Dag 95 en dag 96
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
23 Juli 2009 | Spanje, Santoña
Datum: 22-07-2009 dag: 95
Vertrek – aankomst: 07.30 – 16.15
Route: Portugalete – Pobeña – Ontón – Mioño – Castro Urdiales
Dagafstand – totaal afstand: 28 – 2063
Overnachting: albergue
Die rustdag moet er toch maar eens van komen. Ons plan is een makkelijke dag te volgen met een verwachte temperatuur van ver boven de 30°C. Dan is een wandeling van veertien kilometer in de ochtend nog wel te doen en in de middag uitrusten. We hebben dan ook geen echte haast om vroeg op te staan en om half acht pas verlaten we het grote gebouw. Omhoog moeten we en dat gaat hier in de steilste straten met roltrappen. Wat een genot! Er wordt ook hier zeer intensief gebouwd, zowel huizen als wegen. Het is hier rond Bilbao zeer dicht bevolkt met grote dorpen en kleine steden. Drie ‘dorpjes’ waar we door lopen hebben samen 200.000 inwoners en in totaal wonen er hier zo´n 2,4 miljoen mensen. Het is spitsuur in Portugalete en door alle nieuwbouw moeten we onze weg zoeken via allerlei omwegen en rotondes. Dan komen we uiteindelijk op een mooi fiets- (roodgekleurd) en wandelpad (grijs), dat vele kilometers door een nieuw landschap loopt en waarvan veel gebruik wordt gemaakt.
Na dit pad komt een prachtig slingerend pad met zeezicht, als het ware door de duinen. Dan zijn we er: Pobeña, elf uur en we lopen naar de albergue, waar mevrouw juist klaar is met de schoonmaak. We kunnen om vier uur naar binnen, maar mogen wel onze rugzakken achterlaten. We aarzelen, nemen ze toch maar mee en zoeken een cafeetje voor wat lekkers. Als we aan het bier en de witte wijn zitten, wordt het wel een heel lange zit tot vier uur. En het is niet zo heet als verwacht. We nemen een broodje tonijn en besluiten door te lopen naar Castro Urdiales, veertien kilometer verderop.
Weg rustdag.
Om twaalf uur hebben we onze tweede start en volgt er een nogal vervelend stuk over de N634 met af en toe een stukje eraf voor een dorp. Nieuwbouw: flats, chalets, vrijstaande huizen en dus zijn de gele pijlen soms ver te zoeken. Als we denken er te zijn, blijken we nog in een ander oord te zijn. Verder moeten we en nog verder.
In de albergue is ruimte voor acht stapelbedden en voor de rest nog enkele meters loopruimte. Wij krijgen een tweepersoons bovenstapelbed en twee mensen onder ons: een Fransman en een Spaanse jongen krijgen de bedden onder ons.
Datum: 23-07-2009 dag: 96
Vertrek – aankomst: 06.30 – 14.30
Route: Castro Urdiales – El Pontarron del Guriezo – Islares – Laredo - Santoña
Dagafstand – totaal afstand: 26 – 2089
Overnachting: albergue
Door een plotseling opstekende harde wind in de nacht slaan de deuren in het gebouw met een klap dicht. Iedereen is wakker en zit rechtop in bed, voorzover mogelijk in een stapelbed. Een bijna tropische regenbui volgt en de ramen moeten ook dicht. Lang houdt dit niet aan en we kunnen weer verder met een onrustige slaap.
Om half zeven begint onze tocht, als het nog maar net licht genoeg is om de gele pijlen te kunnen zien. Vandaag gaan we een groot aantal (40,4) kilometers afleggen volgens de gids, maar in werkelijkheid kunnen we volstaan met ca. 26 kilometer. Volgens de groene lijst zijn we vandaag zelfs in nog af te leggen afstand gedaald van 615,7 naar 569,7 km. Een spectaculaire afstand van 46 km.! Die inkorting betekent weer veel lopen over de N634, die echter hier niet druk is, omdat de nog veel grotere A8 er vlak langs loopt.
