Belevenis op Franse camping
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
02 Juni 2009 | Frankrijk, Nevers
15.30 uur, 30+°C
Op het aan jou toegewezen stukje gras van honderd vierkante meter mag je zelf bepalen, hoe je je tent neerzet.
Of er wel of geen boom aan je plekje grenst of niet, helemaal zonvrij kun je het niet verwachten. Hoe zet je de tent neer? Waar komt de zon op en wil je die dan wel ’s morgens hebben bij het ontbijt? En je gaat rekenen. Het is nu kwart voor drie, dus om twaalf uur stond de zon ongeveer daar, dus is daar het zuiden en daar dus het oosten, bij die hoge rotswand. Dat betekent, dat de zon ’s morgens helemaal niet opkomt, maar er al lang is, als hij voor ons zichtbaar wordt!
Dit ongeveer zijn de overpeinzingen bij het betrekken van een nieuwe kampeerplaats in Frankrijk.
Het is in de middag voor onze begrippen loeiheet en de tent staat na een uurtje zweten. Eerst een biertje en dan nog één. Op het meest lome tijdstip van de dag op de doodstille camping probeer je een boek te lezen. Het is zo stil, dat alle geluiden een hels kabaal lijken te maken. Een hond, op honderd meter afstand blaft zo’n beetje elk kwartier, er gaat zo nu en dan een auto voorbij op een niet-zichtbare weg, in de verte slaat een kerkklok. Er klepperdeklapperdekloppert een vrouw voorbij op slippers met onbekende bestemming. Geluidloze vliegtuigen trekken hoog in de lucht hun condensstrepen in de verder wolkenloze hemel. De krekels houden zich elders op.
De twee meter hoge, dichte beukenhaag geeft enigszins een gevoel van privacy, vooral als je niet aan de hoofdweg naar het toiletgebouw staat. Een warme moessonwind uit het zuiden wiegt je bijna in slaap, terwijl je ongemerkt al minutenlang zit te staren naar de verschillende lagen gesteenten, die de hoge rotswand vormen.
De middag sleept zich voort in loomheid. Even niets, even rust.
Toch heeft het misschien wel een uur geduurd voor het tot je doordringt: Al die tijd zit ergens, verborgen achter de hagen, een dame –alleen vrouwen doen dat- in haar gezelschap het hoogste woord te voeren. Je hoort alleen haar monotone, maar te luide stem, voorzover mogelijk bij een Franse dame, terwijl haar gezelschap af en toe iets mag zeggen, maar dat kun je niet horen. Dan is het heel even stil, maar dan praat ze weer verder. Dit kan uren achtereen doorgaan.
Als je na een poosje merkt, dat je even in slaap bent gesukkeld, hoor je haar nog steeds haar gezelschap bezighouden.
Er is niets veranderd.
Op het aan jou toegewezen stukje gras van honderd vierkante meter mag je zelf bepalen, hoe je je tent neerzet.
Of er wel of geen boom aan je plekje grenst of niet, helemaal zonvrij kun je het niet verwachten. Hoe zet je de tent neer? Waar komt de zon op en wil je die dan wel ’s morgens hebben bij het ontbijt? En je gaat rekenen. Het is nu kwart voor drie, dus om twaalf uur stond de zon ongeveer daar, dus is daar het zuiden en daar dus het oosten, bij die hoge rotswand. Dat betekent, dat de zon ’s morgens helemaal niet opkomt, maar er al lang is, als hij voor ons zichtbaar wordt!
Dit ongeveer zijn de overpeinzingen bij het betrekken van een nieuwe kampeerplaats in Frankrijk.
Het is in de middag voor onze begrippen loeiheet en de tent staat na een uurtje zweten. Eerst een biertje en dan nog één. Op het meest lome tijdstip van de dag op de doodstille camping probeer je een boek te lezen. Het is zo stil, dat alle geluiden een hels kabaal lijken te maken. Een hond, op honderd meter afstand blaft zo’n beetje elk kwartier, er gaat zo nu en dan een auto voorbij op een niet-zichtbare weg, in de verte slaat een kerkklok. Er klepperdeklapperdekloppert een vrouw voorbij op slippers met onbekende bestemming. Geluidloze vliegtuigen trekken hoog in de lucht hun condensstrepen in de verder wolkenloze hemel. De krekels houden zich elders op.
De twee meter hoge, dichte beukenhaag geeft enigszins een gevoel van privacy, vooral als je niet aan de hoofdweg naar het toiletgebouw staat. Een warme moessonwind uit het zuiden wiegt je bijna in slaap, terwijl je ongemerkt al minutenlang zit te staren naar de verschillende lagen gesteenten, die de hoge rotswand vormen.
De middag sleept zich voort in loomheid. Even niets, even rust.
Toch heeft het misschien wel een uur geduurd voor het tot je doordringt: Al die tijd zit ergens, verborgen achter de hagen, een dame –alleen vrouwen doen dat- in haar gezelschap het hoogste woord te voeren. Je hoort alleen haar monotone, maar te luide stem, voorzover mogelijk bij een Franse dame, terwijl haar gezelschap af en toe iets mag zeggen, maar dat kun je niet horen. Dan is het heel even stil, maar dan praat ze weer verder. Dit kan uren achtereen doorgaan.
Als je na een poosje merkt, dat je even in slaap bent gesukkeld, hoor je haar nog steeds haar gezelschap bezighouden.
Er is niets veranderd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
