Dag 55 en dag 56
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
13 Juni 2009 | Frankrijk, Parijs
Datum: 12-06-2009 dag: 55
Vertrek – aankomst: 08.45 – 14.30
Route: La Rue – Chabannes – Saint-Pierre-de-Fursac – Saint-Etienne-de-Fursac - Marsac
Dagafstand – totaal afstand: 24 – 1198
Overnachting: camping
Het weer lijkt nu definitief anders: drogere ochtenden, meteen zon, geen of weinig wind en een dagtemperatuur van 25°C. De zomer is begonnen in Frankrijk.
Als we weer naar La Rue, onder La Souterraine (dus wel erg laag) lopen, ligt dit gehucht van niet meer dan twee families in totaal acht gebouwen, nog in de schaduw van de vrij dichte bebossing. Wij gaan onder het koeiendraad door het pad op, dat we ongeveer zeven kilometer zullen blijven volgen. Daarna asfalt voor de rest van de dag.
Tijdens de koffiepauze in Chabannes komt een uiterst makke hond bij ons liggen, die nu eens een keer niet blaft. Zij besnuffelt ons alledrie even en gaat dan vlak voor ons op de grond liggen. Zelfs ik ben niet bang voor haar, wat toch wel wat wil zeggen. Aan de verzameling dierenfoto´s kunnen we deze hond toevoegen, zodat de verzameling al op zeven komt: hond, ezel, paard, koe, stier, slang (dood) en karper en zeker nog ontbreken op dit moment: wijngaardslak, naaktslak en vlinder, om zodoende aan de Big Ten te komen.
Huib heeft een camping gevonden vlak voor Marsac en vraagt Willy of dat goed is. Na kort overleg vinden wij dat goed en vinden de camper op de ingekorte (Willy noemt dit de ‘efficiënte’) route
Lekker wit wijntje vanavond.
Datum: 13-06-2009 dag: 56
Vertrek – aankomst: 08.45 – 17.30
Route: Marsac – Arrènes – Saint-Goussaud – Les Billanges – Saint Laurent-les-Eglises
Dagafstand – totaal afstand: 30 – 1228
Overnachting: trekkershut op camping
Er wacht ons een lange, hete dag, waarop ook de heuvels, in de vorm van uitlopers van het Massif Central, zichtbaar en voelbaar worden. We proberen wat eerder te vertrekken, maar dat lukt toch niet. We lopen naar het op ruim één kilometer verder gelegen Marsac en halen daar bij de Spar wat inkopen voor de koffiepauze en de lunch. Ook kan ik eindelijk de ansichtkaart met eindelijk aangeschafte postzegel voor mijn moeder op de post doen. Daar loop ik al een week mee. Een kaart kopen is één, een postzegel ergens anders is twee, een postbus vinden is drie en dan ben je een week verder. Sorry moeder.
En voort gaat het. Het dorp door en een mevrouw komt haar huis uit, als we erlangs lopen. Zij wenst ons veel geluk op onze weg naar Compostelle. In Les Roques ligt weer eens een lavoir, overdekt, maar erg vies en niet duidelijk is, waar het water vandaan komt. Maar hij hoort erbij.
Aan de koffie in Saint-Germain komt Jim, de New Yorker, aanlopen, die wij een paar dagen geleden al een poosje in ons gezelschap hadden. Vanaf twintig meter afstand schreeuwt hij ons toe: ”Hello, dutch people!”. Het is zijn één na laatste dag in Frankrijk. Morgen loopt hij naar Limoges en dan vliegt hij via Parijs weer terug naar New York. In korte tijd vertelt hij veel over Europese kunst, Amerikaanse politiek en zijn leven in New York. Hij vindt de monnik, die omstreeks het jaar 900 vanuit Turkije naar Spanje trok, “cool”. Thuis probeert hij als schrijver aan de kost te komen en hij zegt, dat hij zich pas een schrijver noemt, als de dollars beginnen binnen te komen.
