Camino Ignaciano
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
21 September 2013 | Spanje, Castellnou de Seana
MANNETJES
Overal in Spanje zie je ze: oude mannetjes, die sloffend over de vaak moeilijk begaanbare straten hun doelloze gang gaan. De mannetjes zijn boven de zeventig jaar oud en hebben hun aandeel in de Spaanse economie geleverd. Vaak kun je de afgedanktheid van hun gezicht lezen. Door hun opvolgers, de volgende generatie oude mannetjes, worden ze geheel of gedeeltelijk genegeerd. Maar niet altijd. Zij worden ook wel op de schouder geklopt en met enige achting bejegend.
Op onze wandelingen door Spanje hebben wij veel met ze te maken. Als wij de weg willen vragen, wenden wij ons regelmatig tot deze mannetjes. Onze kennis van de Spaanse taal is zo minimaal, dat wij ons meestal tot een minimaal gesprek moeten beperken.
“Dag, goede oude man, wij zouden graag van u willen weten of deze weg leidt naar het dorp Bell-Lloc d’Urgell. Kunt u ons zeggen of dat inderdaad het geval is?”
Noodgedwongen wordt deze vraag beperkt tot:
“Hola, Señor, Bell-Lloc aqui?”
Wij wijzen dan nog wel in de door ons veronderstelde richting.
Het punt is, dat wij dan eigenlijk hetzelfde antwoord willen als de vier of vijf woorden, die wij hebben gebruikt.
Maar het mannetje begint een volkomen onverstaanbaar verhaal, wuift duidelijk naar bijvoorbeeld rechts, rondt zijn verhaal zo ongeveer af en wuift nog maar eens een paar keer, maar nu naar links, of naar beide kanten.
“Si, muchas gracias”, zeggen wij dan en in de hoop, dat hij niet verder kijkt, slaan wij maar een weg in. Bijna gênant.
Overigens doen oude vrouwtjes hetzelfde. Maar de echte Spaanse mannetjes zitten in de cafés. Een ‘bar-restaurante’ heet dat hier. Ze verzamelen zich in de bars rond hetzelfde tijdstip en de bar wordt een sociaal centrum, een dorpshuis. Geld om uit te geven hebben ze niet of nauwelijks, zodat niemand verwacht, dat ze iets zullen bestellen. Nou, heel soms dan, een kopje koffie, maar voor de rest zitten ze wat te praten, te kaarten of de krant te lezen. De barman of –vrouw vindt dit al heel gewoon en zonder de mannetjes zou het, behalve de alomtegenwoordige grootbeeld-tv, een saaie, stille boel worden in de bars.
Als wij zo’n bar binnenkomen met rugzak en stokken, nat van het zweet, kijken ze even op, maar gaan al gauw weer door met wat ze aan het doen zijn. Voor ons eigen vermaak zitten wij de mannetjes te bekijken en verzinnen op wie ze lijken.
Of omgekeerd.
Overal in Spanje zie je ze: oude mannetjes, die sloffend over de vaak moeilijk begaanbare straten hun doelloze gang gaan. De mannetjes zijn boven de zeventig jaar oud en hebben hun aandeel in de Spaanse economie geleverd. Vaak kun je de afgedanktheid van hun gezicht lezen. Door hun opvolgers, de volgende generatie oude mannetjes, worden ze geheel of gedeeltelijk genegeerd. Maar niet altijd. Zij worden ook wel op de schouder geklopt en met enige achting bejegend.
Op onze wandelingen door Spanje hebben wij veel met ze te maken. Als wij de weg willen vragen, wenden wij ons regelmatig tot deze mannetjes. Onze kennis van de Spaanse taal is zo minimaal, dat wij ons meestal tot een minimaal gesprek moeten beperken.
“Dag, goede oude man, wij zouden graag van u willen weten of deze weg leidt naar het dorp Bell-Lloc d’Urgell. Kunt u ons zeggen of dat inderdaad het geval is?”
Noodgedwongen wordt deze vraag beperkt tot:
“Hola, Señor, Bell-Lloc aqui?”
Wij wijzen dan nog wel in de door ons veronderstelde richting.
Het punt is, dat wij dan eigenlijk hetzelfde antwoord willen als de vier of vijf woorden, die wij hebben gebruikt.
Maar het mannetje begint een volkomen onverstaanbaar verhaal, wuift duidelijk naar bijvoorbeeld rechts, rondt zijn verhaal zo ongeveer af en wuift nog maar eens een paar keer, maar nu naar links, of naar beide kanten.
“Si, muchas gracias”, zeggen wij dan en in de hoop, dat hij niet verder kijkt, slaan wij maar een weg in. Bijna gênant.
Overigens doen oude vrouwtjes hetzelfde. Maar de echte Spaanse mannetjes zitten in de cafés. Een ‘bar-restaurante’ heet dat hier. Ze verzamelen zich in de bars rond hetzelfde tijdstip en de bar wordt een sociaal centrum, een dorpshuis. Geld om uit te geven hebben ze niet of nauwelijks, zodat niemand verwacht, dat ze iets zullen bestellen. Nou, heel soms dan, een kopje koffie, maar voor de rest zitten ze wat te praten, te kaarten of de krant te lezen. De barman of –vrouw vindt dit al heel gewoon en zonder de mannetjes zou het, behalve de alomtegenwoordige grootbeeld-tv, een saaie, stille boel worden in de bars.
Als wij zo’n bar binnenkomen met rugzak en stokken, nat van het zweet, kijken ze even op, maar gaan al gauw weer door met wat ze aan het doen zijn. Voor ons eigen vermaak zitten wij de mannetjes te bekijken en verzinnen op wie ze lijken.
Of omgekeerd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
