Camino Ignaciano
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
22 September 2013 | Nederland, Nieuw-Vennep
16 JUNI 2013 BARCELONA
Op de laatste dag van onze Spanjereis gaan we verder met het bezoek aan Barcelona. Een prachtige ontdekkingsreis door de rijke historie van deze stad.
We nemen de koele metro, die ons naar de voet brengt van de Montjuïc. Bij de prijs van het metrokaartje is de rit met een bergtreintje inbegrepen, waarna we de kabelbaan naar boven nemen. Op de berg is heel wat te zien en wij nemen er een paar uur de tijd voor. Rond half een moet Sjoerd ons verlaten voor nog een vlucht naar Amsterdam en weer terug. Wij zullen hem vanavond op het vliegveld weer zien.
Montjuïc (berg)
De Montjuïc (Spaans: Montjuich) is een heuvel van 173 m. hoogte in het zuidwesten van de stad Barcelona in Spanje. De heuvel ligt tussen Plaça d'Espanya en de haven van Barcelona. Op de heuveltop staat het kasteel van Montjuïc, een 18e-eeuws kustverdedigingsfort.
Over de oorsprong van de naam Montjuïc bestaat geen zekerheid. Hij kan afstammen van het Catalaanse "heuvel van de Joden" of waarschijnlijker, van het Latijnse "Mons Jovis", "heuvel van Jupiter".
De heuvel is een van de groene longen van Barcelona met recreatiemogelijkheden. In 1929 werd er de Wereldtentoonstelling gehouden. In 1992 werd Montjuïc de thuisbasis voor de Olympische Zomerspelen 1992. In 2009 lag de aankomst van de 6de rit van de Tour de France op de top van de Montjuïc.
Bezienswaardigheden
• het Olympisch stadion Lluís Companys
• het Museu Nacional d'Art de Catalunya
• de Telecommunicatietoren van Montjuïc, een ontwerp van architect Santiago Calatrava
• het Poble Espanyol: een verzameling gekopieerde karakteristieke gebouwen uit Spanje met bars en restaurants.
• de Magische Fonteinen
• het Kasteel van Montjuïc, een fort dat de stad en de haven overziet
• het Museo Joan Miró
• de expositiehal CaixaFórum
• tuinen waaronder de Jardín Botánico Histórico (een botanische tuin met een unieke collectie cactussen) en de Jardí Botànic de Barcelona, gespecialiseerd in mediterrane flora.
Castell de Montjuïc
Het kasteel van Montjuïc (Catalaans: Castell de Montjuïc) is een fort op de heuvel Montjuïc in de Spaanse stad Barcelona. Het speelde een rol in de geschiedenis van de stad, als fort maar vooral als gevangenis.
Geschiedenis
Bouw
De eerste fortificaties op de plaats van het huidige kasteel zijn gebouwd aan het einde van de jaren '40 van de 17e eeuw, tijdens de Catalaanse opstand. Dat was een boerenopstand tegen de aanwezigheid van Castiliaanse troepen in Catalonië gedurende de Dertigjarige oorlog (1618-1648) tussen Frankrijk en Spanje. Door een uitbreiding in 1694 verandert het bouwwerk in een fort, dat in 1697 een beleg van de Fransen moet weerstaan, in 1704 en 1705 aanvallen van de Engelsen en tijdens de Spaanse successieoorlog (1702 - 1714) de aanvallen van de troepen van het Huis van Bourbon.
In 1746 wordt de Markies van La Mina, Jaime de Guzmán y Spinola, benoemd tot Kapitein Generaal van Catalonië. Hij besluit dat het fort toe is aan modernisering, en geeft hiertoe opdracht aan de ingenieur Juan Martin Cermeño. Die presenteert zijn ontwerp op 12 januari 1751. De bouwwerkzaamheden beginnen in 1753 en duren tot 1799. Sindsdien heeft het fort zijn huidige vorm.
Fort en gevangenis
Tijdens de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog (1808-1814) nemen de Fransen op 12 maart 1808 het fort in en zullen het als gevangenis gebruiken tot de Spanjaarden het heroveren op 27 mei 1814. Hiermee wordt het fort voor het eerst gebruikt als gevangenis, wat zo zal blijven tot het einde van het regime van Franco in 1975.
De 19e eeuw is een roerige eeuw in Spanje en in Catalonië. Barcelona kent diverse volksopstanden die met harde hand neer worden geslagen. De stad wordt meerdere keren gebombardeerd vanuit het fort: in december 1842, van september tot november 1843 en in juli 1856. In april 1894 vindt er het proces van Montjuïc plaats, waarin zes anarchisten worden veroordeeld. Tenslotte wordt een groot aantal gangmakers van de Tragische week in 1909 er opgesloten, en Francesc Ferrer i Guàrdia, die wordt gezien als hun ideologisch leider, wordt er gefusilleerd.
Tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939) wordt het fort door de Republikeinen gebruikt om Nationalisten op te sluiten en te fusilleren. Als deze laatsten eind januari 1939 Barcelona innemen, draaien de rollen om en gebruiken zij het fort voor dezelfde doeleinden. Op 15 oktober 1940 fusilleren zij er Lluís Companys, president van de Generalitat van Catalonië. Ter nagedachtenis hieraan is er op de plek waar hij geëxecuteerd is een monument opgericht.
Onder het regime van Franco blijft het fort in gebruik als gevangenis, en dan met name voor Catalaanse dissidenten. Er vinden regelmatig executies plaats tegen de buitenmuren.
Hedendaags gebruik
Na de ontmanteling als gevangenis in 1978, na de val van het Francoregime, wordt het fort in 2008 overgedragen aan de gemeente Barcelona. Die heeft de intentie het voor civiele doeleinden te gaan gebruiken: als expositieruimte, met een vaste expositie over de band tussen het fort en de stad Barcelona, als internationaal centrum voor de vrede, maar ook voor culturele manifestaties, en andere activiteiten.
Font Màgica
De Font Màgica (magische fontein) is een kleurig verlicht terras van fonteinen aan de Avinguda de Maria Cristina in Barcelona, aan de voet van de heuvel Montjuïc. Het geheel staat ook bekend als de "Fonteinen van Montjuïc" of de "Fonteinen van Plaça d'Espanya".
De Font Màgica werd ontworpen door de Catalaanse Carles Büigas voor de Wereldtentoonstelling van 1929 die plaats vond rondom de Montjuïc. De centrale fontein werd gebouwd om te laten zien wat er allemaal met gefilterd licht mogelijk is. In de loop der tijd raakten de fonteinen verwaarloosd, maar voor de Olympische Spelen van 1992 werden ze compleet gerestaureerd. Op dit moment (2010) wordt de fontein ook weer volledig gerestaureerd.
Tegenwoordig zijn de fonteinen een toeristische trekpleister, vooral in de zomerse avonduren wanneer de fonteinen prachtig verlicht zijn. Ook worden muziekshows en dansdemonstraties gegeven waarbij het licht gesynchroniseerd wordt met de muziek.
Ieder jaar vindt er eind september tevens de afsluiting van "La Mercè" plaats. Het is een groot spektakel, met muziek en een enorm vuurwerk.
In het park kijken we onze ogen uit aan de opvallende zaken, die alle in de rijke tijd van de stad zijn ingericht en opgebouwd.
Het Olympisch stadion, het Olympische zwembad, waar zwaaropgemaakte meisjes simultane dansbewegingen maken in het grote bad. De Magische fonteinen, de communicatietoren van Calatrava en de trappen, plantentuinen en zo meer. Na een biertje op het park verlaten we deze omgeving en gaan op zoek naar een hapje eten.
We dineren in restaurant El Sortidor in de gelijknamige wijk, aan de Carrer de Blai en spiegelen ons in het enorme voorgerecht, een salade, van Dominique.
Dan wandelen we terug naar het hotel, frissen ons wat op, pakken de daar gestalde koffer en rugzakken weer op en wandelen naar station Sants, waar we de trein nemen naar het vliegveld.
Om onze wandeling compleet te maken, zouden wij eigenlijk vanaf Montserrat ook nog naar Manresa hebben moeten lopen. Via de brug, die op de tekening is te zien, zouden wij dan de stad en het eindpunt hebben bereikt als over een Via Gladiola.
Dat is er dus niet meer van gekomen.
Tenslotte...
het is ook een beetje vakantie natuurlijk...
En zo...
kwam er dan een eind aan ons Spaanse camino-avontuur.
Onze indruk van deze camino is over het algemeen wel positief. Lang niet overal hebben wij het pelgrimsgevoel gehad, dat we wel hadden op onze eerste twee wandelingen door Noord-Spanje. Dat gevoel wordt sterker, wanneer je (bijna) elke nacht in een pelgrimsopvang, een albergue, slaapt met andere gelijkgestemden. Het ontbreken van dergelijke plaatsen is een nadeel van deze tocht en maakt het ook wat duurder dan gebruikelijk.
Maar de Spanjaarden zijn hulpvaardig en vriendelijk en hebben te kampen met de Europese, economische crisis van deze tijd. En dat is wel te merken, wanneer je door de vaak vergane glorie van het rijke verleden loopt.