Voorlopig proberen wij via onze ingekorte route in Les Billanges te komen, wat maar zeer moeilijk gaat. Onze ingekorte route wordt een behoorlijke omweg, doordat op kleine D-wegen vrijwel nooit richtingwijzers naar de grotere dorpen staan. Er zijn altijd meer weggetjes dan er op onze beperkte kaartjes staan. Wij kunnen eigenlijk alleen maar inkorten via de grotere wegen en dan hebben we het nadeel van verkeer en het hete asfalt, dat de voeten teistert.
In de middag van deze hete dag gaan honger en dorst toeslaan, worden de zonrijke wegen steeds steiler en de schaduw minder. Hard werk en dit wordt Willy allemaal even teveel. We moeten stoppen, want ze is de uitputting nabij en wil haar man Huib SMS-en om ons op te halen, maar ziet daar toch vanaf. Na een rustpauze gaan we verder voor de laatste paar kilometer, terwijl we dachten er al te zijn. Dat vergt het een en ander van het moreel en het doorzettingsvermogen. Wij brengen dat nog op, maar eigenlijk alleen, doordat Tineke een ingekorte (en deze keer echt) route ziet van anderhalve kilometer.
Huib staat al te zwaaien als wij het bos uitkomen bij het terras van een hotel-restaurant, waar we een lekker biertje nuttigen.
We hebben er dertig mooie, hete en steile kilometers op zitten en rijden nog vierhonderd meter mee naar de camping.
Vanuit onze trekkershut hebben wij een prachtig uitzicht over alleen maar groen: licht-, donker- en middelgroen. Het is een pracht.
Voor de komende twee dagen plannen we twee korte routes richting Limoges en daarna een rustdag in of bij die stad.
We zijn bijna in Zuid-Frankrijk.
Reactie:
Margreet
16 juni 2009
Wat een verhalen! Het 'leven van pelgrims gaat beslist niet over rozen'.
Dit stukje uit een gedicht van Catherina Visser vond ik zeer passend:
Zijn voeten worden zijn vrienden
de regen zijn lijden
zijn angst wordt gericht
naar de honden langs de weg
het vele legt hij af
en hij rust in het Ene.
Al trekkend komt hij nergens
voortgaande bereikt hij niets
maar zijn vreugde neemt toe
om een bloem en een krekel
om een groet en een onderdak.
Vertrek – aankomst: 08.45 – 14.30
Route: La Rue – Chabannes – Saint-Pierre-de-Fursac – Saint-Etienne-de-Fursac - Marsac
Dagafstand – totaal afstand: 24 – 1198
Overnachting: camping
Het weer lijkt nu definitief anders: drogere ochtenden, meteen zon, geen of weinig wind en een dagtemperatuur van 25°C. De zomer is begonnen in Frankrijk.
Als we weer naar La Rue, onder La Souterraine (dus wel erg laag) lopen, ligt dit gehucht van niet meer dan twee families in totaal acht gebouwen, nog in de schaduw van de vrij dichte bebossing. Wij gaan onder het koeiendraad door het pad op, dat we ongeveer zeven kilometer zullen blijven volgen. Daarna asfalt voor de rest van de dag.
Tijdens de koffiepauze in Chabannes komt een uiterst makke hond bij ons liggen, die nu eens een keer niet blaft. Zij besnuffelt ons alledrie even en gaat dan vlak voor ons op de grond liggen. Zelfs ik ben niet bang voor haar, wat toch wel wat wil zeggen. Aan de verzameling dierenfoto´s kunnen we deze hond toevoegen, zodat de verzameling al op zeven komt: hond, ezel, paard, koe, stier, slang (dood) en karper en zeker nog ontbreken op dit moment: wijngaardslak, naaktslak en vlinder, om zodoende aan de Big Ten te komen.
Huib heeft een camping gevonden vlak voor Marsac en vraagt Willy of dat goed is. Na kort overleg vinden wij dat goed en vinden de camper op de ingekorte (Willy noemt dit de ‘efficiënte’) route
Lekker wit wijntje vanavond.
