Dag 115 en dag 116
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
12 Augustus 2009 | Spanje, Madrid
Datum: 11-08-2009 dag: 115
Vertrek – aankomst: 08.15 – 15.00
Route: La Caridad – Tapia de Casariego – Villamil – Santa Gadea – Fiqueras - Ribadeo
Dagafstand – totaal afstand: 25 – 2522
Overnachting: albergue
Een goed ontbijt is een eerste vereiste. Gelukkig zitten er nog wat meer mensen (ook gestrande pelgrims met van die loopschoenen en rugzakken - stelletje stumpers) in de eetzaal van het hotel en als die vertrekken en wij even alleen in de zaal zijn, nemen wij onze kans waar. Het waren Spanjaarden die daar zaten en die hebben genoeg aan koffie en misschien een cakeje. Wij stelen alles wat er van hun tafel over is en leggen dat bij ons bord neer. Net op tijd, want de hotelmanager komt er weer aan.
Ik heb een moeilijke start, mijn voetzolen doen pijn en eigenlijk kan ik alleen nog goed lopen met wandelschoenen aan. Bij elke pelgrim zie je trouwens hetzelfde. Ze kunnen bijna niet zonder schoenen lopen. "Gaat wel weer over voordat je een meisje bent", zegt ze. Maar zelf heeft ze ook last, alleen zeurt ze niet zo als ik. Keiharde Scheffers!
We zijn gestart buiten La Caridad en staan op de N634,waar vandaan het nog zeven kilometer is naar Tapia de Casariego, als we die drukke weg volgen. Maar dat doen we niet, hoewel we op de ruime vluchtstrook kunnen lopen. Maar het voorbij scheurende verkeer gaat op den duur toch vervelen en dus gaan we de Camino maar weer op, wat weer meer kilometers oplevert. Tapia, waar we na anderhalf uur hadden kunnen zijn, bereiken we na ruim twee uur. We drinken koffie uit onze eigen voorraad, want de mevrouw in het hotel heeft graag ook even onze thermoskan met kokend water gevuld. Een unicum trouwens, die koffie van ons. Net als het kookapparaatje (gas) en het pannensetje. Dat zie je niet op de Camino.
Vanaf Tapia lopen we voor het laatst langs de kust, naar Ribadeo. Vanaf morgen gaan we afzakken, naar het zuidwesten. Daarom volgen we de kustroute, die hier en daar langs de kust gaat, maar ook enkele dorpjes passeert. Toch weer een lange dag.
Het moeilijke punt komt echter nog. Ribadeo ligt aan de overzijde van een diepe baai en daar moeten wij naar toe. Er ligt een nieuwe, zeshonderd meter lange brug, maar die is alleen voor autoverkeer vanaf de A8. In Figueras, vlak voor de baai, vragen we een man hoe we aan de overkant kunnen komen. Onze gids zegt daarover, dat je maar moet liften of in een groep een taxi nemen. Maar we staan beneden aan de haven en ons wordt geadviseerd een bootje te nemen, dat naar de overkant gaat. We zijn juist op tijd voordat een pontje vertrekt en maken een mooi tochtje onder de grote brug door naar de overkant.
Ook deze albergue is uiteraard vol; met twaalf bedden ben je dat al snel natuurlijk. We kunnen naar een sporthal, waar nog een stuk of 24 bedden staan en daar kunnen we een bedje scoren. Heerlijke douche in de kleedkamers van de sporters, maar verder geen accommodatie.
In Ribadeo zullen we iets te eten moeten vinden en dat gaat wel lukken.
Datum: 12-08-2009 dag: 116
Vertrek – aankomst: 07.00 – 14.00
Route: Ribadeo – Vilela – Vilar – A Ponte – Villamartin – Pequeña – Villamartin Grande – Gondán –
San Justa – Vilanova de Louranzá
Dagafstand – totaal afstand: 27 – 2549
Overnachting: albergue
We zijn vanmorgen om precies zeven uur uit de sporthal vertrokken en toen was het net licht genoeg om de bordjes en de pijltjes te kunnen zien. Je moet wel weten, waar je moet beginnen, want als je dat niet weet en moet zoeken naar het begin, wordt het opeens een stuk moeilijker. Wij hebben dus gisterenavond eerst even de route voor vanmorgen verkend en dat hielp.
