Dag 119 en dag 120
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
16 Augustus 2009 | Spanje, Miraz
Datum: 15-08-2009 dag: 119
Vertrek – aankomst: 08.15 – 14.45
Route: Vilalba – Ponte Rodriquez – Alba – Insua - Baamonde
Dagafstand – totaal afstand: 21 – 2616
Overnachting: albergue
De enorme hoeveelheid bedden in de volgende albergue in Baamonde is reden om laat te gaan slapen en lang te slapen. Het is zeker al half elf als het laatste geritsel in de slaapzaal klinkt en er opeens een doodse stilte valt. Dan komt het gesnurk en gedraai in de soms gevaarlijk krakende en piepende bedden en in de ochtend slechts een of twee mensen, die heel vroeg opstaan. In de albergue van Baamonde staan maar liefst 92 bedden en is plaats voor nog eens 42 matrassen. Alle reden om rustig aan te doen en we kunnen dan ook tot zeven uur uitslapen.
Het is een rustig landschap met veel groen en bossen en we blijven op een hoogte van net boven de vierhonderd meter. We slingeren steeds om de twee grote wegen, de N634 en de A6 heen en moeten deze diverse keren oversteken, overheen of onderdoor gaan.
Vandaag ook weer een mijlpaal te bereiken: het paaltje met vermelding van het aantal nog te lopen kilometers van 111,111. Het paaltje van honderd kilometer bereiken we vandaag nog net niet, zo dat er al is. We blijven vandaag steken op ongeveer 102 km. Net als gisteren is het weer erg heet in de middag en het zal een enorme opgave zijn om nu nog te moeten lopen. Toch is om vier uur de helft van de bedden nog maar bezet in de prima en ruime herberg.
Datum: 16-08-2009 dag: 120
Vertrek – aankomst: 08.00 – 14.15
Route: Baamonde – Santa Leocadia – Aldar – Seixón - Miraz
Dagafstand – totaal afstand: 15 – 2631
Overnachting: in onze tent in de tuin van de albergue te Miraz
Vandaag is er opnieuw geen echte reden om te haasten. De volgende albergue ligt op vijftien kilometer en de daaropvolgende op vijfentwintig. Sommigen lopen de veertig kilometer naar de tweede albergue in Sobrado dos Monxes en die vallen dus af voor de competitie. Verder biedt de eerste albergue een bepaald aantal plaatsen en de overtuiging, dat die wel niet gehaald kunnen worden, overheerst. Een paar mensen staan echter toch om vier uur op en vertrekken rond half vijf met zaklantaarns.
Genieten lijkt mij dat!
Als wij om acht uur vertrekken staat er een taxi voor de albergue, die volgeladen wordt. Maar wij gaan lopen en de eerste drie kilometer gaat het langs een weg, die nauwelijks gebruikt wordt. Daarna volgt een prachtig stuk door bos en heide, eucalyptusbomen, boerenhofjes en honden aan de ketting.
In Seixón worden we verrast door heel mooie muziek (Loreena Mckennitt), die keihard uit luidsprekers door het dorp schalt. Een beeldhouwer (Jorge?) heeft een CD opstaan en we staan aan de grond genageld voor zijn huis. Kippenvel! Prachtige muziek ondersteunt zijn prachtige beeldhouwwerk. Muren vol met zijn werk, groot en klein. We stappen zijn tuin in en hij begroet ons. We kijken rond in zijn werkplaats en in zijn woning, die ingericht is als zijn museum. Enkele stukken zijn te koop. Ik bekijk een steen van 10 bij 10 cm. in het vierkant en 20 cm. hoog, waarop aan alle vier kanten een tekst gegraveerd is. Aan de muur hangt een grote poster, waarop de volledige tekst staat. Hij reikt mij de steen aan en zegt "Basalt" en zo voelt het ook. Ik had het zo willen kopen en meenemen, maar het weegt zeker vijftien kilo.
De albergue is nog gesloten en de rugzakken staan op een rijtje in volgorde van binnenkomst. Behalve een bar is er niets in dit dorp. Toch is de café-eigenaresse argwanend en afstandelijk tegenover deze klandizie van toch heel wat pelgrims, die een biertje komen drinken.
De herberg, van het Engelse St. Jacobsgenootschap, wordt deze twee weken gerund door een Engelsman en een Ier, met wie wij enkele gesprekken hebben over de gasten, die ze dagelijks krijgen en de trucs, die toegepast worden door jeugdigen om gedaan te krijgen wat ze willen. Hij vertelt, dat mensen met een auto komen en die vijfhonderd meter van de albergue parkeren. Wandelschoenen worden aangedaan en vuil gemaakt, de rugzak gaat op en dan naar de albergue, waar ze dan 'uitgeput' aankomen. Een van deze mensen liep later even naar de auto om iets te halen, wat door de Engelse hospitalero werd gezien.
Hij wordt woedend, vertelt hij verder, als een groepje van enkele Spanjaarden al om half negen (’s morgens!) aankomt.
Hoe los je zoiets op? Ze werken zeventien uur per dag en krijgen niets vergoed als vrijwilliger. Wij tonen enige interesse in zo’n vrijwilligersbaan en krijgen direct alle informatie over het Engels Genootschap inclusief de namen van de contactpersoon daar. We kunnen zo beginnen.
Wij slapen vannacht in de tent in de tuin van de albergue. Ook Daniël (de Oostenrijker) en Miriam (Italië - Zuid-Tirol) doen dat. Om negen uur komt er nog een Spaans of Italiaans stelletje op de fiets aan, dat de tuin als een gewone camping beschouwt en de tent opzet, zich van niets of niemand iets aantrekkend.
