Camino Ignaciano

3 JUNI 2013 CANDASNOS - FRAGA

Er staan een stuk of tien vrachtwagens op de parkeerplaats, als wij om half zeven de luiken openen. De wind is bijna gaan liggen en er is geen wolkje aan de lucht. We hebben een Spaans ontbijt en gaan op weg, via de bakker, waar we een suikerbroodje halen voor onderweg. Het wordt een lange, hete dag over de desert van Monegros, waarop alleen een benzinestation en een niet meer in gebruik zijnd benzinestation voor enige opwinding kunnen zorgen.
Geen enkel dorpje en de N II is weer onze metgezel. Wij denken, dat de in de gids genoemde ‘gasolinera’ op ruim twaalf kilometer, de ‘abandoned petrol station’ zou kunnen zijn en bereiden ons voor op een dag, waarop we veel water, eten en fruit nodig zullen hebben.
De ‘gasolinera’ blijkt echter een benzinestation in vol bedrijf te zijn met een koel restaurantje en wij zitten er een half uurtje. Dan gaan we weer de baan op, terwijl de temperatuur naar hoge waarden stijgt. Wij zwoegen ons ook de lichtstijgende weg op en zien in de trillende verte het buiten gebruik zijnd benzinestation, dat nu dient tot werkplek voor prostituees.
Dan nemen wij en de N II voorlopig afscheid van elkaar. De weg gaat met 8% omlaag het dal in en wij blijven nog even lopen langs de randen van het plateau, waar we nu al enkele dagen op hebben rondgelopen. Mooi en onvergetelijk.
Dan dalen wij ook af en hebben een geweldig uitzicht over het dal, met daarin de stad Fraga, onze bestemming voor vandaag. De laatste kilometers zijn zwaar door de hoge temperatuur en vermoeidheid, maar makkelijk door de afdaling.
In Fraga komen we eenvoudig op de Avenida de Aragón en lopen die bijna helemaal af, want aan het begin, op nummer 9, ligt de Hostal Trebol. Thermometers aan beide zijde van de avenida zijn het niet eens met elkaar. De Pharmacía geeft 33° in de zon aan en een andere slechts 24° in de schaduw. Gemiddeld 28,5, dus we moeten vaststellen, dat het over is met de ‘frio ’ en het weer gewoon heet wordt voor Noord-Europese begrippen.
Op het pleintje bij de hostal lopen wat Afrikaanse jongens en mannen rond niks te doen en te spugen. De toch al enorme werkloosheid onder de Spanjaarden krijgt het Afrikaanse probleem er blijkbaar ook nog bij.

4 JUNI 2013 FRAGA - LLEIDA

Bij het krieken van de dag hebben de Afrikaanse mannen gezelschap gekregen van Spaanse mannen en de bedoeling is duidelijk. Het pleintje is een ronselplaats voor zwart werk voor een dag. Er wordt onderhandeld, afgewacht en zogenaamd weggereden met de auto’s en de busjes om de mannen een laatste kans te geven, maar uiteindelijk is iedereen weg, op een paar echte werkweigeraars na.
Stakkers of stakers?
Gezien de lange etappe vandaag van 33 ononderbroken kilometers, nemen we vandaag een stukje bus naar Alcarras om kwart voor acht. Dat gaat prima natuurlijk en de chauffeur vraagt of we in Alcarras de 1e, de 2e of de 3e halte willen hebben en we kiezen de tweede.
Eerst koffie natuurlijk, waarna we op pad gaan. Vandaag staan er fruitboomgaarden op het programma en we genieten van de vroege ochtend en de schaduw van de fruitbomen. De snelstromende rivier de Segre naast ons overstemt nog niet het gekwetter van de vogels. Prachtig.
Butsènit is een soort Tiel. Men leeft hier van de fruitteelt. Kort na twaalf uur lopen we de drukke stad Lleida in en zoeken de Rambla d’Arago, waar Albergue Sant Anastasi is gevestigd. Lleida heeft een universiteit en ons voordeel hiervan is, dat er studenten lopen, die Engels spreken. Kunnen we eens rustig de weg vragen zonder onverstaanbaar druk Spaans geschreeuw en gewuif naar alle richtingen. Spaanse studenten, die Engels spreken blijken opeens ook rustig te blijven.
In de albergue krijgen we een kamer met douche en toilet voor 38 euro. Toch ongeveer viermaal zo duur als we gewend zijn op andere camino’s, maar dan slapen we in een zaal. Wel een prima accommodatie.
Ondertussen hebben we op verschillende manieren contact met Nederland. Daar is het nog altijd geen voorjaar geworden en is er thuis nogal wat te doen over de mogelijkheden en onmogelijkheden met moeders 98e verjaardag. Dominique en Sjoerd zullen naar Barcelona komen en met ons terugvliegen naar huis.
Op een terras, buiten op de Rambla d’Arago met een biertje, maken we de balans op voor de laatste wandeldagen. Er resteren nog 6 à 7 wandelingen van 15 tot 20 kilometer, zodat wij maandag of dinsdag in Montserrat zullen aankomen en een paar dagen zullen hebben in Barcelona, voordat we terugvliegen.
Maar eerst nog even wat wandelingetjes.

