Dag 109 en dag 110
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
06 Augustus 2009 | Spanje, Cudillero
Datum: 05-08-2009 dag: 109
Vertrek – aankomst: 08.30 – 17.00
Route: Gyón – Trabaza – Trazona – Avilés
Dagafstand – totaal afstand: 28 – 2379
Overnachting: albergue
"I am tired, I gonna smash your face if you don’t shut up!" schreeuwt de Engelse in de dubbelassige, tien meter lange caravan naast ons. En ze zal haar vijfjarig kind inderdaad op zijn bek slaan, als hij niet ophoudt met zeuren, want mama is moe. Om een uur of elf komen ze terug van waar dan ook en waar haalt zo’n kind het lef vandaan om te jengelen. Overigens hoorde ik niet het kind, maar alleen die ondankbare, egoïstische moeder lawaai maken.
Om twaalf uur worden we weer wakker. Feestvierende jongelui in het vlakbij staande sanitairgebouw. En om drie uur, omdat we eigenlijk wel uitgeslapen zijn. Maar we moeten nog een paar uur wachten, voor we mogen opstaan.
We proberen onze weg op zo voordelig mogelijke manier te vinden. Eerst nog even de stad in, dan het centrum door en dan er weer uit. Als we al bijna een uur lopen vanaf de camping, zien we nog steeds dezelfde kerk als vanaf de camping en komen we op een plein. We zijn nog steeds ver van het centrum verwijderd en moeten zoeken naar pijlen of bordjes. Wel zien we een taxi staan en dan moet het maar een keer gebeuren: we nemen de taxi met het verzoek ons maar even een eindje door de stad te brengen en op de route te zetten.
Voor acht euro brengt hij ons naar het centrum, voorbij 'het mooiste stadsstrand van Spanje' en inderdaad ziet het er fraai uit met een drukke stad, een reep zand en daarachter de oceaan. We lopen via een drukke hoofdstraat de stad uit en de ellende van zestigerjaren industrie in. Direct buiten de stad begint de vervuiling, de troep, oude fabrieken, rook en stank en wij volgen onze route er tussendoor.
Voor de rest van de dag zijn er zonovergoten wegen, nog meer industrie en veel lange kilometers langs de weg.
De albergue is met zestig bedden in één zaal zeer druk; de meeste bedden zijn bezet. Boven ons knippert een TL-buis, die weigert aan te gaan. Gaat dat ook door als het licht uitgaat vanavond? Gaat het licht wel uit en wie besluit dat dan te doen?
Tegen acht uur gaan we met de Duitser uit Münster en de twee Poolse mensen een hapje eten in een Bodega-Cidreria. We bestellen een onbekende hap en natuurlijk cider, de drank bij uitstek in deze streek. Cider wordt gemaakt van kleine appels en bevat alcohol. Het inschenken en drinken gebeurt op een speciale manier: de ober houdt een nogal groot glas zo laag mogelijk, iets boven de knie en zelfs achter zich, als hij het goed kan. De fles houdt hij met de andere hand zo hoog mogelijk en dan is het mikken. Hij staat daarbij midden in de zaak op de tegelvloer met het glas boven een emmer om de spetters op te vangen. Er komt een bodempje cider van twee centimeter in het glas en de ober gebaart, dat je direct moet drinken en wel alles. Het schijnt zo te zijn, dat dit gedaan wordt om meer zuurstof bij de cider te krijgen, maar ook is het traditie.
De Duitser gaat morgen, in verband met zijn beperkte tijd, weer naar huis.
Om precies tien uur floept in één keer al het licht uit in de zaal en iedereen is ook meteen stil. Alsof de commandant appèl komt houden in de rekrutenzaal van de kazerne. Maar de telefoontjes en zaklantaarns lichten overal op. In deze erg drukke zaal slaap ik niet goed en 's morgens is het een gedoe met alle inpakkende mensen, terwijl er om half acht zelfs nog enkele volhouders liggen te slapen.
Datum: 06-08-2009 dag: 110
Vertrek – aankomst: 08.00 – 17.00
Route: Avilés – San Cristóbal – Salinas – San Martin de Lastra – El Pontón – La Cruz –
Santiago del Monte – El Castillo – Soto del Barco – Esteban de Pravia – Muros de Nalón - Cudillero
Dagafstand – totaal afstand: 27 – 2406
Overnachting: hotel Azpaizu
Het heeft vannacht weer geregend en er is zware bewolking. De temperatuur is wel boven de 20°C. en in deze omstandigheden lopen we verder de oude stad in. Eerst een ontbijt, dat we gebruiken in een bar-restaurant, waar de altijd ingeschakelde televisies het nieuws brengen.
