Camino Ignaciano
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
21 September 2013 | Spanje, Zumarraga
ONZE WANDELING
14 MEI 2013 NIEUW-VENNEP - BARCELONA - ZUMARRAGA
Er komt nog heel wat kijken voor het maken van een wandeling van een paar weken in een ander land. Naast de geestelijke en materiële voorbereiding zou er ook een fysieke voorbereiding nodig zijn. Je zou in een redelijke lichamelijke conditie moeten zijn door trainingsrondjes te maken, om te kijken, of het nog wel gaat: twintig kilometer of meer per dag lopen met een rugzak van twaalf kilo door te verwachten warme streken over heuvelachtig, of zelfs bergachtig terrein. Zoveel hebben we nu ook weer niet gewandeld de laatste tijd. En er zijn wat onwillige heupen, schouders en spieren, die de onderneming een onzekere factor geven.
Ook moet er een daglang gereisd worden om het toch niet zo heel verre Noord-Spanje te bereiken. Dat reizen begint al met een wekker, die om half vier het startsein aankondigt. Een paar hapjes brood moeten genuttigd worden, waarna (schoon)zus Truus ons naar Schiphol brengt. Om zes uur vliegen we uit en om acht uur zijn we al in Barcelona. We stappen over van vliegtuig op trein en zijn in een mum van tijd aangekomen op Estaçio Sants, waar we meteen maar twee kaartjes kopen voor de treinreis van Barcelona naar Zumárraga (€ 64,10 p.p. voor een gereserveerde zitplaats).
We hebben nog wel even de tijd om iets van Barcelona te zien, want die trein vertrekt pas om half vier. Al te ver wagen wij ons overigens niet in deze, ons onbekende stad. We schaffen een gastankje aan, dat geschikt is voor ons kookelementje, eten wat en zitten een poosje op een terras te genieten van het voorjaarszonnetje.
Na een paar kilometer lopen door de stad beginnen zich al klachten te openbaren van lichamelijke aard. Wat moet dat straks worden?
Vanaf de Ramblas nemen we de metro terug naar Sants, waar het tijd wordt om de treinreis te beginnen. Deze reis kondigt zich aan als een vliegreis met een scanpoortje voor jezelf en voor de bagage en een afgesloten wachtruimte zoals een gate op een vliegveld.
De treinreis duurt bijna vijf uur en voert langs oude industriepanden in de dorpen en steden. Van de steden, waar we een paar minuten stoppen, zien we niets anders dan het station. Zo nu en dan gaan we door een tunnel en ondanks, dat we af en toe ergens stilstaan, komen we overal op tijd aan.
Bij aankomst in Zumárraga regent het pijpenstelen, wat voor ons een goede reden is om een taxi te nemen naar het hotel Etxebarri, dat we hebben besproken. We gaan vroeg slapen in de mooie grote kamer van het vrijwel geheel verlaten hotel.
15 MEI 2013 ZUMARRAGA - ARANTZAZU
We hebben een uitgebreid ontbijt en als de hoteleigenaar ons het grote familiehotel met zalen heeft laten zien en ons gevraagd heeft naar onze bezigheden, maakt hij snel ook nog een meeneemontbijtje voor ons klaar met cake en fruit.
‘Very bad weather today and tomorrow”, zegt hij en hij uit zijn ongerustheid over de tocht die wij gaan ondernemen. ‘Very hard, very much climbing”, en na nog wat aanwijzingen van zijn kant, inclusief de raad om hem vooral te bellen als we hem nodig zouden hebben, vertrekken wij.
Aardige mensen, die Basken.
Na een paar kilometer lopen we door de eerste dorpjes van deze dag: na Legazpi en Telleriarte, waar we meteen ook al de eerste wasplaats vinden, gaan we door naar Brinkola en de Barrendiola stuwdam. Vanaf hier gaan alle waarschuwingen van de hoteleigenaar bewaarheid worden. We moeten vandaag 896 meter klimmen en 555 meter dalen en dat gaat over nogal moeilijk te belopen bergpaadjes door regen, wind en 10°C. Als we bijna boven op het hoogste punt (1273 m.), Puerto Biezkornia zijn, komt daar nog hagel bij, terwijl de wind in kracht toeneemt. We zijn doodmoe en steenkoud en Tineke wil eigenlijk wel terug. Terug? Om half vier? En waarheen? We bereiken dan toch het hoogste punt en in de mist dalen we af over moeilijk terrein.
Dan gaat het toch nog verkeerd: met nog ongeveer drie kilometer te gaan ontbreken plotseling onze rood-wit-gele strepen en kunnen we nergens iets ontdekken, dat ons naar Arantzazu moet leiden. We komen op een geasfalteerde weg, waar auto’s rijden en houden er één aan.
“Arantzazu?” vraag ik en wijs vooruit.
“Si.”, zegt de man en laat nog veel Spaans gebrabbel horen. We lopen in ieder geval in de goede richting. Maar na enig dwalen zitten we weer vast. Waar is toch dat Arantzazu gebleven, dat op een paar kilometer afstand moet liggen? Dezelfde man komen we weer tegen en na weer veel gepraat van zijn kant begrijpen wij, dat hij ons naar een hotel zal brengen. Meer begrijpen we er ook niet van en hij gaat bellen. En of we willen eten, slapen en een ontbijt, vraagt hij dan.
“Si”, zeggen wij op onze beurt en na even informeren schrijft hij de prijs van dit onbekende arrangement voor ons op een stukje papier: € 118,-.
“Si”.
