Dag 121 en dag 122
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
18 Augustus 2009 | Spanje, Arzúa
Datum: 17-08-2009 dag: 121
Vertrek – aankomst: 08.30 – 14.45
Route: Miraz – Roxica – Cabana – Mesón – Sobrado dos Monxes
Dagafstand – totaal afstand: 26 – 2657
Overnachting: albergue
Er zijn wel veel reacties over laatste loodjes, valt ons op. Natuurlijk zijn we wel moe, maar we hebben er nog steeds zin in en we doen erg veel ervaring op over het Spaanse leven, de siësta in de middag, de albergues en praten met ontzettend veel mensen van allerlei nationaliteiten. Als we nog zo'n eind voor de boeg hadden, zouden we wel eerst een paar weken rust nemen om de spieren te ontspannen en alle pijntjes, die iedereen heeft, te laten genezen.
Na vandaag rest ons nog 62 kilometer, die we in drie dagen zullen afleggen zonder gejaag, zodat we donderdagmiddag in Santiago zullen aankomen. Dat is het plan althans. Dan de terugreis nog regelen, of Dominique moet ondertussen voor ons wat geregeld hebben.
Omdat we vannacht lekker in de tent sliepen, hebben we het vroege geritsel gemist en lekker doorgeslapen tot het wat lichter werd om kwart over zeven. Iedereen was al weg, behalve de tentbewoners. Die weer op een na, een stel, dat met een hond loopt en niet in de albergue mag slapen met de hond.
We lopen weer door een prachtige omgeving, die ook nu weer doet denken aan de mooiste stukjes natuur in Nederland, als je de bergen op de achtergrond even wegdenkt tenminste.
Boven op een berg is een heel klein dorpje, waar een heel klein vrouwtje een cafeetje heeft met wat plankjes met koopwaar en een koelkast, maar geen bier. We drinken er iets fris en krijgen een stukje schapenkaas om te proeven, van een paar medepelgrims. Prachtig en ze is heel erg blij met haar pelgrimklanten.
We gaan vandaag klimmen van ongeveer 450 meter naar 700 meter hoogte maar het gaat geleidelijk over een groot aantal kilometers. Op 700 meter hoogte bereiken we volgens mij het hoogste punt van de hele reis. Gewoon een weg met een verkeersbord.
Rond drie uur komen we aan in het kleine dorpje met het gigantische klooster, waarin, in de voormalige paardenstallen, de albergue gevestigd is. We worden, na de doorgang door de enorme poort, welkom geheten door de monnik van dienst, zoeken een plekje, douchen, wassen, was ophangen en biertje pakken. Het gewone ritueel.
Vanavond gaan we misschien naar de Vesper, een in Latijn gezongen mis van de monniken.
Maar eerst wat eten.
Na het eten zijn we inderdaad naar de Vesper geweest. Deze was in het Spaans en deels in het Latijns en indrukwekkend. We bezoeken daarna nog de imposante kerk en eten in de kloostergang met Daniël en Miriam de door hen en Tineke gezamenlijk klaargemaakte rijst en sla.
Datum: 18-08-2009 dag: 122
Vertrek – aankomst: 08.30 – 14.30
Route: Sobrado dos Monxes – Vilarchao – Casanova – Corredoiras – Vilanova – Sendelle - Arzúa
Dagafstand – totaal afstand: 23 – 2680
Overnachting: albergue
Een dag in het teken van organisatie. De tickets voor de terugreis moeten besteld worden, tijden moeten worden afgesproken, instructies gegeven aan en vooral ontvangen van Dominique en ondertussen lopen wij onze laatste kilometers.
Het is al snel erg warm en de kilometerpaaltjes dalen maar langzaam qua afstand. Nog voordat we het centrum van Arzúa bereikt hebben, horen we van twee pelgrims, dat Arzúa vol zit, althans wat de albergue betreft. Of dit geldt voor alle vier de albergues vragen we maar niet. Zij gaan verder op weg naar Santa Irene, ruim 16 kilometer verder. Dapper, maar nogal onverstandig in deze hitte.
Wij lopen toch maar naar de dichtstbijzijnde albergue, waar iemand uit de rij wachtenden roept, dat het 'completo' is. Wij willen de tent opzetten in de tuin, als er tenminste een tuin is. De dame aan de balie schudt bij onze binnenkomst al haar hoofd. Nee, geen plaats en ook geen tuin, maar ze wijst ons de weg naar de 'Polideportivo Municipal Do Cruzeiro', aan de rand van het dorp. Een 'polideportivo' is gewoon een sporthal en als we daar aankomen, is hij gesloten en is er niemand.
Aan de overkant drinken we een biertje en de bareigenaar weet te vertellen, dat de sporthal om vier uur open gaat voor overtollige pelgrims. Tijd genoeg om eerst het 'menu del dia' te gebruiken.
De sporthal is een echte hal voor diverse sporten van ongeveer 30 bij 15 meter en met grote doucheruimtes. We slapen op de grond op onze matjes en zullen de slaapzakken waarschijnlijk niet nodig hebben. Er staan vier grote deuren tegenover elkaar open, maar het blijft erg heet. We hebben weer onderdak.
Na ons biertje op het gezellige pleintje in het dorp komen we terug in de sporthal, waar inmiddels nog eens zeventig Italiaanse jongens en meisjes met de bus zijn aangekomen om in de sporthal te overnachten. Dat brengt het totaal op zo’n negentig mensen en er komt af en toe nog een groepje verdwaalde pelgrims bij.
Gezellig. De jongens rechts en de meisjes links. Van één van hen horen wij, dat ze in etappes naar Santiago lopen en met de bus naar de slaapplaatsen worden gebracht. Morgenochtend zullen ze om half vijf opstaan. Wij ook.
