Dag 123
Door: Tom/Dominique
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
19 Augustus 2009 | Spanje, Santiago de Compostella
Datum: 19-08-2009 dag: 123
Vertrek – aankomst: 06.00 – 16.30
Route: Arzúa – A Calzada – Calle – Boavista – Salceda - Ras – Santa Irene - Rúa – Pedrouzo –
San Antón – Amenal – Labacolla – Monte do Gozo – Santiago de Compostela
Dagafstand – totaal afstand: 41 – 2721
Overnachting: hotel in A Coruña
Ons lampje is te zwak om zelf daarmee de goede route te vinden. We liften mee met een groepje Italianen, die goed voorzien zijn van de meest adequate verlichting. Om zes uur is het voorlopig nog nacht en is er, vooral tussen de bomen, geen hand voor ogen te zien. Tegen half acht kunnen we het zelf weer aan, bedanken we het groepje en gaan er vandoor.
Even later is er de eerste bar en kunnen we koffie drinken. De drie Polen, die vannacht elders in Arzúa onderdak hadden, komen vlak na ons het terras op. In het restaurant, dat uitsluitend door pelgrims wordt bezocht en waar het op dit vroege tijdstip al zeer druk is, hangt een groot prikbord met honderden kaartjes, briefjes en kattebelletjes. Mijn oog valt direct op een briefje, bestemd voor Yuri Stattman en is ondertekend door Nora en Edit. Yuri hebben we drie maanden niet meer gezien en we komen nu een briefje voor hem tegen op onze laatste dag. Dat is geen toeval meer!
Terug op het terras met de koffie en Santiagotaart zien we nog meer bekende pelgrims.
Na enige tijd, als de paaltjes goed leesbaar zijn, zien we dat het aantal nog af te leggen kilometers staat op 28 en we besluiten direct om dan meteen maar door te lopen naar Santiago. Dat wordt nog een hele opgave met een hoge temperatuur, die 41 kilometer. Dit zal dan ook de langste etappe worden.
We nemen veel pauzes en komen na 35 kilometer moe en bezweet aan bij Monte do Gozo, pelgrimsoord bij uitstek met 800 gratis bedden en ca. 2200 betaalde plaatsen, restaurants, een hotel, een Rode Kruis-centrum en diverse winkels. Wij volstaan met een kop thee en een half uur rust met de schoenen en sokken even uit en daarna nog een bezichtiging van het lelijke monument op de heuvel, vanwaar Santiago in de diepte zichtbaar is. Ik stuur Dominique een SMS-bericht over onze aankomst vandaag en zij zet dat op de website.
---------------
Dominique:
Ola!
Toch nog een kort berichtje van mij. Ik kreeg een sms vandaag rond 15:00 uur. Ze zitten op Monte do Gozo om even op rust te komen. Alleen nog een stukje naar beneden en dan zijn ze morgen echt aangekomen in Santiago de Compestela.
Als je Monte do Gozo 'googelt' dan kom je bij een mooi oord voor pelgrims, ik denk dus dat ze daar verblijven vannacht.
De zon hebben ze iig al hierheen gestuurd. Zelf komen ze vrijdagavond weer terug in Nieuw Vennep.
Groetjes
Dominique.
-------------------
Nog een kleine zes kilometer te gaan, afdalend naar het oude centrum van Santiago, waar de Praza do Obradoiro, het grote plein voor de kathedraal, ons einddoel zal zijn. Vlak voor dit plein staan opeens Wim en Adri op de weg, wat een grote verrassing is. Gezamenlijk lopen we naar de kathedraal, waar we weer wat bekende pelgrims ontdekken tussen de honderden mensen. We drinken een biertje en gaan naar het bureau van de pelgrims. Daar ontvangen we, na controle van onze pelgrimspassen en het noteren van onze gegevens in het grote boek, de Compostela’s.
En dat was het dan. Deze dag was vooral een emotionele dag met de aankomst op het plein en in de kerk na de wandeling via de Rua San Pedro, te midden van veel andere pelgrims, de poort door en de trappen af en daar dan opeens het enorme plein en de grote kathedraal in het volle zonlicht. We zien meer bekenden en feliciteren elkaar, niet vanwege de sportieve prestatie, maar om de prachtige momenten, die we met elkaar onderweg hadden. We beseffen, dat het klaar is.