5 JUNI 2013 LLEIDA - BELL-LLOC D'URGELLl

Een kort wandelingetje vandaag, omdat we de volwassen etappe van vandaag in twee delen doen. Eerst maar even vijftien kilometer naar Bell-Lloc en morgen de rest van achttien naar Castellnou Seana. Dat gaat prima zo.
We kunnen uitgebreid ontbijten in de albergue en wandelen daarna door de drukke straten van Lleida, een overzichtelijke stad met een ver verleden, waarvan de Romaanse kerk nog een overblijfsel is. Wanneer een stad doorkruist wordt door een rivier, zoals hier door de Segre, is dat voor een doortrekkende wandelaar zoals wij zijn, een overzichtelijk middel om de stad uit te komen. Zeker als de rivier in de looprichting van de route stroomt.
We steken een van de vele bruggen over en volgen de rivier de stad uit, het oosten tegemoet. Daarna verlaten we de rivier en krijgen een industriegebied en een zand- en grintafgraving te verduren, wat veel stof doet opwaaien. Automobilisten houden er rekening mee en remmen af om de hoeveelheid stof te doen afnemen.
Na de industrie komt er weer fruit en minder goed onderhouden irrigatiekanaaltjes. Het is toch wel een prettige wandeling, die hier met nieuwe wegwijzers en duidelijk aanwezige rode pijlen staat aangegeven. We nemen de tijd om ons fruit te eten, zittend op een betonnen randje van een waterput in het land. We zien verschillende dorpjes liggen, maar niet is te zeggen welk dorp onze bestemming is. Dat zal wel goed komen met die duidelijke pijlen hier.
Tegen één uur stoffelen we Bell-Lloc binnen en gaan op zoek naar het gemeentehuis, want dat zal voor een onderkomen zorgen vannacht. In het dorp stopt tweemaal een auto om ons te vertellen, dat we verkeerd lopen. Santiago is de andere kant op, hoor. Jawel, maar wij lopen naar Montserrat en dan vinden ze het goed.
Bij de ayuntamiento (gemeentehuis) annex postkantoor krijgen we een stempel en brengt een man ons met de dienstjeep naar de gemeentelijke opvang.
“Er zijn nog twee pelgrims daar”, zegt hij en rijdt ons naar het eind van het dorp, waar wij zijn binnengekomen. Moeten we weer helemaal heen en weer lopen naar het dorp voor een bar-restaurant
en morgenochtend nog een keer. Maar wel gratis natuurlijk, deze slaapplaats. We ontmoeten onze medeslapers voor vannacht, een Frans stel (Franck en Patricia) uit Annecy, dat naar Santiago loopt. Daarmee is de albergue ook meteen vol, want er is slechts een klein, heel klein kamertje met twee stapelbedden. Wij halen twee matrassen van de bedden en leggen deze op de aangeveegde keukenvloer, zodat ieder toch iets van privacy heeft. Prima geregeld.
In het dorp hebben we tijd voor een biertje en een menu del dia en op de terugweg komen we onze Franse vrienden tegen op weg naar het dorp. Wij hebben hen geadviseerd naar San Sebastian of Bilbao te reizen en daar de noordroute te nemen in plaats van de overvolle Camino Francès. Moeten ze zelf weten natuurlijk.
Het is nu al een paar dagen warm en zelfs heet in de middag. Fijn, dat we nog alleen maar korte wandelingen hebben, zodat we rond één uur binnen kunnen zijn.
Het is ook een beetje vakantie natuurlijk.
In de avond hebben we een leuk Frans en Engels gesprek met Franck en Patricia en gaan vroeg slapen in het toch wat benauwde huisje. Deze albergue is een onderdeel van een groter gebouw, dat bevolkt wordt door mensen, die ’s avonds thuisgebracht worden in stoffige auto’s en ’s morgens weer worden opgehaald. Het lijken ons buitenlandse asielzoekende dagloners.

