Dag 97 en dag 98
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
25 Juli 2009 | Spanje, Santander
Datum: 24-07-2009 dag: 97
Vertrek – aankomst: 07.45 – 15.15
Route: Santoña – Berria – Noja – Soano – Isla – Arnuero – Bareyo - Güemes
Dagafstand – totaal afstand: 28 – 2117
Overnachting: albergue
Boontje komt om zijn loontje! Hebben we gisteren een aardig stuk kunnen inkorten, vandaag hebben we wat lopen dwalen en meer gelopen dan noodzakelijk. Het ontbijt vanmorgen begon pas om half negen, dat is veel te laat en dus hebben we dat laten zitten. Als we onze bagage naar buiten brengen om ons eigen ontbijt aan een picknicktafel te maken, lopen we Niels tegen het lijf. Hij heeft hier vannacht ook geslapen, maar dan wel buiten in een van de tenten. Sinds begin juni hebben we hem niet meer gezien en dan staat hij er opeens. Het gaat goed met hem. Door een toeval loopt hij ook de Camino del Norte. Hij kon een gidsje overnemen van iemand, die ermee moest stoppen. Hij vertrekt wat later dan wij vandaag en hij loopt met een Spaanse dame, Nuria.
We krijgen aan de rand van Santoña een fraaie combinatie van gelegenheden: eerst een enorme gevangenis, dan een kerkhof, dan huizen van gevangenispersoneel, een camping en tenslotte een rij dure huizen, die alleen in de winter worden bewoond.
We gaan het strand op, maar moeten dan via veel struikgewas een smal, stijgend paadje op om een bergje te overwinnen. Mooi uitzicht op zee. Aan de andere kant wacht ons, na de afdaling, een wandeling van ca. drie kilometer over het strand van Noja. Daarna gaat het mis, doordat voor het eerst geen pijlen of andere aanwijzingen aanwezig zijn. Op de Plaza de la Villa ontbijten we pas echt, waarna we de tocht voortzetten aan de hand van de gids. De schrijvers daarvan hebben de vervelende gewoonte telkens hun alternatieve route aan te bieden en vandaag lijken dat er wel drie te zijn:
1. de directe weg,
2. de mooie omweg van zes kilometer en
3. de reguliere weg.
We moeten wat en denken aan de directe weg voldoende te hebben vandaag. Door misverstanden en onduidelijkheid lopen we dus om en ook nog verkeerd, iets wat veel pelgrims vandaag blijken te doen. Aan het eind zien we Niels en Nuria en gezamenlijk lopen we naar een prachtige albergue, met ruimte, rust en alles wat men maar wensen kan.
De zich steeds uitbreidende kring van terugkomende bekenden is weer compleet. Opvallend is toch het gedrag van vooral Spaanse pelgrims. Ze arriveren zeer vroeg in de middag bij de albergue, hebben zeer snel gedoucht en gewassen en liggen dan direct een paar uur te slapen in de slaapzaal. Al is het vijf uur in de middag, iedereen houdt rekening met slapers en doet alles zo stil mogelijk. Maar moeten slapers geen rekening houden met andere pelgrims die later aankomen en ook hun dingen hebben te doen in de slaapzaal? Maar er zijn ook heel veel prima Spaanse mensen.
Kilometerstand vandaag:
groene kaart: van 569,7 naar 549,2
gids: van 620,5 naar 597,2
Wie gaat dit winnen?
Datum: 25-07-2009 dag: 98
Vertrek – aankomst: 08.00 – 13.00
Route: Güemes – Galizano – Somo - Santander
Dagafstand – totaal afstand: 14 – 2131
Overnachting: albergue
Het is niet eenvoudig te omschrijven hoe de tot nu toe waarschijnlijk mooiste uren van de pelgrimage zijn verlopen vanaf gisterenmiddag.