We kunnen met Wim en Adri mee naar hun hotel in A Coruña en daar een luxe kamer voor twee dagen boeken.
We hebben nog een dag over voor ons vertrek naar huis en rijden naar Santiago terug. We zullen nog eens uitkijken naar bekenden in en rond de kerk. In de kerk zitten 'Mooi meisje' Monica en haar vriendje Francis. We begroeten elkaar en nemen afscheid. Ook de drie Polen, die we de laatste dagen veel zagen, zitten te wachten op de mis, die om twaalf uur zal beginnen. Er zijn duizenden mensen, waaronder honderden pelgrims, in de kerk, waar ook nog de rugzakken hoog opgestapeld tegen de pilaren liggen. In een enorm tempo worden ondertussen nauwelijks verstaanbaar de namen voorgelezen en de landen van herkomst van de gisteren binnengekomen pelgrims. Wij zullen wel genoemd zijn. We kijken nog wat rond, treuzelen nog wat en nemen dan afscheid van Santiago.
We rijden meteen door naar Kaap Finisterre, het meest westelijke punt van het Europese vasteland. Een toeristencentrum, waar sommige pelgrims, die er nog geen genoeg van kunnen krijgen, nog naar toe lopen in drie dagen. Daar kan dan ceremonieel de oude, versleten kleding worden verbrand. Dit verbranden is overigens geregeld door de Gemeente en doet wat kunstmatig aan: op een plaatsje is een tegel weggelaten, een gat gemaakt en daarin kan de pelgrim zijn kleding deponeren in het altijd smeulende vuurtje. 'No botas', geen schoenen, want dat gaat teveel stinken waarschijnlijk. We zien Sacha, 'de Schot' uit Duitsland, nog steeds gekleed in zijn kilt. Hij hangt wat rond, zal binnenkort terugvliegen naar huis. Hij heeft Niels ontmoet, die nu waarschijnlijk nog in Santiago zit.
De volgende dag vliegen wij terug naar huis, wat een enorme overgang is, opeens. Ons huis staat er nog, de post ligt klaar en de boodschappen moeten weer worden gedaan.
Vertrek – aankomst: 06.00 – 16.30
Route: Arzúa – A Calzada – Calle – Boavista – Salceda - Ras – Santa Irene - Rúa – Pedrouzo –
San Antón – Amenal – Labacolla – Monte do Gozo – Santiago de Compostela
Dagafstand – totaal afstand: 41 – 2721
Overnachting: hotel in A Coruña
Ons lampje is te zwak om zelf daarmee de goede route te vinden. We liften mee met een groepje Italianen, die goed voorzien zijn van de meest adequate verlichting. Om zes uur is het voorlopig nog nacht en is er, vooral tussen de bomen, geen hand voor ogen te zien. Tegen half acht kunnen we het zelf weer aan, bedanken we het groepje en gaan er vandoor.
Even later is er de eerste bar en kunnen we koffie drinken. De drie Polen, die vannacht elders in Arzúa onderdak hadden, komen vlak na ons het terras op. In het restaurant, dat uitsluitend door pelgrims wordt bezocht en waar het op dit vroege tijdstip al zeer druk is, hangt een groot prikbord met honderden kaartjes, briefjes en kattebelletjes. Mijn oog valt direct op een briefje, bestemd voor Yuri Stattman en is ondertekend door Nora en Edit. Yuri hebben we drie maanden niet meer gezien en we komen nu een briefje voor hem tegen op onze laatste dag. Dat is geen toeval meer!
Terug op het terras met de koffie en Santiagotaart zien we nog meer bekende pelgrims.
Na enige tijd, als de paaltjes goed leesbaar zijn, zien we dat het aantal nog af te leggen kilometers staat op 28 en we besluiten direct om dan meteen maar door te lopen naar Santiago. Dat wordt nog een hele opgave met een hoge temperatuur, die 41 kilometer. Dit zal dan ook de langste etappe worden.
