Dag 91 en dag 92

Datum: 18-07-2009 dag: 91
Vertrek – aankomst: 07.15 – 14.45
Route: Deba – Olatz – Markina-Xemein
Dagafstand – totaal afstand: 23 – 1966
Overnachting: albergue

Onze Poolse buren voor vannacht, die op een meter afstand van ons stapelbed liggen, slapen al een poosje, als wij ook maar gaan slapen. Ze slapen nog steeds stevig door, als wij om zes uur opstaan, onze spullen pakken en weer naar de gang verhuizen, waar ook de fietsen staan en het toilet is. Daar koken we ons water voor de koffie onderweg en maken het ontbijt. Want zo doe je dat als pelgrim. Rustig en stil en vroeg in de morgen.
We stappen de bevrijdende buitenlucht in, waar het heeft geregend, zien we nu. Lekker fris en geheel anders dan de beklemmende geur van franse kaas in de slaapzaal, ongetwijfeld veroorzaakt door daar gestalde schoenen en sokken.
Weer klimmen we het dorp uit langs de haven. Bij nul beginnen we en in zes kilometer naar 325 meter hoogte, dan dalen naar 200 in Olatz en doorstijgen naar 500 in het bos en vervolgens afdalen naar Markina Xemein op ongeveer 100 meter hoogte. We gaan nu even van de kust af en het bos in. Er is weinig bevolking in deze streek met uitzondering van de paar dorpjes waar we doorheen gaan. Slechts af en toe hebben we een stukje geheel vlak, maar over het algemeen is het hier klimmen of dalen. De route is heel goed aangegeven.
Op onze route worden we ingehaald door een fietser met bepakking. “Tuut tuut” zegt hij. Een uur later, als we aan de zeer steile afdaling bezig zijn naar Markina Xemein, opnieuw “Tuut tuut” en “Hello again”. Dezelfde jongen op de fiets, die nog opmerkt, dat wij zeker een kortere route hebben genomen. Met piepende remmen daalt hij verder af op het zeer moeilijke pad, levensgevaarlijk.
Rond half drie zijn we afgedaald in Markina, waar een groot feest aan de gang is met “multo, multo gen” of zoiets, in ieder geval met heel veel mensen. We vragen iemand naar het in de gids aangegeven klooster Cenarruza en worden ‘zeker vijf kilometer verder’ gestuurd. Nadere beschouwing van de gids wijst uit, dat in het dorpscentrum een pelgrimsopvang is nabij de kerk. Aan een engels sprekende ambulance-eerste hulp vraag ik het adres en op haar beurt weet zij iemand, die dat weer weet. We staan op ongeveer honderd meter er vandaan en vinden het klooster Franciscanen dat om drie uur opengaat.
Negen stapelbedden kan het klooster plaatsen en wij mogen, alweer als eerste aanwezig, de eerste keus maken. Voor de rest: veel Polen, opvallend.
Het feest is een soort Koninginnedag, met veel drank, muziek en kraampjes met allerhande koopwaar. We besluiten in één van de restaurantjes, waar pelgrimmenu’s worden voorgeschoteld (à € 9) te gaan eten. Een aardige eigenaresse, die alleen Spaans spreekt, maakt ons duidelijk, dat er over een uur veel eters zullen komen van het feest en dat wij dus wel moeten opschieten. Eten en wegwezen en willen we vlees (ze knijpt in haar arm en zegt ‘Carni’) of vis (ze maakt met twee vlakke handen het gebaar van een nog levende, zwemmende vis). Wij kiezen voor de carni en er wordt ook nog even gevraagd naar ‘Vino?’
- Si, antwoord ik in mijn beste Spaans.
We zijn mooi op tijd klaar en hebben niemand in de weg gezeten.
Om half negen kruipen we het stapelbed op om te proberen de slaap te pakken. Dat lukt tijdens de nacht heel slecht, want de muziek in de stad gaat tot heel vroeg in de morgen door. Het raam dicht doen is geen optie, want dan wordt het te warm in de zaal met negen personen en bovendien staat er nog een raam open, waarover ik niet de baas ben.

Datum: 19-07-2009 dag: 92
Vertrek – aankomst: 07.00 – 14.30
Route: Markina-Xemein – Bolibar – Cenarruza – Gernika-Lumo
Dagafstand – totaal afstand: 25 – 1991
Overnachting: jeugdherberg

De herrie is onafgebroken doorgegaan, alleen de muziek is op zeker moment toch maar gestopt. We staan om even over zeven buiten, waar het een bende is, waar dronken en halfdronken feestvierders nog steeds luidruchtig staan te wezen voor een nog steeds geopend café, maar waar de urinelucht vrijwel geheel verdwenen is door de regen van deze nacht.
We zoeken onze weg door de brallende jeugd (“Hé, Camino de Santiago hè?”) en moeten eerst die weg zien te vinden vanuit het klooster. Er staat weer een zware tocht door de bergen op het programma. Nadat we gisteren de kust al hebben verlaten, blijven we ook vandaag in het binnenland. We starten op honderd meter hoogte en klimmen eerst in vijf kilometer naar tweehonderd meter, dalen vijfentwintig meter en stijgen dan in drie kilometer naar driehonderdenzestig meter, afdalen naar honderdnegentig, stijgen naar tweehonderzeventig, afdalen naar honderd, stijgen naar honderdtachtig en afdalen naar tachtig. Dan nog een klim naar tweehonderd en tenslotte terug naar nul meter.
De temperatuur valt mee, zeker in de ochtend; in de middag wordt het ca. 27°, maar de lucht is zeer drukkend. De paden zijn baggerig en glibberig door de regen en dat maakt de tocht zwaar. We komen door het dorpje Bolibar, waar de grootvader van Simón Bolívar, de ‘Befreier Sudamerikas zu Beginn des 19. Jh.’ zoals mijn Duitse gidsje vermeldt, als stamvader van de familie werd geboren. Het dorp heet Bolibar en ademt alleen maar Simón Bolívar, de held.
Vervolgens komt het klooster Cenarruza van ongeveer duizend jaar oud op ons pad, na ruim zeven kilometer. Op een bank, onder het wakend oog van een monnik, drinken we onze koffie. Het is ons nu al bijna allemaal te machtig. We transpireren alsof we al de hele dag gelopen hebben en zijn moe. Hoelang geleden hebben we een rustdag gehad? Half juni, dus vijf weken geleden. We moeten nu toch maar eens proberen een rustdag te nemen, maar daar hebben we een probleem. In een albergue mag je maar één nacht blijven en campings komen we nauwelijks tegen. De laatste tien kilometer geloven we wel vandaag. We gaan over de weg, die niet druk is op zondag en komen rond half drie aan bij de jeugdherberg, waar we om vier uur in kunnen. Eerst maar een flinke pils in het dorp.
In de jeugdherberg nemen we een vierpersoonskamer en krijgen een Spanjaard als derde erbij. Alle winkels zijn dicht vandaag. Noodrantsoen!