Dag 103 en dag 104

Datum: 30-07-2009 dag: 103
Vertrek – aankomst: 08.30 – 14.00
Route: San Vicente de la Barquera – La Acebosa – Hortigal – Estrada – Serdio – Pesués – Val de San Vicente – Bustío - Colombres
Dagafstand – totaal afstand: 18 – 2226
Overnachting: albergue

We bedanken Luiz en Sofia voor hun gastvrijheid, na een voldoende gift in de donatiepot te hebben gedaan. Na twee dagen hebben we een goede indruk gekregen van wat het inhoudt om hospitalero te zijn. Het is behoorlijk aanpoten met ontbijt, schoonmaak, opvang van nieuwe gasten, avondeten verzorgen en het geven van adviezen en medische zorg. Tijdens het avondeten houdt Luiz elke avond een toespraak in het Spaans om de volgende etappe uit te leggen. Hij zoekt dan eerst een vertaler Engels, Frans of Duits uit, naar gelang de hoeveelheid van de nationaliteit die die dag in de meerderheid is. En elke avond komt de priester van de kerk van San Vicente om een gebed te doen voor het eten en voor een kort praatje met iedereen. Hij deelt ook plaatjes uit met aan de voorkant een heiligenbeeld en aan de achterkant de kalender van 2009.
Luiz is kort van stof als er dingen gedaan moeten worden. Wij waren als tweedaagse vaste gast de aangewezen personen om te helpen voor het diner en om de tafel te dekken voor zestien personen. Tineke maakt de salade klaar, ik dek de tafel. "Mmm" is eigenlijk alles wat Luiz zegt en dan geeft hij je iets te doen. Zo stonden wij ook bestek te sorteren, af te wassen en op te ruimen. Deze mensen zijn ervaren hospitaleros en weten hoe het ‘t beste gaat voor de pelgrims. Schatten van mensen.
Als we in de lichte motregen de albergue uitstappen worden we omhelst en gekust en kunnen we weer op weg.
Er is een groot deel onverharde weg voor ons, af en toe modderig door de regen. De poncho’s gaan echter alweer vrij snel uit, want het is al gauw droog en warm en steil omhoog. Wij komen weer door vrij veel kleine dorpjes en kunnen koffie drinken in Estrada onder begeleiding van goed aan te horen Spaanse muziek uit een radio. Dat hebben we tot nu toe niet veel meegemaakt.
Al vroeg in de middag eindigt deze korte etappe in Colombres, dat zich na Unquera al snel laat zien. Unquera is de laatste plaats in Cantabrië en via een steil pad komen we uit in het eerste dorp van Asturië, Bustio, waarna Colombres zichtbaar is aan twee blauwe gebouwen. Eén is het instituut voor Zuid-Amerikaanse Emigratie (in het bijzonder van Guadelupe) en het andere is de herberg voor toeristen en pelgrims. Hier is nog ruim plaats voor ons, hoewel er veel kinderen rondlopen met heel veel herrie. Wij komen in een afgelegen deel van de gebouwen in een kamer met acht slaapplaatsen, die in de loop van de middag volstroomt met wandelaars uit Polen, Duitsland, Spanje en een Duits meisje op de fiets.

Datum: 31-07-2009 Dag: 104
Vertrek – aankomst: 08.00 – 15.00
Route: Colombres – El Peral – La Franca – Buelna – Pendueles – Riego – Puertas de Vidiago – Purón – San Roque del Acebal - Llanes
Dagafstand – totaal afstand: 23 – 2249
Overnachting: albergue

