Dag 79 en dag 80
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
07 Juli 2009 | Frankrijk, Pomps
Datum: 06-07-2009 dag: 79
Vertrek – aankomst: 07.15 – 16.30
Route: Aire-sur-l’Adour – Miramont-Sensacq – Pimbo – Arzacq-Arraziguet
Dagafstand – totaal afstand: 32 – 1696
Overnachting: gîte
In de schaduw van de stierenvechtersarena, aan de oever van de Adour, staan wij vóór zes uur op, het is net licht geworden. Even wassen en terwijl Tineke in de binnentent bezig is de spullen bij elkaar te rapen en in te pakken en er iedere keer een etui of zak met inhoud naar buiten wordt gemikt, sloop ik alvast de buitentent. De haringen worden steeds krommer en ik zal nog nieuwe moeten halen als dat zo doorgaat.
Na een kop thee en twee koekjes als ontbijt lopen we om kwart over zeven de camping af en de stad uit. De Petit Casino, een soort kruidenier, zou speciaal voor pelgrims vroeg open zijn, maar hij blijkt toch gesloten. Of wéér gesloten en even eerder open geweest. Dan maar de bakker voor een brood en een pain raisin.
Direct al in de stad begint een klim, want Aire ligt aan de Adour, dus laag in het dal, waar je dus uit moet. In Frankrijk liggen heel veel plaatsen aan een rivier en dat zit dan ook meteen in de naam inbegrepen. Nieuw Vennep-aan-de-Hoofdvaart, gelegen in de vallei van het voormalige Haarlemmermeer.
Na de tweede watertoren is er een routewijziging in verband met de aanleg van een grote weg. We krijgen een omleiding, die op het kaartje niet is te volgen en die ook niet goed in onze bekende witrood tekens staat aangegeven. We volgen de geelblauwe schelpenroute, die hetzelfde doel dient (op naar Santiago), maar soms via een andere weg.
Er komen nu veel pelgrims op deze wegen voorbij en veel van hen hebben we al eerder gezien. Overigens allemaal Franse. Na een vermoedelijke omweg en een mislukte inkorting na dit begin, zien we dan toch een plaatsnaam, die enig licht brengt, namelijk Sorbets. Dit is een plaats buiten de route en deze plaats betekent dan wel een kleine inkorting.
Ik heb het regelmatig over inkortingen op de route en misschien lijkt het erop, dat we alles in het werk stellen om via de allerkortste weg van A naar B te komen, maar zo is dat toch niet. De samenstellers van de route houden rekening met veel factoren, die voor ons niet altijd van belang zijn. Zo gaat de route langs historische en culturele plaatsen en objecten, niet over te grote, drukke wegen, wel over bospaden in verband met de schaduw, langs overnachtingsplaatsen of aanduidingen daar naartoe, langs kerken, de VVV of de Mairie en over oude pelgrimswegen en –bruggen. Dan krijg je op het oog enorme slingers in de route en dus ook omwegen. Als wij op een bewolkte dag een heel eind moeten afleggen en we hebben even geen inkopen of koffie nodig en ook kunnen we dat kasteel of die kerk wel even missen, dan zoeken we een kortere weg. Maar op een hete, zonnige dag willen wij ook de schaduw zoeken en lopen dus wel zo veel mogelijk via de route.
In Miramont is speciaal voor pelgrims een plaats ingericht op een pleintje met een tafel en banken onder een afdakje en met drinkwater uit een fontein. Daar lunchen we met een meisje uit Bretagne, dat we gisteren op de camping spraken.
In Pimbo rusten we even bij de kerk en vanaf daar loopt een hond met ons mee naar ons eindpunt, 5,5 kilometer verder. Hij weet de weg en loopt zelfs met ons mee door het dorp en naar de gîte. Ik vraag aan de dame van de gîte of zij de hond kent, waarop ze zegt, dat ze hem inderdaad kent en dat hij wel weer terug loopt.
We hebben vandaag meer dan dertig kilometer gelopen en zijn moe. De mogelijkheden om goed te eten ontbreken, wel kunnen we overal voldoende water krijgen. Vandaag heb ik, behalve in Arzacq, waar we nu verblijven, nergens een mogelijkheid gezien om iets te eten of eten te kopen. Dan loop je op een kopje thee en koffie, wat koekjes en een stokbroodje met harde worst. Tegenover een acht uur durende grote inspanning is dat een scheve verhouding. Toch hebben we niet echt enorme honger. We wennen eraan, waarschijnlijk.
In de gîte hebben we weer een tweepersoonskamer met douche en toilet, avondeten (uit de pot) en ontbijt voor € 27 per persoon.
