Camino Ignaciano

7 JUNI 2013 CASTELLNOU DE SEANA - TáRREGA

Ook in de ochtend blijkt alles nog gesloten en wij moeten ons laatste noodpakket aanbreken. Met wat reepjes, thee en koffie moeten we het tien kilometer uithouden. Via alweer een stoffige weg lopen we het dorp uit en langs graan- en maïsvelden en begeleid door het overal klaterende water in de irrigatiekanaaltjes gaat het weer de zon tegemoet.
In Anglesola drinken we koffie en kopen een broodje onder een arcade. Het valt nog niet mee om een tweede kopje te bestellen. Dat is zeer ongebruikelijk. Het kost ons heel wat moeite om het voor elkaar te krijgen. Het beste zou zijn om af te rekenen, weg te gaan, weer terug te komen en nog eens te bestellen.
In Tárrega volgen we gewoon de hoofdstraat rechtdoor en komen vanzelf op de plaats waar we moeten zijn. De meeste grote straten in de plaatsen in Catalonië heten trouwens Avinguda de Catalunya, dan wel Calle Mayor. Als we voor de eerste keer vragen waar de albergue op de Plaza de Carme is, staan we al op die plaza en op tien meter van de albergue. De albergue is gevestigd in een pand, waarin ook mensen met een geestelijke handicap zitten, maar daar zien wij niets van.

“Hallo Tom”, zegt een mij onbekende persoon in de gang, als ik op weg ben naar de douche. “En jij moet Tineke zijn, klopt dat? Wij zagen vanmorgen jullie namen in het boek in café Modern, toen wij daar even koffie gingen drinken. Wij zijn Belgen en lopen ook naar Montserrat”.

Op een dichtbij gelegen terras worden wij verwelkomd met een “Goedemiddag”. Een vrouw uit Den Haag is eigenaresse en vertelt ons over de enorme armoede in Spanje. De mensen blijven thuis en zitten niet meer op een terras. Thuis kunnen ze ook koffie drinken, want de meeste mensen hebben tegenwoordig een koffiezetapparaat. Hier ziet zij de mensen uit de vuilnisbakken eten.
“Er zijn naast de miljoenen werklozen ook nog zes miljoen mensen, die een eigen bedrijf hadden en die bedrijven hebben moeten sluiten. Die mensen hebben dan helemaal niets meer en krijgen geen uitkering en dat getal vind je nergens terug in de cijfers.”
Wat wij zien is een gesloten winkel met papier of een rolluik voor de ramen, erg veel graffiti en overal afval en de bermen vol prachtige kleuren zijn niets anders dan gebrek aan gemeentegeld om de kanten te laten maaien. Toch blijven de mensen vriendelijk en behulpzaam.
Door de straten rijden de machojongens met dezelfde soort auto’s als in Nederland met dezelfde kolereherrie uit de speakers, alleen zo mogelijk nog luider. Dit gaat tot laat in de nacht door en schreeuwende jongelui trekken als wilde apen door de straten, graffiti spuitend en vernielingen aanrichtend.
Als ik het raam sluit, heeft dat maar een beetje effect. Wat een ellende allemaal.