Vandaag zijn we definitief van de kust afgegaan en het land ingetrokken. Een prachtige wandeling door geurende bossen en evengoed met mooie uitzichten. Mist over de glooiende dalen en om acht uur de opkomende zon, die gelukkig niet fel en heet bleef schijnen. Prima wandelweer met rond de 25°C. en af en toe een windje op een topje na een klim. Veel eucalyptusbossen zie je hier in dit deel van Spanje.
Even over gisteren, waaruit blijkbaar de indruk werd gewekt, dat we het zo langzamerhand een beetje beu worden van dat gedoe. Dat is slechts een beetje het geval. Gisteren had ik echter een off day, dat gebeurt wel eens. Dan voel je veel meer pijn dan anders, dan schijnt de zon te heet en moet je teveel klimmen. Vandaag hadden we eigenlijk wel dezelfde omstandigheden, maar hebben we ook 27 kilometer gelopen van 7.00 tot 13.30 uur. Dat is een prima score voor hier en we hebben dan ook vrijwel iedereen die eerder dan wij zijn vertrokken, ver achter ons gelaten. Niet om op te scheppen, maar wij hebben een bepaald tempo, vooral bergop gaat het zeer ritmisch en dat levert op. Met name de jonge Spanjaarden zijn watjes! Ze zien er prima uit met mooie kleertjes en reukjes, maar je ziet ze iedere keer stil staan. Die van gisteren, die ons de weg naar de sporthal wezen, liepen zo langzaam, dat we bijna omvielen. Ze waren gestart in Navia en ik dacht Navia? Daar waren wij toch enkele dagen geleden? En ik zeg tegen Tineke: "Ze zullen de bus wel hebben genomen". Het woord 'bus' was genoeg, dat hadden ze verstaan en hij zei dan ook meteen, dat ze een deel met de bus waren gekomen. Ja, zo kan ik het ook.
Je kunt dus kiezen tussen twee manieren: zeer vroeg beginnen en er een wedstrijd van maken om als een van de eersten bij de volgende albergue aan te komen of je eigen gang gaan en maar zien hoe je uitkomt. Of de bus nemen natuurlijk.
Als je rustig aan doet en net doet of er plaats genoeg is, kun je voor 'completo' komen te staan, zoals wij dat hadden en naar een hotel moesten.
Genoeg nu daarover.
We gingen vandaag dus erg lekker en konden de prachtige albergue in, lekker douchen en waren nog op tijd voor het middagdiner, dat hier in Spanje tot een uur of vier kan worden genoten. Goed eten voor weinig geld. Vanavond dan nog een kleinigheidje en dan gaat het wel weer. Op het avondeten, dat echt niet eerder dan negen uur begint in de restaurants, kunnen we niet wachten, want we gaan altijd zeer vroeg slapen.
We zijn nu aangekomen in Galicië en de paaltjes met de bekende schelp, die de weg wijzen, zijn hier veranderd. Ze wijzen nu de andere kant op met de schelp (de schelp is dus 180 graden gedraaid hier) en bovendien worden hier de kilometers en de meters op elke paal aangegeven. We tellen dus per paal af en de resterende afstand komt nu met slechts drie kilometer verschil overeen met het gidsje. Op dit moment geeft de laatste paal in dit dorp iets van 167,249 kilometer aan en bij elke kruising staat een paaltje, bijna.
Dan nog iets over onze gezondheid. We zijn wel wat moe (Tineke natuurlijk niet, zegt ze) en de spieren worden wat stijf, maar voor de rest gaat het prima met ons. We zullen niet zo gauw een marathon lopen, maar bergop wandelen gaat ons heel goed af. Bergaf is veel moeilijker.
En de ene albergue is de andere niet. Soms wel erg benauwd en volgepakt, vandaag is er wat ruimte gelaten, zodat er ook stoelen kunnen staan en de rugzakken ruim neergezet kunnen worden. Soms ook zijn de sanitaire voorzieningen gewoon slecht en vies ('schimmelsporen' zegt mijn Duitse gidsje), maar zoals gisteren en vandaag prima.