Na een klim van nul naar honderd meter en een afdaling naar nul, waar een klim begint naar ruim honderd meter is het tijd voor koffie. En tijd voor de verwachte regen, die vanaf twaalf uur een constante factor is vanmiddag. Onophoudelijk en dat maakt ons toch al onder druk staande programma er niet eenvoudiger op. We hebben al gehoord, dat de jeugdherberg in San Esteban vol is en toch moet dat onze bestemming worden. Een 100% planning is niet te maken, dus we zien wel hoe het loopt.
Het loopt slecht, want de jeugdherberg is inderdaad vol, er is ook geen hotel of pension in San Esteban, in ieder geval niet vrij. We soppen door naar Muros de Nalón, waar volgens de gids veel hotels en pensions moeten zijn. Ook niks en ik vraag aan een voorbijgangster in mijn beste Spaans of hier "Aqui hotel?" is en dat is er inderdaad. Deze conversatie gaat veel beter dan die met die mannen in San Esteban, van wie de een wist te vertellen, dat er echt om vier uur een bus vertrekt vanaf het krantenwinkeltje en de ander, in dat winkeltje, dat de trein om kwart over vier gaat. Wij slagen er echter niet in hen te overtuigen van de noodzaak te weten, waar die bus en die trein dan wel naar toe gaan en of daar dan een hotel zou zijn. Zelfs als ik een lijn trek met aan de ene kant 'San Esteban' en aan de andere kant een vraagteken, komt dit niet over.
Deze mevrouw echter spreekt Engels en biedt aan even voor ons te bellen met een hotel op 2,7 kilometer afstand. Er is een kamer en wij soppen erop af.
Prima hotel, goede keuken en we krijgen zelfs de twee radiatoren warm, zodat, met de ramen open, de complete was kan drogen. Ook die van gisteren trouwens. De poncho's, die vandaag opnieuw hun taak niet naar behoren uitvoerden, hangen vrolijk te wapperen buiten het raam van het gezellige familiehotel aan zee.
Tijdens ons diner, dat we in het restaurant gebruiken (ja, vooruit maar) vertel ik de vrolijke, gedienstige en ouderwets-prettige ober, dat wij een probleem hebben. Dat onze schoenen doornat zijn en of hij misschien wat kranten voor ons kan regelen om in de schoenen te stoppen. "Juist, en nu is het mijn probleem", zegt hij in gebrekkig, maar goed verstaanbaar Engels. En even later brengt hij, nee serveert hij ons een krant, alsof hij de soep komt opdienen. Lekkere vissoep trouwens met uitzicht op de zee, waarin die vis misschien enkele uren daarvoor nog nietsvermoedend rondzwom.
Vertrek – aankomst: 08.30 – 17.00
Route: Gyón – Trabaza – Trazona – Avilés
Dagafstand – totaal afstand: 28 – 2379
Overnachting: albergue
"I am tired, I gonna smash your face if you don’t shut up!" schreeuwt de Engelse in de dubbelassige, tien meter lange caravan naast ons. En ze zal haar vijfjarig kind inderdaad op zijn bek slaan, als hij niet ophoudt met zeuren, want mama is moe. Om een uur of elf komen ze terug van waar dan ook en waar haalt zo’n kind het lef vandaan om te jengelen. Overigens hoorde ik niet het kind, maar alleen die ondankbare, egoïstische moeder lawaai maken.
Om twaalf uur worden we weer wakker. Feestvierende jongelui in het vlakbij staande sanitairgebouw. En om drie uur, omdat we eigenlijk wel uitgeslapen zijn. Maar we moeten nog een paar uur wachten, voor we mogen opstaan.
We proberen onze weg op zo voordelig mogelijke manier te vinden. Eerst nog even de stad in, dan het centrum door en dan er weer uit. Als we al bijna een uur lopen vanaf de camping, zien we nog steeds dezelfde kerk als vanaf de camping en komen we op een plein. We zijn nog steeds ver van het centrum verwijderd en moeten zoeken naar pijlen of bordjes. Wel zien we een taxi staan en dan moet het maar een keer gebeuren: we nemen de taxi met het verzoek ons maar even een eindje door de stad te brengen en op de route te zetten.
Voor acht euro brengt hij ons naar het centrum, voorbij 'het mooiste stadsstrand van Spanje' en inderdaad ziet het er fraai uit met een drukke stad, een reep zand en daarachter de oceaan. We lopen via een drukke hoofdstraat de stad uit en de ellende van zestigerjaren industrie in. Direct buiten de stad begint de vervuiling, de troep, oude fabrieken, rook en stank en wij volgen onze route er tussendoor.
Voor de rest van de dag zijn er zonovergoten wegen, nog meer industrie en veel lange kilometers langs de weg.
De albergue is met zestig bedden in één zaal zeer druk; de meeste bedden zijn bezet. Boven ons knippert een TL-buis, die weigert aan te gaan. Gaat dat ook door als het licht uitgaat vanavond? Gaat het licht wel uit en wie besluit dat dan te doen?