Datum: 13-06-2009 dag: 56
Vertrek – aankomst: 08.45 – 17.30
Route: Marsac – Arrènes – Saint-Goussaud – Les Billanges – Saint Laurent-les-Eglises
Dagafstand – totaal afstand: 30 – 1228
Overnachting: trekkershut op camping
Er wacht ons een lange, hete dag, waarop ook de heuvels, in de vorm van uitlopers van het Massif Central, zichtbaar en voelbaar worden. We proberen wat eerder te vertrekken, maar dat lukt toch niet. We lopen naar het op ruim één kilometer verder gelegen Marsac en halen daar bij de Spar wat inkopen voor de koffiepauze en de lunch. Ook kan ik eindelijk de ansichtkaart met eindelijk aangeschafte postzegel voor mijn moeder op de post doen. Daar loop ik al een week mee. Een kaart kopen is één, een postzegel ergens anders is twee, een postbus vinden is drie en dan ben je een week verder. Sorry moeder.
En voort gaat het. Het dorp door en een mevrouw komt haar huis uit, als we erlangs lopen. Zij wenst ons veel geluk op onze weg naar Compostelle. In Les Roques ligt weer eens een lavoir, overdekt, maar erg vies en niet duidelijk is, waar het water vandaan komt. Maar hij hoort erbij.
Aan de koffie in Saint-Germain komt Jim, de New Yorker, aanlopen, die wij een paar dagen geleden al een poosje in ons gezelschap hadden. Vanaf twintig meter afstand schreeuwt hij ons toe: ”Hello, dutch people!”. Het is zijn één na laatste dag in Frankrijk. Morgen loopt hij naar Limoges en dan vliegt hij via Parijs weer terug naar New York. In korte tijd vertelt hij veel over Europese kunst, Amerikaanse politiek en zijn leven in New York. Hij vindt de monnik, die omstreeks het jaar 900 vanuit Turkije naar Spanje trok, “cool”. Thuis probeert hij als schrijver aan de kost te komen en hij zegt, dat hij zich pas een schrijver noemt, als de dollars beginnen binnen te komen.
Voorlopig proberen wij via onze ingekorte route in Les Billanges te komen, wat maar zeer moeilijk gaat. Onze ingekorte route wordt een behoorlijke omweg, doordat op kleine D-wegen vrijwel nooit richtingwijzers naar de grotere dorpen staan. Er zijn altijd meer weggetjes dan er op onze beperkte kaartjes staan. Wij kunnen eigenlijk alleen maar inkorten via de grotere wegen en dan hebben we het nadeel van verkeer en het hete asfalt, dat de voeten teistert.
In de middag van deze hete dag gaan honger en dorst toeslaan, worden de zonrijke wegen steeds steiler en de schaduw minder. Hard werk en dit wordt Willy allemaal even teveel. We moeten stoppen, want ze is de uitputting nabij en wil haar man Huib SMS-en om ons op te halen, maar ziet daar toch vanaf. Na een rustpauze gaan we verder voor de laatste paar kilometer, terwijl we dachten er al te zijn. Dat vergt het een en ander van het moreel en het doorzettingsvermogen. Wij brengen dat nog op, maar eigenlijk alleen, doordat Tineke een ingekorte (en deze keer echt) route ziet van anderhalve kilometer.
Huib staat al te zwaaien als wij het bos uitkomen bij het terras van een hotel-restaurant, waar we een lekker biertje nuttigen.
We hebben er dertig mooie, hete en steile kilometers op zitten en rijden nog vierhonderd meter mee naar de camping.
Vanuit onze trekkershut hebben wij een prachtig uitzicht over alleen maar groen: licht-, donker- en middelgroen. Het is een pracht.
Voor de komende twee dagen plannen we twee korte routes richting Limoges en daarna een rustdag in of bij die stad.
We zijn bijna in Zuid-Frankrijk.
Reactie:
Margreet
16 juni 2009
Wat een verhalen! Het 'leven van pelgrims gaat beslist niet over rozen'.
Dit stukje uit een gedicht van Catherina Visser vond ik zeer passend:
Zijn voeten worden zijn vrienden
de regen zijn lijden
zijn angst wordt gericht
naar de honden langs de weg
het vele legt hij af
en hij rust in het Ene.
Al trekkend komt hij nergens
voortgaande bereikt hij niets
maar zijn vreugde neemt toe
om een bloem en een krekel
om een groet en een onderdak.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