Soms ook nemen we het er gewoon van, want het is ook een beetje vakantie natuurlijk.
Vertrek – aankomst: 08.15 – 15.00
Route: La Caridad – Tapia de Casariego – Villamil – Santa Gadea – Fiqueras - Ribadeo
Dagafstand – totaal afstand: 25 – 2522
Overnachting: albergue
Een goed ontbijt is een eerste vereiste. Gelukkig zitten er nog wat meer mensen (ook gestrande pelgrims met van die loopschoenen en rugzakken - stelletje stumpers) in de eetzaal van het hotel en als die vertrekken en wij even alleen in de zaal zijn, nemen wij onze kans waar. Het waren Spanjaarden die daar zaten en die hebben genoeg aan koffie en misschien een cakeje. Wij stelen alles wat er van hun tafel over is en leggen dat bij ons bord neer. Net op tijd, want de hotelmanager komt er weer aan.
Ik heb een moeilijke start, mijn voetzolen doen pijn en eigenlijk kan ik alleen nog goed lopen met wandelschoenen aan. Bij elke pelgrim zie je trouwens hetzelfde. Ze kunnen bijna niet zonder schoenen lopen. "Gaat wel weer over voordat je een meisje bent", zegt ze. Maar zelf heeft ze ook last, alleen zeurt ze niet zo als ik. Keiharde Scheffers!
We zijn gestart buiten La Caridad en staan op de N634,waar vandaan het nog zeven kilometer is naar Tapia de Casariego, als we die drukke weg volgen. Maar dat doen we niet, hoewel we op de ruime vluchtstrook kunnen lopen. Maar het voorbij scheurende verkeer gaat op den duur toch vervelen en dus gaan we de Camino maar weer op, wat weer meer kilometers oplevert. Tapia, waar we na anderhalf uur hadden kunnen zijn, bereiken we na ruim twee uur. We drinken koffie uit onze eigen voorraad, want de mevrouw in het hotel heeft graag ook even onze thermoskan met kokend water gevuld. Een unicum trouwens, die koffie van ons. Net als het kookapparaatje (gas) en het pannensetje. Dat zie je niet op de Camino.
Vanaf Tapia lopen we voor het laatst langs de kust, naar Ribadeo. Vanaf morgen gaan we afzakken, naar het zuidwesten. Daarom volgen we de kustroute, die hier en daar langs de kust gaat, maar ook enkele dorpjes passeert. Toch weer een lange dag.
Het moeilijke punt komt echter nog. Ribadeo ligt aan de overzijde van een diepe baai en daar moeten wij naar toe. Er ligt een nieuwe, zeshonderd meter lange brug, maar die is alleen voor autoverkeer vanaf de A8. In Figueras, vlak voor de baai, vragen we een man hoe we aan de overkant kunnen komen. Onze gids zegt daarover, dat je maar moet liften of in een groep een taxi nemen. Maar we staan beneden aan de haven en ons wordt geadviseerd een bootje te nemen, dat naar de overkant gaat. We zijn juist op tijd voordat een pontje vertrekt en maken een mooi tochtje onder de grote brug door naar de overkant.
Ook deze albergue is uiteraard vol; met twaalf bedden ben je dat al snel natuurlijk. We kunnen naar een sporthal, waar nog een stuk of 24 bedden staan en daar kunnen we een bedje scoren. Heerlijke douche in de kleedkamers van de sporters, maar verder geen accommodatie.
In Ribadeo zullen we iets te eten moeten vinden en dat gaat wel lukken.
Datum: 12-08-2009 dag: 116
Vertrek – aankomst: 07.00 – 14.00
Route: Ribadeo – Vilela – Vilar – A Ponte – Villamartin – Pequeña – Villamartin Grande – Gondán –
San Justa – Vilanova de Louranzá
Dagafstand – totaal afstand: 27 – 2549
Overnachting: albergue
We zijn vanmorgen om precies zeven uur uit de sporthal vertrokken en toen was het net licht genoeg om de bordjes en de pijltjes te kunnen zien. Je moet wel weten, waar je moet beginnen, want als je dat niet weet en moet zoeken naar het begin, wordt het opeens een stuk moeilijker. Wij hebben dus gisterenavond eerst even de route voor vanmorgen verkend en dat hielp.