Tegen acht uur gaan we met de Duitser uit Münster en de twee Poolse mensen een hapje eten in een Bodega-Cidreria. We bestellen een onbekende hap en natuurlijk cider, de drank bij uitstek in deze streek. Cider wordt gemaakt van kleine appels en bevat alcohol. Het inschenken en drinken gebeurt op een speciale manier: de ober houdt een nogal groot glas zo laag mogelijk, iets boven de knie en zelfs achter zich, als hij het goed kan. De fles houdt hij met de andere hand zo hoog mogelijk en dan is het mikken. Hij staat daarbij midden in de zaak op de tegelvloer met het glas boven een emmer om de spetters op te vangen. Er komt een bodempje cider van twee centimeter in het glas en de ober gebaart, dat je direct moet drinken en wel alles. Het schijnt zo te zijn, dat dit gedaan wordt om meer zuurstof bij de cider te krijgen, maar ook is het traditie.
De Duitser gaat morgen, in verband met zijn beperkte tijd, weer naar huis.
Om precies tien uur floept in één keer al het licht uit in de zaal en iedereen is ook meteen stil. Alsof de commandant appèl komt houden in de rekrutenzaal van de kazerne. Maar de telefoontjes en zaklantaarns lichten overal op. In deze erg drukke zaal slaap ik niet goed en 's morgens is het een gedoe met alle inpakkende mensen, terwijl er om half acht zelfs nog enkele volhouders liggen te slapen.
Datum: 06-08-2009 dag: 110
Vertrek – aankomst: 08.00 – 17.00
Route: Avilés – San Cristóbal – Salinas – San Martin de Lastra – El Pontón – La Cruz –
Santiago del Monte – El Castillo – Soto del Barco – Esteban de Pravia – Muros de Nalón - Cudillero
Dagafstand – totaal afstand: 27 – 2406
Overnachting: hotel Azpaizu
Het heeft vannacht weer geregend en er is zware bewolking. De temperatuur is wel boven de 20°C. en in deze omstandigheden lopen we verder de oude stad in. Eerst een ontbijt, dat we gebruiken in een bar-restaurant, waar de altijd ingeschakelde televisies het nieuws brengen.
Na een klim van nul naar honderd meter en een afdaling naar nul, waar een klim begint naar ruim honderd meter is het tijd voor koffie. En tijd voor de verwachte regen, die vanaf twaalf uur een constante factor is vanmiddag. Onophoudelijk en dat maakt ons toch al onder druk staande programma er niet eenvoudiger op. We hebben al gehoord, dat de jeugdherberg in San Esteban vol is en toch moet dat onze bestemming worden. Een 100% planning is niet te maken, dus we zien wel hoe het loopt.
Het loopt slecht, want de jeugdherberg is inderdaad vol, er is ook geen hotel of pension in San Esteban, in ieder geval niet vrij. We soppen door naar Muros de Nalón, waar volgens de gids veel hotels en pensions moeten zijn. Ook niks en ik vraag aan een voorbijgangster in mijn beste Spaans of hier "Aqui hotel?" is en dat is er inderdaad. Deze conversatie gaat veel beter dan die met die mannen in San Esteban, van wie de een wist te vertellen, dat er echt om vier uur een bus vertrekt vanaf het krantenwinkeltje en de ander, in dat winkeltje, dat de trein om kwart over vier gaat. Wij slagen er echter niet in hen te overtuigen van de noodzaak te weten, waar die bus en die trein dan wel naar toe gaan en of daar dan een hotel zou zijn. Zelfs als ik een lijn trek met aan de ene kant 'San Esteban' en aan de andere kant een vraagteken, komt dit niet over.
Deze mevrouw echter spreekt Engels en biedt aan even voor ons te bellen met een hotel op 2,7 kilometer afstand. Er is een kamer en wij soppen erop af.
Prima hotel, goede keuken en we krijgen zelfs de twee radiatoren warm, zodat, met de ramen open, de complete was kan drogen. Ook die van gisteren trouwens. De poncho's, die vandaag opnieuw hun taak niet naar behoren uitvoerden, hangen vrolijk te wapperen buiten het raam van het gezellige familiehotel aan zee.
Tijdens ons diner, dat we in het restaurant gebruiken (ja, vooruit maar) vertel ik de vrolijke, gedienstige en ouderwets-prettige ober, dat wij een probleem hebben. Dat onze schoenen doornat zijn en of hij misschien wat kranten voor ons kan regelen om in de schoenen te stoppen. "Juist, en nu is het mijn probleem", zegt hij in gebrekkig, maar goed verstaanbaar Engels. En even later brengt hij, nee serveert hij ons een krant, alsof hij de soep komt opdienen. Lekkere vissoep trouwens met uitzicht op de zee, waarin die vis misschien enkele uren daarvoor nog nietsvermoedend rondzwom.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
