Dag 93 en dag 94
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
21 Juli 2009 | Spanje, Portugalete
Datum: 20-07-2009 dag: 93
Vertrek – aankomst: 07.00 – 13.30
Route: Gernika-Lumo – Morga – Larrabetzu - Lezama
Dagafstand – totaal afstand: 22 – 2013
Overnachting: albergue
Het voorzichtige geloop met wandelschoenen op de parketvloer begint al ruim voor zes uur, als ik al minstens tien keer wakker ben geworden. Eindelijk is het dan ook zes uur, onze tijd om op te staan. We fantaseren een ontbijt in elkaar en zijn om zeven uur de straat op. De dorpen en straten beginnen op elkaar te lijken, vooral als je elke dag verder gaat. Gernika is in 1937 door de Duitsers vrijwel geheel plat gebombardeerd en daarna herbouwd. Er is dus maar heel weinig oudheid en er wordt, zoals in veel dorpen hier, stevig aan nieuwbouw gedaan.
Precies buiten deze nieuwbouw begint de klim naar 250 meter. ‘Morga 250 m.’ heet het dorpje hier, alsof het om een Alpendorp gaat in de sneeuw. Dan weer dalen en weer stijgen naar 310 meter, maar dat gaat eigenlijk de hele dag door. En dat zonder ooit de oceaan te zien.
We halen een paar pelgrims in, die nog voor ons gestart zijn en lopen zo ongeveer samen naar Lezama. Het is weer drukkend heet en benauwd. Veel te vroeg komen we bij de albergue aan en we wachten, uiteraard met een biertje. Er zijn vijftien gasten in de albergue en alle dertien andere kennen we van gisteren of eerdere dagen. Een Nederlandse jongen, student bouwkunde in Delft, hebben we al eerder ontmoet. Verder een Letse, die engels spreekt, een Moldavaanse, Spanjaarden, drie Nederlanders en een Duitser.
Vanmiddag of vanmorgen (ik raak de tel kwijt) werden we aangevallen door een loslopende hond. Deze hoorde bij een huis of boerderij. Een tweede was aan de ketting. Door naar hem te wijzen met onze stok en verder door te lopen, konden wij hem van ons afhouden. Deze zelfde hond heeft echter wel een Spaanse vrouw uit ons gezelschap gebeten en zij heeft er politiewerk van gemaakt. Dus kregen we vanavond tweemaal bezoek van de lokale politie, met twee man sterk, om de plaats delict en de aard van het ras van de hond vast te stellen. Groot gelijk natuurlijk, dat zij aangifte deed, want zo´n hond terroriseert de weg, waar dagelijks tientallen wandelaars langskomen. Helpt het? Zeer twijfelachtig, want de lokale politie mag geen personen vervoeren naar een andere Gemeente in verband met aansprakelijkheid.
Maar met de politie erbij werd het nog een gezellige boel bij de albergue.
Datum: 21-07-2009 dag: 94
Vertrek – aankomst: 07.00 – 14.30
Route: Lezama – Zamudio – Bilbao – Barakaldo – Sestao - Portugalete
Dagafstand – totaal afstand: 22 – 2035
Overnachting: albergue
Om zes uur gooien we de deur open en de warme lucht komt ons tegemoet. Sommige pelgrims slapen nog, dus iedereen doet alles heel stil of zacht fluisterend. Alle spullen gaan naar buiten, we scoren een tafel en twee stoelen en maken ons ontbijt. Zeven uur vertrek.
Er ligt een mooi trottoir langs de N637, die we eigenlijk wel willen blijven volgen tot Bilbao, maar dat pakt anders uit. Na enige kilometers stopt het trottoir ermee en moeten we alsnog behoorlijk omhoog langs een gevaarlijke weg. Het is: vangrail rechts, dan wij en dertig centimeter daarnaast het verkeer, dat met grote snelheid in de spits van Bilbao langs scheurt. Hadden we niet moeten doen. Toch bereiken we heelhuids, net als alle auto’s, Bilbao en zijn we van de snelweg af. We dalen steil af door een paar straten, staan bij een park en daar staat een bekend paaltje met een gele pijl: onze wegwijzer.