Datum: 07-07-2009 dag: 80
Vertrek – aankomst: 08.00 – 14.00
Route: Arzacq-Arraziguet – Louvigny – Larreule - Pomps
Dagafstand – totaal afstand: 20 – 1716
Overnachting: gîte
We hebben ons verslapen! Onze kamer is gelegen aan een tuin, waarop alle kamers uitkomen, zodat we geen gestommel hebben gehoord van buren. Kwart voor zeven is het al en we gaan er meteen vaart achter zetten. Eten, inpakken van weer de hele rugzak, want alles heb je nodig behalve de tent en om even over achten zijn we, bijna als laatsten, weg. Het is fris, zwaar bewolkt en er kan wel eens regen komen. Dat eten in Frankrijk is trouwens een studie op zich waard: een enorme kom, soms kun je zelfs spreken van een schaaltje, vol met gitzwarte koffie en een paar stukjes stokbrood met jam. Met dat brood zitten ze een beetje te spelen en te rommelen; van echt eten is geen sprake. De koffieschaal, zonder oortje uiteraard, wordt met beide handen opgepakt en zo uitgedronken. Er is geen bordje, maar een servetje en na het eten, wat ongeveer tien minuten duurt, is het één en al kruimel op tafel.
De bakker wijst ons de weg naar het begin van de route en we worden begeleid door allerlei aanwijzingen, bordjes, pijlen en tekens om op de goede weg te gaan. Eerst door een veld, langs een meer en wat zeer stille weggetjes en tot Fichous-Riumayou blijven we bezig de hoogste topjes te zoeken. Het gaat hier zeer steil op en af en het begint te regenen. Zo fijn is de regen, dat het niet meer is dan dikke mist, maar de illusies gaan om de schouders. In Fichous-Riumayou heeft de kerk de nodige voorzieningen getroffen: een overkapping met een bankje en drinkwater. Daar treffen we de pelgrima uit Bretagne ook weer aan.
In Uzan (of Usano – veel plaatsnamen hebben hier een tweede naam) lunchen we onder het afdakje van de Mairie en besluiten we niet verder te gaan dan Pomps, waar ook een gîte is. Het is wel mooi geweest na 28 en 32 zware kilometers en vandaag twintig over steile weggetjes. De gîte in Pomps is nog leeg als we aankomen en we kunnen een enigszins afgeschermd tweepersoonsdeel bezetten in een houten gebouw, waarin hier en daar wat tussenmuurtjes staan.
Na ons komen de inmiddels bekende mensen binnendruppelen. Ook mensen, die zelfs al om half zeven zijn vertrokken en een uur na ons binnenkomen. Die hebben we de hele dag niet gezien, dus hebben we ze ergens ingehaald terwijl ze zaten te schuilen of wat dan ook. Langzaamaan loopt de gîte vol met bekende en met nieuwe pelgrims. Twee stumpers komen om vijf uur aan en zien er zeer vermoeid uit. Zullen na de douche weer als herboren zijn.
Vertrek – aankomst: 07.15 – 16.30
Route: Aire-sur-l’Adour – Miramont-Sensacq – Pimbo – Arzacq-Arraziguet
Dagafstand – totaal afstand: 32 – 1696
Overnachting: gîte
In de schaduw van de stierenvechtersarena, aan de oever van de Adour, staan wij vóór zes uur op, het is net licht geworden. Even wassen en terwijl Tineke in de binnentent bezig is de spullen bij elkaar te rapen en in te pakken en er iedere keer een etui of zak met inhoud naar buiten wordt gemikt, sloop ik alvast de buitentent. De haringen worden steeds krommer en ik zal nog nieuwe moeten halen als dat zo doorgaat.
Na een kop thee en twee koekjes als ontbijt lopen we om kwart over zeven de camping af en de stad uit. De Petit Casino, een soort kruidenier, zou speciaal voor pelgrims vroeg open zijn, maar hij blijkt toch gesloten. Of wéér gesloten en even eerder open geweest. Dan maar de bakker voor een brood en een pain raisin.
Direct al in de stad begint een klim, want Aire ligt aan de Adour, dus laag in het dal, waar je dus uit moet. In Frankrijk liggen heel veel plaatsen aan een rivier en dat zit dan ook meteen in de naam inbegrepen. Nieuw Vennep-aan-de-Hoofdvaart, gelegen in de vallei van het voormalige Haarlemmermeer.
Na de tweede watertoren is er een routewijziging in verband met de aanleg van een grote weg. We krijgen een omleiding, die op het kaartje niet is te volgen en die ook niet goed in onze bekende witrood tekens staat aangegeven. We volgen de geelblauwe schelpenroute, die hetzelfde doel dient (op naar Santiago), maar soms via een andere weg.
Er komen nu veel pelgrims op deze wegen voorbij en veel van hen hebben we al eerder gezien. Overigens allemaal Franse. Na een vermoedelijke omweg en een mislukte inkorting na dit begin, zien we dan toch een plaatsnaam, die enig licht brengt, namelijk Sorbets. Dit is een plaats buiten de route en deze plaats betekent dan wel een kleine inkorting.