In de loop van de middag druppelen steeds bekende en nog onbekende wandelaars binnen in de fantastische albergue. De herberg is een groot huis met allerlei bijgebouwen, mooie douches, wasruimtes, waslijnen en dat alles in een zeer gemoedelijke, vertrouwde sfeer. Een oud huis, waar men ik meen in 1937 begonnen is met het onderbrengen van pelgrims. Dit gaat al heel lang zo in deze familie.
Tijdens het diner komt speciaal een man uit Santander de familie- en de culturele geschiedenis van het huis vertellen. In het Spaans met een Engelse vertaling. De kamers zijn comfortabel en ruim ingericht met tien bedden, waarvan twee zelfs op driehoog. Er zijn in totaal zo’n veertig bezoekers en men zit aan lange tafels te eten uit de pot, althans uit de keuken, wat de pot schaft. Alle nationaliteiten en talen door elkaar. Spanjaarden, die alleen Spaans spreken, of soms ook Engels, Fransen, die Spaans en Engels spreken en Nederlanders, die alle talen spreken, waaronder soms ook Spaans. Het is een gezellige boel, maar na het eten gaat iedereen slapen, wat het is al bijna donker.
Na een prima nachtrust komt de boel om zes uur op gang, want het ontbijt wacht om zeven uur. Opnieuw het internationale gezelschap, appeltje toe. Een mij onbekende Spaanse spreekt ons onder het ontbijt aan. “Jullie zijn toch die Nederlanders, die zo snel lopen en uit Nederland vandaan zijn vertrokken?”
Het diner, het slapen en het ontbijt kostte overigens.......niets. Een vrije donatie wordt op prijs gesteld en iedereen doet dat natuurlijk ook.
De een na de ander vertrekt, na de waterflessen aan de bron in het bos, vlakbij de herberg, te hebben gevuld met bronwater van de fuente. We dalen het prachtige dal in, een rij pelgrims, die alleen of met z´n tweeën lopen. (We lopen nooit in groepen). Een idyllisch plaatje en achteromkijkend blijft de herberg nog een tijd zichtbaar.
De meeste mensen nemen van de drie mogelijke routes de kustroute. Je kunt ook een middelroute over de weg nemen, die iets korter is en een andere route, die voor niemand in aanmerking komt. We hebben wat moeite de kustroute te vinden, maar als we die gevonden hebben begint een waar spektakel. Een meestal smal paadje vlak langs en hoog boven de ontzettend blauwe zee. Santander laat zich al vrijwel direct zien, hoewel nog tien kilometer verwijderd. In het dorp Soma gaan we de duinen uit en het strand op. We lopen volgens de route zo’n twee kilometer over het strand naar het haventje, waar de boot vertrekt voor een tochtje van twintig minuten over de baai. Prachtig tochtje, dat we met z´n zessen maken: Anna, een Spaanse uit Pamplona, Tobias (24) uit Neurenberg, een Mexicaanse jongen (ik geloof Juan) en een Spaanse jongen, die een half jaar in Nederland heeft gewerkt en nu alleen ‘Tsjonge, jonge jonge’ kan zeggen in onze taal.
Samen zoeken we onze weg door Santander en naar de albergue, die we na enig zoeken vinden. We laten onze rugzakken achter in de bijbehorende bar en gaan de stad in om iets te eten. Een lange wandeling volgt, maar dan zijn we in de Barrio Pesquero, de viswijk, waar we sardines en andere vissoorten eten met bier in kleine wijnglazen.
De albergue zelf is dan, zeker in vergelijking met gisteren, toch weer iets voor de primitieve, nietsverwachtende pelgrim. Een zaal met een werkelijk enorme hoeveelheid stapelbedden, waarin wij de bedden 21 en 22 toegewezen krijgen. Boven elkaar, dat wel. Een douche van nog geen vierkante meter, waarin alles nat wordt en drie computers zonder internetaansluiting. Maar ook dat hoort erbij. Het zal wel een gesnurk worden vannacht. Morgen wacht een wat ingewikkelde route naar een nog onbekende bestemming, deels over een verboden weg. Een stukje van honderd meter over een spoorbrug, waarover ook nog treinen rijden, maar die 7,5 kilometer korter is dan de reguliere weg.