We nemen veel pauzes en komen na 35 kilometer moe en bezweet aan bij Monte do Gozo, pelgrimsoord bij uitstek met 800 gratis bedden en ca. 2200 betaalde plaatsen, restaurants, een hotel, een Rode Kruis-centrum en diverse winkels. Wij volstaan met een kop thee en een half uur rust met de schoenen en sokken even uit en daarna nog een bezichtiging van het lelijke monument op de heuvel, vanwaar Santiago in de diepte zichtbaar is. Ik stuur Dominique een SMS-bericht over onze aankomst vandaag en zij zet dat op de website.
---------------
Dominique:
Ola!
Toch nog een kort berichtje van mij. Ik kreeg een sms vandaag rond 15:00 uur. Ze zitten op Monte do Gozo om even op rust te komen. Alleen nog een stukje naar beneden en dan zijn ze morgen echt aangekomen in Santiago de Compestela.
Als je Monte do Gozo 'googelt' dan kom je bij een mooi oord voor pelgrims, ik denk dus dat ze daar verblijven vannacht.
De zon hebben ze iig al hierheen gestuurd. Zelf komen ze vrijdagavond weer terug in Nieuw Vennep.
Groetjes
Dominique.
-------------------
Nog een kleine zes kilometer te gaan, afdalend naar het oude centrum van Santiago, waar de Praza do Obradoiro, het grote plein voor de kathedraal, ons einddoel zal zijn. Vlak voor dit plein staan opeens Wim en Adri op de weg, wat een grote verrassing is. Gezamenlijk lopen we naar de kathedraal, waar we weer wat bekende pelgrims ontdekken tussen de honderden mensen. We drinken een biertje en gaan naar het bureau van de pelgrims. Daar ontvangen we, na controle van onze pelgrimspassen en het noteren van onze gegevens in het grote boek, de Compostela’s.
En dat was het dan. Deze dag was vooral een emotionele dag met de aankomst op het plein en in de kerk na de wandeling via de Rua San Pedro, te midden van veel andere pelgrims, de poort door en de trappen af en daar dan opeens het enorme plein en de grote kathedraal in het volle zonlicht. We zien meer bekenden en feliciteren elkaar, niet vanwege de sportieve prestatie, maar om de prachtige momenten, die we met elkaar onderweg hadden. We beseffen, dat het klaar is.
We kunnen met Wim en Adri mee naar hun hotel in A Coruña en daar een luxe kamer voor twee dagen boeken.
We hebben nog een dag over voor ons vertrek naar huis en rijden naar Santiago terug. We zullen nog eens uitkijken naar bekenden in en rond de kerk. In de kerk zitten 'Mooi meisje' Monica en haar vriendje Francis. We begroeten elkaar en nemen afscheid. Ook de drie Polen, die we de laatste dagen veel zagen, zitten te wachten op de mis, die om twaalf uur zal beginnen. Er zijn duizenden mensen, waaronder honderden pelgrims, in de kerk, waar ook nog de rugzakken hoog opgestapeld tegen de pilaren liggen. In een enorm tempo worden ondertussen nauwelijks verstaanbaar de namen voorgelezen en de landen van herkomst van de gisteren binnengekomen pelgrims. Wij zullen wel genoemd zijn. We kijken nog wat rond, treuzelen nog wat en nemen dan afscheid van Santiago.
We rijden meteen door naar Kaap Finisterre, het meest westelijke punt van het Europese vasteland. Een toeristencentrum, waar sommige pelgrims, die er nog geen genoeg van kunnen krijgen, nog naar toe lopen in drie dagen. Daar kan dan ceremonieel de oude, versleten kleding worden verbrand. Dit verbranden is overigens geregeld door de Gemeente en doet wat kunstmatig aan: op een plaatsje is een tegel weggelaten, een gat gemaakt en daarin kan de pelgrim zijn kleding deponeren in het altijd smeulende vuurtje. 'No botas', geen schoenen, want dat gaat teveel stinken waarschijnlijk. We zien Sacha, 'de Schot' uit Duitsland, nog steeds gekleed in zijn kilt. Hij hangt wat rond, zal binnenkort terugvliegen naar huis. Hij heeft Niels ontmoet, die nu waarschijnlijk nog in Santiago zit.
De volgende dag vliegen wij terug naar huis, wat een enorme overgang is, opeens. Ons huis staat er nog, de post ligt klaar en de boodschappen moeten weer worden gedaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