6 JUNI 2013 BELL-LLOC D'URGELL - CASTELLNOU DE SEANA

Vandaag dus weer een lekker kort loopje. Na één uur wordt het al te heet voor een doorsnee wandelaar. Franck en Patricia hebben ons geadviseerd in Castellnou naar café Modern te gaan en dan, zo zullen we zien, gaat de rest vanzelf. Een leuk café en de eigenaars regelen de albergue dan voor ons. Dat zullen wij doen en wij adviseren hen over de albergue in Lleida, waar zij naar toe gaan.
Al heel snel is het warm en we lopen door weinig schaduwgevende fruitboomgaarden. In El Palau hebben we koffie en nog acht kilometer te gaan door volkomen open veld. De temperatuur lijkt de 30° al te benaderen en voor het eerst lopen we in korte broek, met spierwitte benen. In Castellnou vragen we een jongen, die duidelijk haast heeft om naar school te gaan, naar de albergue. Hij brengt ons eerst langs twee casa rurals. Een albergue kent hij niet, maar het enige café in deze plaats, café Modern, wel en daar brengt hij ons naartoe. Daarna gaat hij er snel vandoor, want hij is al te laat.
Café Modern is fantastisch. Een gebouw uit 1932, hoog en ruim en de aanwezige oude mannetjes kijken ons vol bewondering aan. Wij willen een koud biertje en eten en de sleutel van de albergue en weten hoe laat de supermarkt open gaat en waar die is. Dat is in het Spaans een hele opgave, maar de dochter van ongeveer zeventien jaar komt juist binnen en kan alles in het Engels beantwoorden.
Het eten wordt geregeld, de man van de albergue wordt gebeld en de dochter brengt ons erheen. Prachtig allemaal en na de douche lopen we terug naar het café voor een heerlijke lunch à la café Modern. Het café is ondertussen door meer dan twintig mannen bevolkt, die, zoals in al die Spaanse cafés niets gebruiken, maar zitten te kaarten of te lezen en te praten. Het café was vroeger een bioscoop, vandaar de ruime afmetingen. Het had ook een stationshal kunnen zijn. Wij maken er foto’s en beloven deze op te sturen.
We hebben een fijne, rustige middag in Café Modern. Aan te bevelen aan de niet zo moderne cafébezoeker. De rest van de middag hebben we vrij en rusten wat in de albergue, waar we zelfs even in slaap vallen. Toch die vermoeidheid na drie weken wandelen.
’s Avonds wordt er wat gevoetbald op het sportveldje en twee mannen spelen een spel, waarbij houten voorwerpen in de vorm van een fles geworpen worden naar zes houten kegels, waarbij het de bedoeling is, dat er één blijft staan.
Behalve café Modern vinden we geen enkele winkel geopend, zodat we het in de avond met wat fruit moeten doen.