Opnieuw prachtige zeezichten, afgewisseld door vaak erg mooie nieuwbouw en hier en daar iets ouds. Spanjaarden zijn gek op trottoirs en boulevards en die maken ze dan ook zeer fraai. Opvallend is dan het verschil tussen oud en nieuw. Na een geleidelijke klim over de N634 van zo’n anderhalf uur komen we aan in Santoña, waar we nog een enorme afdaling moeten maken om weer op zeeniveau te komen en dat gaat hier via trappen.
We lopen de hele stad door, lunchen in een van de vele restaurants. Als wij op het terras van het restaurant zitten te eten en er honderden mensen langskomen, denk ik bij mijzelf: "Als er nu iemand met een rugzak langs komt, dan kennen we die". En inderdaad: de Fransman Michel loopt langs en die kennen we. Hij ziet ons niet en loopt lekker door.
We komen aan bij het begin van de boulevard, die hier zeker vijf kilometer lang is en doen er tenminste vijf kwartier over om het eindpunt te bereiken, waar de boot het strand op vaart. Die brengt ons naar Santoña. Dan blijkt weer hoe klein het wereldje van de pelgrim is. Gisteren hoorden wij over een Spaanse jongen, die zijn zware wandelschoenen onder zijn rugzak had gebonden en er één verloren had. Op het bootje zitten ook Tobias uit Duitsland en een Spaanse jongen. Tineke vertelt het verhaal van de verloren schoen en dan horen we van de Spaanse jongen, dat hij dat was.
Andere bekenden: Sam, de student bouwkunde uit Delft, Sacha, ‘de Schot’ uit Garmisch Partenkirchen, die zijn echtscheiding eruit loopt en gekleed is in een kilt en getooid met zeer lang haar, Manuel (Spaanse ouders) en Hélène uit Calais, aardige lui en een Spaanse jongen, van wie wij de naam (nog) niet weten en die al enkele tijd met ons loopt, althans we slapen regelmatig in dezelfde albergue en zo zijn er meer die we telkens herkennen. Dat is het leuke van de Camino. Je neemt geen afscheid van elkaar, je ziet elkaar later weer. Overigens is Niels (uit Breda, weken geleden voor het laatst gezien) gesignaleerd door een Nederlandse en door een paar Spaanse jongens. Hij is hier in de buurt.
Vertrek – aankomst: 07.30 – 16.15
Route: Portugalete – Pobeña – Ontón – Mioño – Castro Urdiales
Dagafstand – totaal afstand: 28 – 2063
Overnachting: albergue
Die rustdag moet er toch maar eens van komen. Ons plan is een makkelijke dag te volgen met een verwachte temperatuur van ver boven de 30°C. Dan is een wandeling van veertien kilometer in de ochtend nog wel te doen en in de middag uitrusten. We hebben dan ook geen echte haast om vroeg op te staan en om half acht pas verlaten we het grote gebouw. Omhoog moeten we en dat gaat hier in de steilste straten met roltrappen. Wat een genot! Er wordt ook hier zeer intensief gebouwd, zowel huizen als wegen. Het is hier rond Bilbao zeer dicht bevolkt met grote dorpen en kleine steden. Drie ‘dorpjes’ waar we door lopen hebben samen 200.000 inwoners en in totaal wonen er hier zo´n 2,4 miljoen mensen. Het is spitsuur in Portugalete en door alle nieuwbouw moeten we onze weg zoeken via allerlei omwegen en rotondes. Dan komen we uiteindelijk op een mooi fiets- (roodgekleurd) en wandelpad (grijs), dat vele kilometers door een nieuw landschap loopt en waarvan veel gebruik wordt gemaakt.
Na dit pad komt een prachtig slingerend pad met zeezicht, als het ware door de duinen. Dan zijn we er: Pobeña, elf uur en we lopen naar de albergue, waar mevrouw juist klaar is met de schoonmaak. We kunnen om vier uur naar binnen, maar mogen wel onze rugzakken achterlaten. We aarzelen, nemen ze toch maar mee en zoeken een cafeetje voor wat lekkers. Als we aan het bier en de witte wijn zitten, wordt het wel een heel lange zit tot vier uur. En het is niet zo heet als verwacht. We nemen een broodje tonijn en besluiten door te lopen naar Castro Urdiales, veertien kilometer verderop.
Weg rustdag.