Ik heb het regelmatig over inkortingen op de route en misschien lijkt het erop, dat we alles in het werk stellen om via de allerkortste weg van A naar B te komen, maar zo is dat toch niet. De samenstellers van de route houden rekening met veel factoren, die voor ons niet altijd van belang zijn. Zo gaat de route langs historische en culturele plaatsen en objecten, niet over te grote, drukke wegen, wel over bospaden in verband met de schaduw, langs overnachtingsplaatsen of aanduidingen daar naartoe, langs kerken, de VVV of de Mairie en over oude pelgrimswegen en –bruggen. Dan krijg je op het oog enorme slingers in de route en dus ook omwegen. Als wij op een bewolkte dag een heel eind moeten afleggen en we hebben even geen inkopen of koffie nodig en ook kunnen we dat kasteel of die kerk wel even missen, dan zoeken we een kortere weg. Maar op een hete, zonnige dag willen wij ook de schaduw zoeken en lopen dus wel zo veel mogelijk via de route.
In Miramont is speciaal voor pelgrims een plaats ingericht op een pleintje met een tafel en banken onder een afdakje en met drinkwater uit een fontein. Daar lunchen we met een meisje uit Bretagne, dat we gisteren op de camping spraken.
In Pimbo rusten we even bij de kerk en vanaf daar loopt een hond met ons mee naar ons eindpunt, 5,5 kilometer verder. Hij weet de weg en loopt zelfs met ons mee door het dorp en naar de gîte. Ik vraag aan de dame van de gîte of zij de hond kent, waarop ze zegt, dat ze hem inderdaad kent en dat hij wel weer terug loopt.
We hebben vandaag meer dan dertig kilometer gelopen en zijn moe. De mogelijkheden om goed te eten ontbreken, wel kunnen we overal voldoende water krijgen. Vandaag heb ik, behalve in Arzacq, waar we nu verblijven, nergens een mogelijkheid gezien om iets te eten of eten te kopen. Dan loop je op een kopje thee en koffie, wat koekjes en een stokbroodje met harde worst. Tegenover een acht uur durende grote inspanning is dat een scheve verhouding. Toch hebben we niet echt enorme honger. We wennen eraan, waarschijnlijk.
In de gîte hebben we weer een tweepersoonskamer met douche en toilet, avondeten (uit de pot) en ontbijt voor € 27 per persoon.
Datum: 07-07-2009 dag: 80
Vertrek – aankomst: 08.00 – 14.00
Route: Arzacq-Arraziguet – Louvigny – Larreule - Pomps
Dagafstand – totaal afstand: 20 – 1716
Overnachting: gîte
We hebben ons verslapen! Onze kamer is gelegen aan een tuin, waarop alle kamers uitkomen, zodat we geen gestommel hebben gehoord van buren. Kwart voor zeven is het al en we gaan er meteen vaart achter zetten. Eten, inpakken van weer de hele rugzak, want alles heb je nodig behalve de tent en om even over achten zijn we, bijna als laatsten, weg. Het is fris, zwaar bewolkt en er kan wel eens regen komen. Dat eten in Frankrijk is trouwens een studie op zich waard: een enorme kom, soms kun je zelfs spreken van een schaaltje, vol met gitzwarte koffie en een paar stukjes stokbrood met jam. Met dat brood zitten ze een beetje te spelen en te rommelen; van echt eten is geen sprake. De koffieschaal, zonder oortje uiteraard, wordt met beide handen opgepakt en zo uitgedronken. Er is geen bordje, maar een servetje en na het eten, wat ongeveer tien minuten duurt, is het één en al kruimel op tafel.
De bakker wijst ons de weg naar het begin van de route en we worden begeleid door allerlei aanwijzingen, bordjes, pijlen en tekens om op de goede weg te gaan. Eerst door een veld, langs een meer en wat zeer stille weggetjes en tot Fichous-Riumayou blijven we bezig de hoogste topjes te zoeken. Het gaat hier zeer steil op en af en het begint te regenen. Zo fijn is de regen, dat het niet meer is dan dikke mist, maar de illusies gaan om de schouders. In Fichous-Riumayou heeft de kerk de nodige voorzieningen getroffen: een overkapping met een bankje en drinkwater. Daar treffen we de pelgrima uit Bretagne ook weer aan.
In Uzan (of Usano – veel plaatsnamen hebben hier een tweede naam) lunchen we onder het afdakje van de Mairie en besluiten we niet verder te gaan dan Pomps, waar ook een gîte is. Het is wel mooi geweest na 28 en 32 zware kilometers en vandaag twintig over steile weggetjes. De gîte in Pomps is nog leeg als we aankomen en we kunnen een enigszins afgeschermd tweepersoonsdeel bezetten in een houten gebouw, waarin hier en daar wat tussenmuurtjes staan.
Na ons komen de inmiddels bekende mensen binnendruppelen. Ook mensen, die zelfs al om half zeven zijn vertrokken en een uur na ons binnenkomen. Die hebben we de hele dag niet gezien, dus hebben we ze ergens ingehaald terwijl ze zaten te schuilen of wat dan ook. Langzaamaan loopt de gîte vol met bekende en met nieuwe pelgrims. Twee stumpers komen om vijf uur aan en zien er zeer vermoeid uit. Zullen na de douche weer als herboren zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