Vertrek – aankomst: 07.45 – 15.15
Route: Santoña – Berria – Noja – Soano – Isla – Arnuero – Bareyo - Güemes
Dagafstand – totaal afstand: 28 – 2117
Overnachting: albergue
Boontje komt om zijn loontje! Hebben we gisteren een aardig stuk kunnen inkorten, vandaag hebben we wat lopen dwalen en meer gelopen dan noodzakelijk. Het ontbijt vanmorgen begon pas om half negen, dat is veel te laat en dus hebben we dat laten zitten. Als we onze bagage naar buiten brengen om ons eigen ontbijt aan een picknicktafel te maken, lopen we Niels tegen het lijf. Hij heeft hier vannacht ook geslapen, maar dan wel buiten in een van de tenten. Sinds begin juni hebben we hem niet meer gezien en dan staat hij er opeens. Het gaat goed met hem. Door een toeval loopt hij ook de Camino del Norte. Hij kon een gidsje overnemen van iemand, die ermee moest stoppen. Hij vertrekt wat later dan wij vandaag en hij loopt met een Spaanse dame, Nuria.
We krijgen aan de rand van Santoña een fraaie combinatie van gelegenheden: eerst een enorme gevangenis, dan een kerkhof, dan huizen van gevangenispersoneel, een camping en tenslotte een rij dure huizen, die alleen in de winter worden bewoond.
We gaan het strand op, maar moeten dan via veel struikgewas een smal, stijgend paadje op om een bergje te overwinnen. Mooi uitzicht op zee. Aan de andere kant wacht ons, na de afdaling, een wandeling van ca. drie kilometer over het strand van Noja. Daarna gaat het mis, doordat voor het eerst geen pijlen of andere aanwijzingen aanwezig zijn. Op de Plaza de la Villa ontbijten we pas echt, waarna we de tocht voortzetten aan de hand van de gids. De schrijvers daarvan hebben de vervelende gewoonte telkens hun alternatieve route aan te bieden en vandaag lijken dat er wel drie te zijn:
1. de directe weg,
2. de mooie omweg van zes kilometer en
3. de reguliere weg.
We moeten wat en denken aan de directe weg voldoende te hebben vandaag. Door misverstanden en onduidelijkheid lopen we dus om en ook nog verkeerd, iets wat veel pelgrims vandaag blijken te doen. Aan het eind zien we Niels en Nuria en gezamenlijk lopen we naar een prachtige albergue, met ruimte, rust en alles wat men maar wensen kan.
De zich steeds uitbreidende kring van terugkomende bekenden is weer compleet. Opvallend is toch het gedrag van vooral Spaanse pelgrims. Ze arriveren zeer vroeg in de middag bij de albergue, hebben zeer snel gedoucht en gewassen en liggen dan direct een paar uur te slapen in de slaapzaal. Al is het vijf uur in de middag, iedereen houdt rekening met slapers en doet alles zo stil mogelijk. Maar moeten slapers geen rekening houden met andere pelgrims die later aankomen en ook hun dingen hebben te doen in de slaapzaal? Maar er zijn ook heel veel prima Spaanse mensen.
Kilometerstand vandaag:
groene kaart: van 569,7 naar 549,2
gids: van 620,5 naar 597,2
Wie gaat dit winnen?
Datum: 25-07-2009 dag: 98
Vertrek – aankomst: 08.00 – 13.00
Route: Güemes – Galizano – Somo - Santander
Dagafstand – totaal afstand: 14 – 2131
Overnachting: albergue
Het is niet eenvoudig te omschrijven hoe de tot nu toe waarschijnlijk mooiste uren van de pelgrimage zijn verlopen vanaf gisterenmiddag.
In de loop van de middag druppelen steeds bekende en nog onbekende wandelaars binnen in de fantastische albergue. De herberg is een groot huis met allerlei bijgebouwen, mooie douches, wasruimtes, waslijnen en dat alles in een zeer gemoedelijke, vertrouwde sfeer. Een oud huis, waar men ik meen in 1937 begonnen is met het onderbrengen van pelgrims. Dit gaat al heel lang zo in deze familie.