Om twaalf uur hebben we onze tweede start en volgt er een nogal vervelend stuk over de N634 met af en toe een stukje eraf voor een dorp. Nieuwbouw: flats, chalets, vrijstaande huizen en dus zijn de gele pijlen soms ver te zoeken. Als we denken er te zijn, blijken we nog in een ander oord te zijn. Verder moeten we en nog verder.
In de albergue is ruimte voor acht stapelbedden en voor de rest nog enkele meters loopruimte. Wij krijgen een tweepersoons bovenstapelbed en twee mensen onder ons: een Fransman en een Spaanse jongen krijgen de bedden onder ons.
Datum: 23-07-2009 dag: 96
Vertrek – aankomst: 06.30 – 14.30
Route: Castro Urdiales – El Pontarron del Guriezo – Islares – Laredo - Santoña
Dagafstand – totaal afstand: 26 – 2089
Overnachting: albergue
Door een plotseling opstekende harde wind in de nacht slaan de deuren in het gebouw met een klap dicht. Iedereen is wakker en zit rechtop in bed, voorzover mogelijk in een stapelbed. Een bijna tropische regenbui volgt en de ramen moeten ook dicht. Lang houdt dit niet aan en we kunnen weer verder met een onrustige slaap.
Om half zeven begint onze tocht, als het nog maar net licht genoeg is om de gele pijlen te kunnen zien. Vandaag gaan we een groot aantal (40,4) kilometers afleggen volgens de gids, maar in werkelijkheid kunnen we volstaan met ca. 26 kilometer. Volgens de groene lijst zijn we vandaag zelfs in nog af te leggen afstand gedaald van 615,7 naar 569,7 km. Een spectaculaire afstand van 46 km.! Die inkorting betekent weer veel lopen over de N634, die echter hier niet druk is, omdat de nog veel grotere A8 er vlak langs loopt.
Opnieuw prachtige zeezichten, afgewisseld door vaak erg mooie nieuwbouw en hier en daar iets ouds. Spanjaarden zijn gek op trottoirs en boulevards en die maken ze dan ook zeer fraai. Opvallend is dan het verschil tussen oud en nieuw. Na een geleidelijke klim over de N634 van zo’n anderhalf uur komen we aan in Santoña, waar we nog een enorme afdaling moeten maken om weer op zeeniveau te komen en dat gaat hier via trappen.
We lopen de hele stad door, lunchen in een van de vele restaurants. Als wij op het terras van het restaurant zitten te eten en er honderden mensen langskomen, denk ik bij mijzelf: "Als er nu iemand met een rugzak langs komt, dan kennen we die". En inderdaad: de Fransman Michel loopt langs en die kennen we. Hij ziet ons niet en loopt lekker door.
We komen aan bij het begin van de boulevard, die hier zeker vijf kilometer lang is en doen er tenminste vijf kwartier over om het eindpunt te bereiken, waar de boot het strand op vaart. Die brengt ons naar Santoña. Dan blijkt weer hoe klein het wereldje van de pelgrim is. Gisteren hoorden wij over een Spaanse jongen, die zijn zware wandelschoenen onder zijn rugzak had gebonden en er één verloren had. Op het bootje zitten ook Tobias uit Duitsland en een Spaanse jongen. Tineke vertelt het verhaal van de verloren schoen en dan horen we van de Spaanse jongen, dat hij dat was.
Andere bekenden: Sam, de student bouwkunde uit Delft, Sacha, ‘de Schot’ uit Garmisch Partenkirchen, die zijn echtscheiding eruit loopt en gekleed is in een kilt en getooid met zeer lang haar, Manuel (Spaanse ouders) en Hélène uit Calais, aardige lui en een Spaanse jongen, van wie wij de naam (nog) niet weten en die al enkele tijd met ons loopt, althans we slapen regelmatig in dezelfde albergue en zo zijn er meer die we telkens herkennen. Dat is het leuke van de Camino. Je neemt geen afscheid van elkaar, je ziet elkaar later weer. Overigens is Niels (uit Breda, weken geleden voor het laatst gezien) gesignaleerd door een Nederlandse en door een paar Spaanse jongens. Hij is hier in de buurt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