Vertrek – aankomst: 08.15 – 14.45
Route: Vilalba – Ponte Rodriquez – Alba – Insua - Baamonde
Dagafstand – totaal afstand: 21 – 2616
Overnachting: albergue
De enorme hoeveelheid bedden in de volgende albergue in Baamonde is reden om laat te gaan slapen en lang te slapen. Het is zeker al half elf als het laatste geritsel in de slaapzaal klinkt en er opeens een doodse stilte valt. Dan komt het gesnurk en gedraai in de soms gevaarlijk krakende en piepende bedden en in de ochtend slechts een of twee mensen, die heel vroeg opstaan. In de albergue van Baamonde staan maar liefst 92 bedden en is plaats voor nog eens 42 matrassen. Alle reden om rustig aan te doen en we kunnen dan ook tot zeven uur uitslapen.
Het is een rustig landschap met veel groen en bossen en we blijven op een hoogte van net boven de vierhonderd meter. We slingeren steeds om de twee grote wegen, de N634 en de A6 heen en moeten deze diverse keren oversteken, overheen of onderdoor gaan.
Vandaag ook weer een mijlpaal te bereiken: het paaltje met vermelding van het aantal nog te lopen kilometers van 111,111. Het paaltje van honderd kilometer bereiken we vandaag nog net niet, zo dat er al is. We blijven vandaag steken op ongeveer 102 km. Net als gisteren is het weer erg heet in de middag en het zal een enorme opgave zijn om nu nog te moeten lopen. Toch is om vier uur de helft van de bedden nog maar bezet in de prima en ruime herberg.
Datum: 16-08-2009 dag: 120
Vertrek – aankomst: 08.00 – 14.15
Route: Baamonde – Santa Leocadia – Aldar – Seixón - Miraz
Dagafstand – totaal afstand: 15 – 2631
Overnachting: in onze tent in de tuin van de albergue te Miraz
Vandaag is er opnieuw geen echte reden om te haasten. De volgende albergue ligt op vijftien kilometer en de daaropvolgende op vijfentwintig. Sommigen lopen de veertig kilometer naar de tweede albergue in Sobrado dos Monxes en die vallen dus af voor de competitie. Verder biedt de eerste albergue een bepaald aantal plaatsen en de overtuiging, dat die wel niet gehaald kunnen worden, overheerst. Een paar mensen staan echter toch om vier uur op en vertrekken rond half vijf met zaklantaarns.
Genieten lijkt mij dat!
Als wij om acht uur vertrekken staat er een taxi voor de albergue, die volgeladen wordt. Maar wij gaan lopen en de eerste drie kilometer gaat het langs een weg, die nauwelijks gebruikt wordt. Daarna volgt een prachtig stuk door bos en heide, eucalyptusbomen, boerenhofjes en honden aan de ketting.
In Seixón worden we verrast door heel mooie muziek (Loreena Mckennitt), die keihard uit luidsprekers door het dorp schalt. Een beeldhouwer (Jorge?) heeft een CD opstaan en we staan aan de grond genageld voor zijn huis. Kippenvel! Prachtige muziek ondersteunt zijn prachtige beeldhouwwerk. Muren vol met zijn werk, groot en klein. We stappen zijn tuin in en hij begroet ons. We kijken rond in zijn werkplaats en in zijn woning, die ingericht is als zijn museum. Enkele stukken zijn te koop. Ik bekijk een steen van 10 bij 10 cm. in het vierkant en 20 cm. hoog, waarop aan alle vier kanten een tekst gegraveerd is. Aan de muur hangt een grote poster, waarop de volledige tekst staat. Hij reikt mij de steen aan en zegt "Basalt" en zo voelt het ook. Ik had het zo willen kopen en meenemen, maar het weegt zeker vijftien kilo.
De albergue is nog gesloten en de rugzakken staan op een rijtje in volgorde van binnenkomst. Behalve een bar is er niets in dit dorp. Toch is de café-eigenaresse argwanend en afstandelijk tegenover deze klandizie van toch heel wat pelgrims, die een biertje komen drinken.
De herberg, van het Engelse St. Jacobsgenootschap, wordt deze twee weken gerund door een Engelsman en een Ier, met wie wij enkele gesprekken hebben over de gasten, die ze dagelijks krijgen en de trucs, die toegepast worden door jeugdigen om gedaan te krijgen wat ze willen. Hij vertelt, dat mensen met een auto komen en die vijfhonderd meter van de albergue parkeren. Wandelschoenen worden aangedaan en vuil gemaakt, de rugzak gaat op en dan naar de albergue, waar ze dan 'uitgeput' aankomen. Een van deze mensen liep later even naar de auto om iets te halen, wat door de Engelse hospitalero werd gezien.
Hij wordt woedend, vertelt hij verder, als een groepje van enkele Spanjaarden al om half negen (’s morgens!) aankomt.
Hoe los je zoiets op? Ze werken zeventien uur per dag en krijgen niets vergoed als vrijwilliger. Wij tonen enige interesse in zo’n vrijwilligersbaan en krijgen direct alle informatie over het Engels Genootschap inclusief de namen van de contactpersoon daar. We kunnen zo beginnen.
Wij slapen vannacht in de tent in de tuin van de albergue. Ook Daniël (de Oostenrijker) en Miriam (Italië - Zuid-Tirol) doen dat. Om negen uur komt er nog een Spaans of Italiaans stelletje op de fiets aan, dat de tuin als een gewone camping beschouwt en de tent opzet, zich van niets of niemand iets aantrekkend.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