Om de juiste plaats in Bilbao, namelijk de rivier Ria de Bilbao, te bereiken is simpel. Je daalt gewoon alle omlaag lopende straten en vooral alle trappen af en opeens sta je voor een werkelijk prachtige stad. De beste manier om Bilbao te zien is de rivier te volgen aan de zuidzijde. Er is een prachtige Calatravabrug, er zijn schitterende gebouwen, bruggen, parken en alles evengoed passend bij elkaar. Het Guggenheimmuseum is zeer futuristisch, zoals ook de andere musea. Eén van de mooiste steden, die ik ooit zag. Maar we moeten door. We volgen de suggestie van de (Duitse) schrijver van de gids en volgen de linkeroever (zuidzijde) van de rivier op weg naar Portugalete, waar we gaan overnachten. Weer fout. Er is ook hier in het begin, vanuit Bilbao een mooi trottoir, maar daarna komt er industrie en moeten we van de oever af. Bilbao is vroeger een vieze industriestad geweest, nu een stad waar men van bouwkunde een kunst heeft gemaakt. Maar die industrie is verschoven naar het noorden, buiten de stad. Om 9.51 uur geeft een thermometer een temperatuur aan van 30°, later gaf diezelfde meter zelfs 36° aan, hoorden we van andere pelgrims. Weer dezelfde mensen, die we allemaal al kennen. De Oost-Europeanen zijn afgehaakt. Zij gaan niet verder dan Bilbao.
In Portugalete, dat we zwoegend en zwetend om half drie bereiken, zijn we als nummer twee en drie bij de albergue, zodat we opnieuw de gunstigste bedden kunnen uitzoeken. Vandaag lig ik op vijftig centimeter afstand van de koffieautomaat. Een grote zaal met vijf stapelbedden en een kleinere zaal, ook met vijf stapelbedden. Wij hebben wat meer herrie van buiten, zij wat meer privacy. Privacy overigens bestaat hier niet: uit- en aankleden gebeurt in de zaal en ´s nachts ligt iedereen bijna bloot, vanwege de warmte, bovenop de slaapzak. Maar je wordt wel erg snel familiair met elkaar en dat werkt zeer bevrijdend.
Ondertussen worden wij onder de pelgrims al aardig bekend als de Nederlanders, die drie maanden geleden in Nederland zijn gestart. Dat is buitengewoon zeldzaam. Vrijwel iedereen begint, tot nu toe, in Irun, de eerste Spaanse plaats. Wij hebben hier ook het groene papier gekregen. Dat is een lijst met alle albergues (herbergen en refugio´s), jeugdherbergen, campings, bars, winkels en fietsreparatiebedrijven van alle plaatsen langs de hele route tot Santiago. Compleet met kilometertelling en dan blijkt, althans volgens deze lijst, dat wij hier in Portugalete 160,6 kilometer in Spanje hebben afgelegd en dat er nog 654,1 km. te doen is. Dat is nog een flink Pieterpad.
Vertrek – aankomst: 07.00 – 13.30
Route: Gernika-Lumo – Morga – Larrabetzu - Lezama
Dagafstand – totaal afstand: 22 – 2013
Overnachting: albergue
Het voorzichtige geloop met wandelschoenen op de parketvloer begint al ruim voor zes uur, als ik al minstens tien keer wakker ben geworden. Eindelijk is het dan ook zes uur, onze tijd om op te staan. We fantaseren een ontbijt in elkaar en zijn om zeven uur de straat op. De dorpen en straten beginnen op elkaar te lijken, vooral als je elke dag verder gaat. Gernika is in 1937 door de Duitsers vrijwel geheel plat gebombardeerd en daarna herbouwd. Er is dus maar heel weinig oudheid en er wordt, zoals in veel dorpen hier, stevig aan nieuwbouw gedaan.
Precies buiten deze nieuwbouw begint de klim naar 250 meter. ‘Morga 250 m.’ heet het dorpje hier, alsof het om een Alpendorp gaat in de sneeuw. Dan weer dalen en weer stijgen naar 310 meter, maar dat gaat eigenlijk de hele dag door. En dat zonder ooit de oceaan te zien.
We halen een paar pelgrims in, die nog voor ons gestart zijn en lopen zo ongeveer samen naar Lezama. Het is weer drukkend heet en benauwd. Veel te vroeg komen we bij de albergue aan en we wachten, uiteraard met een biertje. Er zijn vijftien gasten in de albergue en alle dertien andere kennen we van gisteren of eerdere dagen. Een Nederlandse jongen, student bouwkunde in Delft, hebben we al eerder ontmoet. Verder een Letse, die engels spreekt, een Moldavaanse, Spanjaarden, drie Nederlanders en een Duitser.
Vanmiddag of vanmorgen (ik raak de tel kwijt) werden we aangevallen door een loslopende hond. Deze hoorde bij een huis of boerderij. Een tweede was aan de ketting. Door naar hem te wijzen met onze stok en verder door te lopen, konden wij hem van ons afhouden. Deze zelfde hond heeft echter wel een Spaanse vrouw uit ons gezelschap gebeten en zij heeft er politiewerk van gemaakt. Dus kregen we vanavond tweemaal bezoek van de lokale politie, met twee man sterk, om de plaats delict en de aard van het ras van de hond vast te stellen. Groot gelijk natuurlijk, dat zij aangifte deed, want zo´n hond terroriseert de weg, waar dagelijks tientallen wandelaars langskomen. Helpt het? Zeer twijfelachtig, want de lokale politie mag geen personen vervoeren naar een andere Gemeente in verband met aansprakelijkheid.