Het is duidelijk te merken, dat de zon alweer later opkomt. Is de zomer bijna alweer voorbij? Wij vertrokken in de lente en zagen de dagen lengen, nu maken we het korten mee. Dit betekent, dat iedereen wat langer blijft doorslapen en het is gewoon wel zo, dat iemand in de slaapzaal de eerste moet zijn, die het sein geeft om te beginnen met rommelen. In het donker moet je je spullen maar zien te vinden zonder geluid te maken en dat lukt aardig.
Vanmorgen was het al kwart over zeven toen we opstonden. Spullen naar buiten en drie minuten later gaat de gasbrander aan om een pot water te koken voor onze koffiepauze onderweg. Ontbijt van crackers met jam en thee, inpakken en wegwezen. Vervolgens de route vinden, wat vaak een klein puzzeltje op zich is.
Tijdens de wandeling vandaag komen we in de buurt van de aanleg van het ontbrekende stuk A8, de grote weg, die naast de N634 in Noord Spanje van oost naar west loopt. Precies waar we vandaag lopen ontbreekt dus een stuk van de A8, wat voor ons gevolgen heeft. De omleiding voor wandelaars is nog niet klaar en nog niet goed aangegeven, zodat we op zeker moment doodlopen op de achtertuin van een huis, waar we niet verder kunnen. We moeten anderhalve meter omlaag klauteren via een steile wand, wat met behulp van een bijna afgebroken tak wel lukt. Vervolgens moeten we een stuk over de N634, die behoorlijk druk is met vooral vrachtauto’s ten behoeve van de aanleg.
Als we er eindelijk af mogen, komen we na nog wat dorpjes op een mooi pad, dat vrij dicht langs de kust loopt en een prachtig uitzicht op zee biedt. Het pad loopt langs een natuurfenomeen (zegt mijn Duitstalige gidsje), namelijk de Bufones van Arenillas*. De oceaan heeft hier een grot geslagen onder de oever, waar we op staan en uit een gat in de rotsen komt het zware geluid van het slaan van de golven, zonder dat water te zien is.

*Bufones van Arenillas:
In het karst zijn kalkachtige kanalen opgelost, waardoor open verbindingen zijn ontstaan met de verderop liggende oceaan.
De branding stuwt het zeewater in de kanalen met kracht omhoog, zodat bij ruw weer spuiters tot veertig meter hoogte kunnen ontstaan.
Dit alles gaat met een onheilspellend gerommel, gegier en met behoorlijke kracht gepaard, zodat het oppassen geblazen is.
Meerdere Bufones liggen bij elkaar, zodat het een spectaculair gezicht en gehoor is.
De gaten lijken op onheilspellende openingen in de aarde en het geeft een unheimisch gevoel.
Deze Bufones zijn op meerdere plaatsen langs de kust van Asturië te zien, maar vooral bij Llanes.
In de prehistorie werden ze zelfs als begraafplaats gebruikt.
Een opmerkelijke manier om de mens aan de natuur terug te geven.
Het vreemde is dat Bufone in het Spaans ook 'Clown' of 'Hansworst' betekent.

Llanes, waar we vannacht verblijven, komt op tien kilometer afstand in zicht en dan ben je geneigd te denken, dat het nog een klein stukje lopen is, maar dat valt tegen. Het prachtige pad loopt op ruim honderd meter hoogte en op een kilometer afstand van de zee en Llanes komt maar heel langzaam echt dichterbij. Als je denkt er aan voorbij te zullen gaan, daalt het pad opeens zeer sterk en even later loop je werkelijk in de buitenste nieuwbouw van de stad.
Er staan wat rugzakdragers te twijfelen over de juiste richting naar de albergue. Omdat die prima Spaans spreken, wachten wij de resultaten daarvan rustig af en lopen dan gratis met hen mee. Opvallend trouwens hoeveel Spaanssprekende Duitsers hier rondlopen als pelgrim.
Wij komen terecht in het voormalige wachtlokaal van het treinstation, waar we worden ontvangen door een wel zeer norse vrouw. Zij zegt bijna niets, maar steekt haar hand uit. "Credencial", zegt ze dan (Pelgrimspas), drukt een stempel af en overhandigt een briefje waarop een kamernummer en het te betalen bedrag staat. Dan draait ze een kaartje in mijn richting over het afgeven van de sleutel bij het weggaan en we kunnen naar boven.
Het station op zich bestaat geloof ik niet meer, hoewel ik aan de andere zijde nog wel een overkapping zie en rails, maar ik heb nog geen trein gezien.
We gaan proberen iets van eten in elkaar te draaien. Dat smaakt toch beter dan die liflafjes in de restaurants. Wij moeten toch aan onze koolhydraten en vitamines komen.
We schatten nog 23 dagen onderweg te zijn naar Santiago, maar misschien lopen we nog drie dagen door naar Finisterre.
Komt er nu toch nog een echte trein binnenrollen, dus het station bestaat nog, alleen de restauratie niet meer als zodanig, want dat is nu dus een pelgrimsonderkomen.