er vandoor met zijn vrouw in de eerlijk verdiende 4WD, zijn imperium aan het personeel overlatend. Aardige man.
Als wij ons vochtgehalte weer op peil hebben, stappen wij ook op en verkennen alvast de route voor morgenochtend. Door de wegwerkzaamheden ontbreken noodzakelijke gele pijlen. Wij moeten
uiteraard naar het noorden, de zon in de rug en volgen de rivier over een smal, vrijgehouden paadje voor voetgangers langs de werkzaamheden. We vinden na een paar honderd meter weer een pijl en keren weer om. We weten genoeg voor morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