We hebben het graag gedaan.
Op de laatste dag van onze Spanjereis gaan we verder met het bezoek aan Barcelona. Een prachtige ontdekkingsreis door de rijke historie van deze stad.
We nemen de koele metro, die ons naar de voet brengt van de Montjuïc. Bij de prijs van het metrokaartje is de rit met een bergtreintje inbegrepen, waarna we de kabelbaan naar boven nemen. Op de berg is heel wat te zien en wij nemen er een paar uur de tijd voor. Rond half een moet Sjoerd ons verlaten voor nog een vlucht naar Amsterdam en weer terug. Wij zullen hem vanavond op het vliegveld weer zien.
Montjuïc (berg)
De Montjuïc (Spaans: Montjuich) is een heuvel van 173 m. hoogte in het zuidwesten van de stad Barcelona in Spanje. De heuvel ligt tussen Plaça d'Espanya en de haven van Barcelona. Op de heuveltop staat het kasteel van Montjuïc, een 18e-eeuws kustverdedigingsfort.
Over de oorsprong van de naam Montjuïc bestaat geen zekerheid. Hij kan afstammen van het Catalaanse "heuvel van de Joden" of waarschijnlijker, van het Latijnse "Mons Jovis", "heuvel van Jupiter".
De heuvel is een van de groene longen van Barcelona met recreatiemogelijkheden. In 1929 werd er de Wereldtentoonstelling gehouden. In 1992 werd Montjuïc de thuisbasis voor de Olympische Zomerspelen 1992. In 2009 lag de aankomst van de 6de rit van de Tour de France op de top van de Montjuïc.
Bezienswaardigheden
• het Olympisch stadion Lluís Companys
• het Museu Nacional d'Art de Catalunya
• de Telecommunicatietoren van Montjuïc, een ontwerp van architect Santiago Calatrava
• het Poble Espanyol: een verzameling gekopieerde karakteristieke gebouwen uit Spanje met bars en restaurants.
• de Magische Fonteinen
• het Kasteel van Montjuïc, een fort dat de stad en de haven overziet
• het Museo Joan Miró
• de expositiehal CaixaFórum
• tuinen waaronder de Jardín Botánico Histórico (een botanische tuin met een unieke collectie cactussen) en de Jardí Botànic de Barcelona, gespecialiseerd in mediterrane flora.
Castell de Montjuïc
Het kasteel van Montjuïc (Catalaans: Castell de Montjuïc) is een fort op de heuvel Montjuïc in de Spaanse stad Barcelona. Het speelde een rol in de geschiedenis van de stad, als fort maar vooral als gevangenis.
Geschiedenis
Bouw
De eerste fortificaties op de plaats van het huidige kasteel zijn gebouwd aan het einde van de jaren '40 van de 17e eeuw, tijdens de Catalaanse opstand. Dat was een boerenopstand tegen de aanwezigheid van Castiliaanse troepen in Catalonië gedurende de Dertigjarige oorlog (1618-1648) tussen Frankrijk en Spanje. Door een uitbreiding in 1694 verandert het bouwwerk in een fort, dat in 1697 een beleg van de Fransen moet weerstaan, in 1704 en 1705 aanvallen van de Engelsen en tijdens de Spaanse successieoorlog (1702 - 1714) de aanvallen van de troepen van het Huis van Bourbon.
In 1746 wordt de Markies van La Mina, Jaime de Guzmán y Spinola, benoemd tot Kapitein Generaal van Catalonië. Hij besluit dat het fort toe is aan modernisering, en geeft hiertoe opdracht aan de ingenieur Juan Martin Cermeño. Die presenteert zijn ontwerp op 12 januari 1751. De bouwwerkzaamheden beginnen in 1753 en duren tot 1799. Sindsdien heeft het fort zijn huidige vorm.
Fort en gevangenis
Tijdens de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog (1808-1814) nemen de Fransen op 12 maart 1808 het fort in en zullen het als gevangenis gebruiken tot de Spanjaarden het heroveren op 27 mei 1814. Hiermee wordt het fort voor het eerst gebruikt als gevangenis, wat zo zal blijven tot het einde van het regime van Franco in 1975.
De 19e eeuw is een roerige eeuw in Spanje en in Catalonië. Barcelona kent diverse volksopstanden die met harde hand neer worden geslagen. De stad wordt meerdere keren gebombardeerd vanuit het fort: in december 1842, van september tot november 1843 en in juli 1856. In april 1894 vindt er het proces van Montjuïc plaats, waarin zes anarchisten worden veroordeeld. Tenslotte wordt een groot aantal gangmakers van de Tragische week in 1909 er opgesloten, en Francesc Ferrer i Guàrdia, die wordt gezien als hun ideologisch leider, wordt er gefusilleerd.
Tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939) wordt het fort door de Republikeinen gebruikt om Nationalisten op te sluiten en te fusilleren. Als deze laatsten eind januari 1939 Barcelona innemen, draaien de rollen om en gebruiken zij het fort voor dezelfde doeleinden. Op 15 oktober 1940 fusilleren zij er Lluís Companys, president van de Generalitat van Catalonië. Ter nagedachtenis hieraan is er op de plek waar hij geëxecuteerd is een monument opgericht.
Onder het regime van Franco blijft het fort in gebruik als gevangenis, en dan met name voor Catalaanse dissidenten. Er vinden regelmatig executies plaats tegen de buitenmuren.
Hedendaags gebruik
Na de ontmanteling als gevangenis in 1978, na de val van het Francoregime, wordt het fort in 2008 overgedragen aan de gemeente Barcelona. Die heeft de intentie het voor civiele doeleinden te gaan gebruiken: als expositieruimte, met een vaste expositie over de band tussen het fort en de stad Barcelona, als internationaal centrum voor de vrede, maar ook voor culturele manifestaties, en andere activiteiten.
Font Màgica
De Font Màgica (magische fontein) is een kleurig verlicht terras van fonteinen aan de Avinguda de Maria Cristina in Barcelona, aan de voet van de heuvel Montjuïc. Het geheel staat ook bekend als de "Fonteinen van Montjuïc" of de "Fonteinen van Plaça d'Espanya".
De Font Màgica werd ontworpen door de Catalaanse Carles Büigas voor de Wereldtentoonstelling van 1929 die plaats vond rondom de Montjuïc. De centrale fontein werd gebouwd om te laten zien wat er allemaal met gefilterd licht mogelijk is. In de loop der tijd raakten de fonteinen verwaarloosd, maar voor de Olympische Spelen van 1992 werden ze compleet gerestaureerd. Op dit moment (2010) wordt de fontein ook weer volledig gerestaureerd.
Tegenwoordig zijn de fonteinen een toeristische trekpleister, vooral in de zomerse avonduren wanneer de fonteinen prachtig verlicht zijn. Ook worden muziekshows en dansdemonstraties gegeven waarbij het licht gesynchroniseerd wordt met de muziek.
Ieder jaar vindt er eind september tevens de afsluiting van "La Mercè" plaats. Het is een groot spektakel, met muziek en een enorm vuurwerk.
In het park kijken we onze ogen uit aan de opvallende zaken, die alle in de rijke tijd van de stad zijn ingericht en opgebouwd.
Het Olympisch stadion, het Olympische zwembad, waar zwaaropgemaakte meisjes simultane dansbewegingen maken in het grote bad. De Magische fonteinen, de communicatietoren van Calatrava en de trappen, plantentuinen en zo meer. Na een biertje op het park verlaten we deze omgeving en gaan op zoek naar een hapje eten.
We dineren in restaurant El Sortidor in de gelijknamige wijk, aan de Carrer de Blai en spiegelen ons in het enorme voorgerecht, een salade, van Dominique.
Dan wandelen we terug naar het hotel, frissen ons wat op, pakken de daar gestalde koffer en rugzakken weer op en wandelen naar station Sants, waar we de trein nemen naar het vliegveld.
Om onze wandeling compleet te maken, zouden wij eigenlijk vanaf Montserrat ook nog naar Manresa hebben moeten lopen. Via de brug, die op de tekening is te zien, zouden wij dan de stad en het eindpunt hebben bereikt als over een Via Gladiola.
Dat is er dus niet meer van gekomen.
Tenslotte...
het is ook een beetje vakantie natuurlijk...
En zo...
kwam er dan een eind aan ons Spaanse camino-avontuur.
Onze indruk van deze camino is over het algemeen wel positief. Lang niet overal hebben wij het pelgrimsgevoel gehad, dat we wel hadden op onze eerste twee wandelingen door Noord-Spanje. Dat gevoel wordt sterker, wanneer je (bijna) elke nacht in een pelgrimsopvang, een albergue, slaapt met andere gelijkgestemden. Het ontbreken van dergelijke plaatsen is een nadeel van deze tocht en maakt het ook wat duurder dan gebruikelijk.
Maar de Spanjaarden zijn hulpvaardig en vriendelijk en hebben te kampen met de Europese, economische crisis van deze tijd. En dat is wel te merken, wanneer je door de vaak vergane glorie van het rijke verleden loopt.
We hebben het graag gedaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