Vertrek – aankomst: 08.30 – 14.45
Route: Miraz – Roxica – Cabana – Mesón – Sobrado dos Monxes
Dagafstand – totaal afstand: 26 – 2657
Overnachting: albergue
Er zijn wel veel reacties over laatste loodjes, valt ons op. Natuurlijk zijn we wel moe, maar we hebben er nog steeds zin in en we doen erg veel ervaring op over het Spaanse leven, de siësta in de middag, de albergues en praten met ontzettend veel mensen van allerlei nationaliteiten. Als we nog zo'n eind voor de boeg hadden, zouden we wel eerst een paar weken rust nemen om de spieren te ontspannen en alle pijntjes, die iedereen heeft, te laten genezen.
Na vandaag rest ons nog 62 kilometer, die we in drie dagen zullen afleggen zonder gejaag, zodat we donderdagmiddag in Santiago zullen aankomen. Dat is het plan althans. Dan de terugreis nog regelen, of Dominique moet ondertussen voor ons wat geregeld hebben.
Omdat we vannacht lekker in de tent sliepen, hebben we het vroege geritsel gemist en lekker doorgeslapen tot het wat lichter werd om kwart over zeven. Iedereen was al weg, behalve de tentbewoners. Die weer op een na, een stel, dat met een hond loopt en niet in de albergue mag slapen met de hond.
We lopen weer door een prachtige omgeving, die ook nu weer doet denken aan de mooiste stukjes natuur in Nederland, als je de bergen op de achtergrond even wegdenkt tenminste.
Boven op een berg is een heel klein dorpje, waar een heel klein vrouwtje een cafeetje heeft met wat plankjes met koopwaar en een koelkast, maar geen bier. We drinken er iets fris en krijgen een stukje schapenkaas om te proeven, van een paar medepelgrims. Prachtig en ze is heel erg blij met haar pelgrimklanten.
We gaan vandaag klimmen van ongeveer 450 meter naar 700 meter hoogte maar het gaat geleidelijk over een groot aantal kilometers. Op 700 meter hoogte bereiken we volgens mij het hoogste punt van de hele reis. Gewoon een weg met een verkeersbord.
Rond drie uur komen we aan in het kleine dorpje met het gigantische klooster, waarin, in de voormalige paardenstallen, de albergue gevestigd is. We worden, na de doorgang door de enorme poort, welkom geheten door de monnik van dienst, zoeken een plekje, douchen, wassen, was ophangen en biertje pakken. Het gewone ritueel.
Vanavond gaan we misschien naar de Vesper, een in Latijn gezongen mis van de monniken.
Maar eerst wat eten.
Na het eten zijn we inderdaad naar de Vesper geweest. Deze was in het Spaans en deels in het Latijns en indrukwekkend. We bezoeken daarna nog de imposante kerk en eten in de kloostergang met Daniël en Miriam de door hen en Tineke gezamenlijk klaargemaakte rijst en sla.
Datum: 18-08-2009 dag: 122
Vertrek – aankomst: 08.30 – 14.30
Route: Sobrado dos Monxes – Vilarchao – Casanova – Corredoiras – Vilanova – Sendelle - Arzúa
Dagafstand – totaal afstand: 23 – 2680
Overnachting: albergue
Een dag in het teken van organisatie. De tickets voor de terugreis moeten besteld worden, tijden moeten worden afgesproken, instructies gegeven aan en vooral ontvangen van Dominique en ondertussen lopen wij onze laatste kilometers.
Het is al snel erg warm en de kilometerpaaltjes dalen maar langzaam qua afstand. Nog voordat we het centrum van Arzúa bereikt hebben, horen we van twee pelgrims, dat Arzúa vol zit, althans wat de albergue betreft. Of dit geldt voor alle vier de albergues vragen we maar niet. Zij gaan verder op weg naar Santa Irene, ruim 16 kilometer verder. Dapper, maar nogal onverstandig in deze hitte.
Wij lopen toch maar naar de dichtstbijzijnde albergue, waar iemand uit de rij wachtenden roept, dat het 'completo' is. Wij willen de tent opzetten in de tuin, als er tenminste een tuin is. De dame aan de balie schudt bij onze binnenkomst al haar hoofd. Nee, geen plaats en ook geen tuin, maar ze wijst ons de weg naar de 'Polideportivo Municipal Do Cruzeiro', aan de rand van het dorp. Een 'polideportivo' is gewoon een sporthal en als we daar aankomen, is hij gesloten en is er niemand.
Aan de overkant drinken we een biertje en de bareigenaar weet te vertellen, dat de sporthal om vier uur open gaat voor overtollige pelgrims. Tijd genoeg om eerst het 'menu del dia' te gebruiken.
De sporthal is een echte hal voor diverse sporten van ongeveer 30 bij 15 meter en met grote doucheruimtes. We slapen op de grond op onze matjes en zullen de slaapzakken waarschijnlijk niet nodig hebben. Er staan vier grote deuren tegenover elkaar open, maar het blijft erg heet. We hebben weer onderdak.
Na ons biertje op het gezellige pleintje in het dorp komen we terug in de sporthal, waar inmiddels nog eens zeventig Italiaanse jongens en meisjes met de bus zijn aangekomen om in de sporthal te overnachten. Dat brengt het totaal op zo’n negentig mensen en er komt af en toe nog een groepje verdwaalde pelgrims bij.
Gezellig. De jongens rechts en de meisjes links. Van één van hen horen wij, dat ze in etappes naar Santiago lopen en met de bus naar de slaapplaatsen worden gebracht. Morgenochtend zullen ze om half vijf opstaan. Wij ook.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