8 JUNI 2013 TáRREGA - CERVERA

Onze Belgische buren in de albergue zijn al rond zes uur vertrokken. Ze zijn ongeveer dezelfde tijd als wij uit Loiola gaan wandelen en gaan ook naar Montserrat en Barcelona. Als wij om half zeven opstaan is het bewolkt en even later begint het ernstig te regenen, te onweren en te waaien. Dit is geen wandelweer en we zien wel wat we doen. Eerst wachten in ieder geval. We gaan ontbijten en er komen gasten van de kliniek de eetzaal binnen. Vanuit de eetzaal hebben we zicht op een binnentuin en kunnen zien, dat de regen met bakken naar beneden komt. Wij gaan niet lopen, maar wat dan wel?
Eén van de begeleiders, die wat gasten naar een dagbesteding heeft weggebracht, spreekt perfect Engels. We kunnen eens rustig vragen wat onze mogelijkheden zijn en krijgen een goed en duidelijk antwoord.
We vragen naar de bus naar Cervera, maar hij adviseert de trein te nemen. Het station is vijf minuten lopen en de trein gaat om 9:35 uur. Dat betekent weliswaar nog anderhalf uur wachten, maar we hebben de tijd.
De treinreis van elf minuten naar Cervera wordt ongeveer vijftien minuten en aan een kaartje kopen (hoe en waar?) komen we niet toe.
In het regenachtige Cervera lopen we eerst maar eens naar een bar voor wat koffie. Aan een tafeltje zitten drie mannen, die aan een complete maaltijd bezig zijn. Wij denken, dat ze van hun (nacht)dienst komen en nu de vrije zaterdag vieren. De barman zet zelfs zijn flessen sterke drank op hun tafeltje en er gaat heel wat door op die manier.
Wij rekken nog wat tijd en gaan dan in alle rust op zoek naar de albergue in de Carrer Mayor en halverwege deze zeer oude straat komt ons een oude dame tegemoet, die vraagt of wij ‘peregrinos ‘ zijn.
“Si”.
Goed, komt u dan maar mee. En ze begeleidt ons naar de albergue, genaamd Colegio Residencia Sagrada Familia. Die is gevestigd in een van de vele kloosters in deze stad en geheel in stijl wordt ons in heel veel Spaans iets verteld, dat gaat over het eten, de openings- en sluitingstijden, de sleutels en de manier, waarop we het pand in en uit kunnen komen. En dat we maar moeten bellen met de speciale bel in de gang. En morgenochtend om acht uur is de mis, dus kunnen we om half acht of om half negen weg, of naar de mis. Wat we willen.
Na een zeer omslachtige inschrijving van onze namen, leeftijden, nationaliteit en begin- en eindpunt van de camino, krijgen we een stempel en mogen tien euro per persoon betalen.
Dan worden we naar boven begeleid en naar een tweepersoons kamertje met wasbak gebracht. Douche en toilet op de gang. Als de zuster ons alleen heeft gelaten gaat Tineke op onderzoek uit in het oude pand. We zien een slaapzaal, waarin compartimentjes staan met houten afscheidingen op twee meter hoogte en afgescheiden van de gang door een gordijn. Een eenpersoonsbed en een wastafeltje passen er maar net in. Of dit de slaapzaal van de nonnen is of was of de slaapzaal voor pelgrims als het druk is, wordt ons niet duidelijk.

We laten onze spullen achter en gaan de stad in, die zeker de moeite waard is om bekeken te worden. Cervera blijkt een erg oud stadje te zijn met een hoog gelegen deel, waarin uiteraard de kerken staan. Er zijn kronkelige en overdekte straatjes, trappen, hellingen en een antieke wasplaats. Die kunnen we helaas niet goed benaderen. Hij is zwaar vervallen en wordt momenteel kennelijk gerenoveerd, wat in de huidige Spaanse toestand nog jaren zal duren. Wij bezoeken een museum, waarvan een deel besteed wordt aan de motorcoureur Marc Márquez, die hier geboren en getogen is. Nog deze maand zien we hem bij de TT in Assen tweede worden in de MotoGP-klasse.
In het café werken wij onze sociale omgang via de i-pad bij, eten iets van een volstrekt verkeerde keus (longen? hart? vet?) en doden verder onze tijd met wat lezen en schrijven.

Op het terras zit de hippe jeugd met tablet en telefoon, in het café uitsluitend 65 tot 85+ mannen, die kaarten, praten en de krant lezen, maar nauwelijks iets gebruiken. Tineke vraagt aan een jong stel, waar toch al die vrouwen zijn en of het normaal is, dat vrouwen niet in het café komen. Waar de vrouwen zijn is hem ook niet bekend en ja, dit is een normaal Spaans tafereel. De mannen lijken over het algemeen wel opgewekt en tevreden zo, zodat het geheel geen onprettige indruk maakt.
Wij bestellen nog maar een biertje en constateren, dat we al twee dagen niets goeds hebben gegeten, afgezien van die longen- hart- en vetschotel. Alleen brood en fruit in feite. Maar goed.
We verkennen de stad verder en bekijken het enorme gebouw van de Universiteit, waarin een concertzaal is gevestigd en de Generalitat, het overkoepelende bestuursorgaan van Catalonië.
Buiten op straat horen we de musici, maar wij moeten nog twee binnenpleinen oversteken en een aantal trappen op. We gaan op het geluid af en komen dan in de mooie, heldere concertzaal, waar de muziek prachtig klinkt.
Mogelijk is dit gebouw een zeer groot klooster geweest, gezien de arcades en kloostergangen rond de beide pleinen.
Tegen acht uur kopen we nog een brood en iets lekkers voor bij de koffie en gaan terug naar onze cel op de tweede verdieping. Ook hier zijn we waarschijnlijk de enige gasten. Het is doodstil in het gebouw, waar je automatisch op je tenen gaat lopen, een beetje fluistert en heel zachtjes met de deuren doet. Vooral dat laatste is moeilijk. Er staan op onverwachte plaatsen deuren en ramen open, zodat een dichtklappende deur door de tocht een hels kabaal maakt in dit stilteoord.