Tijdens het diner komt speciaal een man uit Santander de familie- en de culturele geschiedenis van het huis vertellen. In het Spaans met een Engelse vertaling. De kamers zijn comfortabel en ruim ingericht met tien bedden, waarvan twee zelfs op driehoog. Er zijn in totaal zo’n veertig bezoekers en men zit aan lange tafels te eten uit de pot, althans uit de keuken, wat de pot schaft. Alle nationaliteiten en talen door elkaar. Spanjaarden, die alleen Spaans spreken, of soms ook Engels, Fransen, die Spaans en Engels spreken en Nederlanders, die alle talen spreken, waaronder soms ook Spaans. Het is een gezellige boel, maar na het eten gaat iedereen slapen, wat het is al bijna donker.
Na een prima nachtrust komt de boel om zes uur op gang, want het ontbijt wacht om zeven uur. Opnieuw het internationale gezelschap, appeltje toe. Een mij onbekende Spaanse spreekt ons onder het ontbijt aan. “Jullie zijn toch die Nederlanders, die zo snel lopen en uit Nederland vandaan zijn vertrokken?”
Het diner, het slapen en het ontbijt kostte overigens.......niets. Een vrije donatie wordt op prijs gesteld en iedereen doet dat natuurlijk ook.
De een na de ander vertrekt, na de waterflessen aan de bron in het bos, vlakbij de herberg, te hebben gevuld met bronwater van de fuente. We dalen het prachtige dal in, een rij pelgrims, die alleen of met z´n tweeën lopen. (We lopen nooit in groepen). Een idyllisch plaatje en achteromkijkend blijft de herberg nog een tijd zichtbaar.
De meeste mensen nemen van de drie mogelijke routes de kustroute. Je kunt ook een middelroute over de weg nemen, die iets korter is en een andere route, die voor niemand in aanmerking komt. We hebben wat moeite de kustroute te vinden, maar als we die gevonden hebben begint een waar spektakel. Een meestal smal paadje vlak langs en hoog boven de ontzettend blauwe zee. Santander laat zich al vrijwel direct zien, hoewel nog tien kilometer verwijderd. In het dorp Soma gaan we de duinen uit en het strand op. We lopen volgens de route zo’n twee kilometer over het strand naar het haventje, waar de boot vertrekt voor een tochtje van twintig minuten over de baai. Prachtig tochtje, dat we met z´n zessen maken: Anna, een Spaanse uit Pamplona, Tobias (24) uit Neurenberg, een Mexicaanse jongen (ik geloof Juan) en een Spaanse jongen, die een half jaar in Nederland heeft gewerkt en nu alleen ‘Tsjonge, jonge jonge’ kan zeggen in onze taal.
Samen zoeken we onze weg door Santander en naar de albergue, die we na enig zoeken vinden. We laten onze rugzakken achter in de bijbehorende bar en gaan de stad in om iets te eten. Een lange wandeling volgt, maar dan zijn we in de Barrio Pesquero, de viswijk, waar we sardines en andere vissoorten eten met bier in kleine wijnglazen.
De albergue zelf is dan, zeker in vergelijking met gisteren, toch weer iets voor de primitieve, nietsverwachtende pelgrim. Een zaal met een werkelijk enorme hoeveelheid stapelbedden, waarin wij de bedden 21 en 22 toegewezen krijgen. Boven elkaar, dat wel. Een douche van nog geen vierkante meter, waarin alles nat wordt en drie computers zonder internetaansluiting. Maar ook dat hoort erbij. Het zal wel een gesnurk worden vannacht. Morgen wacht een wat ingewikkelde route naar een nog onbekende bestemming, deels over een verboden weg. Een stukje van honderd meter over een spoorbrug, waarover ook nog treinen rijden, maar die 7,5 kilometer korter is dan de reguliere weg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