Vandaag zijn we definitief van de kust afgegaan en het land ingetrokken. Een prachtige wandeling door geurende bossen en evengoed met mooie uitzichten. Mist over de glooiende dalen en om acht uur de opkomende zon, die gelukkig niet fel en heet bleef schijnen. Prima wandelweer met rond de 25°C. en af en toe een windje op een topje na een klim. Veel eucalyptusbossen zie je hier in dit deel van Spanje.
Even over gisteren, waaruit blijkbaar de indruk werd gewekt, dat we het zo langzamerhand een beetje beu worden van dat gedoe. Dat is slechts een beetje het geval. Gisteren had ik echter een off day, dat gebeurt wel eens. Dan voel je veel meer pijn dan anders, dan schijnt de zon te heet en moet je teveel klimmen. Vandaag hadden we eigenlijk wel dezelfde omstandigheden, maar hebben we ook 27 kilometer gelopen van 7.00 tot 13.30 uur. Dat is een prima score voor hier en we hebben dan ook vrijwel iedereen die eerder dan wij zijn vertrokken, ver achter ons gelaten. Niet om op te scheppen, maar wij hebben een bepaald tempo, vooral bergop gaat het zeer ritmisch en dat levert op. Met name de jonge Spanjaarden zijn watjes! Ze zien er prima uit met mooie kleertjes en reukjes, maar je ziet ze iedere keer stil staan. Die van gisteren, die ons de weg naar de sporthal wezen, liepen zo langzaam, dat we bijna omvielen. Ze waren gestart in Navia en ik dacht Navia? Daar waren wij toch enkele dagen geleden? En ik zeg tegen Tineke: "Ze zullen de bus wel hebben genomen". Het woord 'bus' was genoeg, dat hadden ze verstaan en hij zei dan ook meteen, dat ze een deel met de bus waren gekomen. Ja, zo kan ik het ook.
Je kunt dus kiezen tussen twee manieren: zeer vroeg beginnen en er een wedstrijd van maken om als een van de eersten bij de volgende albergue aan te komen of je eigen gang gaan en maar zien hoe je uitkomt. Of de bus nemen natuurlijk.
Als je rustig aan doet en net doet of er plaats genoeg is, kun je voor 'completo' komen te staan, zoals wij dat hadden en naar een hotel moesten.
Genoeg nu daarover.
We gingen vandaag dus erg lekker en konden de prachtige albergue in, lekker douchen en waren nog op tijd voor het middagdiner, dat hier in Spanje tot een uur of vier kan worden genoten. Goed eten voor weinig geld. Vanavond dan nog een kleinigheidje en dan gaat het wel weer. Op het avondeten, dat echt niet eerder dan negen uur begint in de restaurants, kunnen we niet wachten, want we gaan altijd zeer vroeg slapen.
We zijn nu aangekomen in Galicië en de paaltjes met de bekende schelp, die de weg wijzen, zijn hier veranderd. Ze wijzen nu de andere kant op met de schelp (de schelp is dus 180 graden gedraaid hier) en bovendien worden hier de kilometers en de meters op elke paal aangegeven. We tellen dus per paal af en de resterende afstand komt nu met slechts drie kilometer verschil overeen met het gidsje. Op dit moment geeft de laatste paal in dit dorp iets van 167,249 kilometer aan en bij elke kruising staat een paaltje, bijna.
Dan nog iets over onze gezondheid. We zijn wel wat moe (Tineke natuurlijk niet, zegt ze) en de spieren worden wat stijf, maar voor de rest gaat het prima met ons. We zullen niet zo gauw een marathon lopen, maar bergop wandelen gaat ons heel goed af. Bergaf is veel moeilijker.
En de ene albergue is de andere niet. Soms wel erg benauwd en volgepakt, vandaag is er wat ruimte gelaten, zodat er ook stoelen kunnen staan en de rugzakken ruim neergezet kunnen worden. Soms ook zijn de sanitaire voorzieningen gewoon slecht en vies ('schimmelsporen' zegt mijn Duitse gidsje), maar zoals gisteren en vandaag prima.
Soms ook nemen we het er gewoon van, want het is ook een beetje vakantie natuurlijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