Maar met de politie erbij werd het nog een gezellige boel bij de albergue.
Datum: 21-07-2009 dag: 94
Vertrek – aankomst: 07.00 – 14.30
Route: Lezama – Zamudio – Bilbao – Barakaldo – Sestao - Portugalete
Dagafstand – totaal afstand: 22 – 2035
Overnachting: albergue
Om zes uur gooien we de deur open en de warme lucht komt ons tegemoet. Sommige pelgrims slapen nog, dus iedereen doet alles heel stil of zacht fluisterend. Alle spullen gaan naar buiten, we scoren een tafel en twee stoelen en maken ons ontbijt. Zeven uur vertrek.
Er ligt een mooi trottoir langs de N637, die we eigenlijk wel willen blijven volgen tot Bilbao, maar dat pakt anders uit. Na enige kilometers stopt het trottoir ermee en moeten we alsnog behoorlijk omhoog langs een gevaarlijke weg. Het is: vangrail rechts, dan wij en dertig centimeter daarnaast het verkeer, dat met grote snelheid in de spits van Bilbao langs scheurt. Hadden we niet moeten doen. Toch bereiken we heelhuids, net als alle auto’s, Bilbao en zijn we van de snelweg af. We dalen steil af door een paar straten, staan bij een park en daar staat een bekend paaltje met een gele pijl: onze wegwijzer.
Om de juiste plaats in Bilbao, namelijk de rivier Ria de Bilbao, te bereiken is simpel. Je daalt gewoon alle omlaag lopende straten en vooral alle trappen af en opeens sta je voor een werkelijk prachtige stad. De beste manier om Bilbao te zien is de rivier te volgen aan de zuidzijde. Er is een prachtige Calatravabrug, er zijn schitterende gebouwen, bruggen, parken en alles evengoed passend bij elkaar. Het Guggenheimmuseum is zeer futuristisch, zoals ook de andere musea. Eén van de mooiste steden, die ik ooit zag. Maar we moeten door. We volgen de suggestie van de (Duitse) schrijver van de gids en volgen de linkeroever (zuidzijde) van de rivier op weg naar Portugalete, waar we gaan overnachten. Weer fout. Er is ook hier in het begin, vanuit Bilbao een mooi trottoir, maar daarna komt er industrie en moeten we van de oever af. Bilbao is vroeger een vieze industriestad geweest, nu een stad waar men van bouwkunde een kunst heeft gemaakt. Maar die industrie is verschoven naar het noorden, buiten de stad. Om 9.51 uur geeft een thermometer een temperatuur aan van 30°, later gaf diezelfde meter zelfs 36° aan, hoorden we van andere pelgrims. Weer dezelfde mensen, die we allemaal al kennen. De Oost-Europeanen zijn afgehaakt. Zij gaan niet verder dan Bilbao.
In Portugalete, dat we zwoegend en zwetend om half drie bereiken, zijn we als nummer twee en drie bij de albergue, zodat we opnieuw de gunstigste bedden kunnen uitzoeken. Vandaag lig ik op vijftig centimeter afstand van de koffieautomaat. Een grote zaal met vijf stapelbedden en een kleinere zaal, ook met vijf stapelbedden. Wij hebben wat meer herrie van buiten, zij wat meer privacy. Privacy overigens bestaat hier niet: uit- en aankleden gebeurt in de zaal en ´s nachts ligt iedereen bijna bloot, vanwege de warmte, bovenop de slaapzak. Maar je wordt wel erg snel familiair met elkaar en dat werkt zeer bevrijdend.
Ondertussen worden wij onder de pelgrims al aardig bekend als de Nederlanders, die drie maanden geleden in Nederland zijn gestart. Dat is buitengewoon zeldzaam. Vrijwel iedereen begint, tot nu toe, in Irun, de eerste Spaanse plaats. Wij hebben hier ook het groene papier gekregen. Dat is een lijst met alle albergues (herbergen en refugio´s), jeugdherbergen, campings, bars, winkels en fietsreparatiebedrijven van alle plaatsen langs de hele route tot Santiago. Compleet met kilometertelling en dan blijkt, althans volgens deze lijst, dat wij hier in Portugalete 160,6 kilometer in Spanje hebben afgelegd en dat er nog 654,1 km. te doen is. Dat is nog een flink Pieterpad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