Al na een paar minuten rijden komen we Arantzazu binnen, dat ik meteen herken aan de opvallende kerktoren en de man levert ons af in een prima driesterrenhotel, het Hotel Santuario de Arantzazu. We zijn erg moe, maar dat is snel weer over. De normale procedure volgt: douchen, kleren wassen en inventief te drogen hangen en klaar. Biertje, waarna deel 1 van het arrangement, het diner, klaar staat. We zijn de enige gasten in het enorme hotel en het restaurant, dat plaats biedt aan zeker honderd gasten.
Deel 2, het slapen, volgt hierop al snel en enigszins zorgelijk over de financiële kanten van deze onderneming tot nu toe, gaan we rusten.
14 MEI 2013 NIEUW-VENNEP - BARCELONA - ZUMARRAGA
Er komt nog heel wat kijken voor het maken van een wandeling van een paar weken in een ander land. Naast de geestelijke en materiële voorbereiding zou er ook een fysieke voorbereiding nodig zijn. Je zou in een redelijke lichamelijke conditie moeten zijn door trainingsrondjes te maken, om te kijken, of het nog wel gaat: twintig kilometer of meer per dag lopen met een rugzak van twaalf kilo door te verwachten warme streken over heuvelachtig, of zelfs bergachtig terrein. Zoveel hebben we nu ook weer niet gewandeld de laatste tijd. En er zijn wat onwillige heupen, schouders en spieren, die de onderneming een onzekere factor geven.
Ook moet er een daglang gereisd worden om het toch niet zo heel verre Noord-Spanje te bereiken. Dat reizen begint al met een wekker, die om half vier het startsein aankondigt. Een paar hapjes brood moeten genuttigd worden, waarna (schoon)zus Truus ons naar Schiphol brengt. Om zes uur vliegen we uit en om acht uur zijn we al in Barcelona. We stappen over van vliegtuig op trein en zijn in een mum van tijd aangekomen op Estaçio Sants, waar we meteen maar twee kaartjes kopen voor de treinreis van Barcelona naar Zumárraga (€ 64,10 p.p. voor een gereserveerde zitplaats).
We hebben nog wel even de tijd om iets van Barcelona te zien, want die trein vertrekt pas om half vier. Al te ver wagen wij ons overigens niet in deze, ons onbekende stad. We schaffen een gastankje aan, dat geschikt is voor ons kookelementje, eten wat en zitten een poosje op een terras te genieten van het voorjaarszonnetje.
Na een paar kilometer lopen door de stad beginnen zich al klachten te openbaren van lichamelijke aard. Wat moet dat straks worden?
Vanaf de Ramblas nemen we de metro terug naar Sants, waar het tijd wordt om de treinreis te beginnen. Deze reis kondigt zich aan als een vliegreis met een scanpoortje voor jezelf en voor de bagage en een afgesloten wachtruimte zoals een gate op een vliegveld.
De treinreis duurt bijna vijf uur en voert langs oude industriepanden in de dorpen en steden. Van de steden, waar we een paar minuten stoppen, zien we niets anders dan het station. Zo nu en dan gaan we door een tunnel en ondanks, dat we af en toe ergens stilstaan, komen we overal op tijd aan.
Bij aankomst in Zumárraga regent het pijpenstelen, wat voor ons een goede reden is om een taxi te nemen naar het hotel Etxebarri, dat we hebben besproken. We gaan vroeg slapen in de mooie grote kamer van het vrijwel geheel verlaten hotel.
15 MEI 2013 ZUMARRAGA - ARANTZAZU
We hebben een uitgebreid ontbijt en als de hoteleigenaar ons het grote familiehotel met zalen heeft laten zien en ons gevraagd heeft naar onze bezigheden, maakt hij snel ook nog een meeneemontbijtje voor ons klaar met cake en fruit.
‘Very bad weather today and tomorrow”, zegt hij en hij uit zijn ongerustheid over de tocht die wij gaan ondernemen. ‘Very hard, very much climbing”, en na nog wat aanwijzingen van zijn kant, inclusief de raad om hem vooral te bellen als we hem nodig zouden hebben, vertrekken wij.
Aardige mensen, die Basken.
Na een paar kilometer lopen we door de eerste dorpjes van deze dag: na Legazpi en Telleriarte, waar we meteen ook al de eerste wasplaats vinden, gaan we door naar Brinkola en de Barrendiola stuwdam. Vanaf hier gaan alle waarschuwingen van de hoteleigenaar bewaarheid worden. We moeten vandaag 896 meter klimmen en 555 meter dalen en dat gaat over nogal moeilijk te belopen bergpaadjes door regen, wind en 10°C. Als we bijna boven op het hoogste punt (1273 m.), Puerto Biezkornia zijn, komt daar nog hagel bij, terwijl de wind in kracht toeneemt. We zijn doodmoe en steenkoud en Tineke wil eigenlijk wel terug. Terug? Om half vier? En waarheen? We bereiken dan toch het hoogste punt en in de mist dalen we af over moeilijk terrein.
Dan gaat het toch nog verkeerd: met nog ongeveer drie kilometer te gaan ontbreken plotseling onze rood-wit-gele strepen en kunnen we nergens iets ontdekken, dat ons naar Arantzazu moet leiden. We komen op een geasfalteerde weg, waar auto’s rijden en houden er één aan.
“Arantzazu?” vraag ik en wijs vooruit.
“Si.”, zegt de man en laat nog veel Spaans gebrabbel horen. We lopen in ieder geval in de goede richting. Maar na enig dwalen zitten we weer vast. Waar is toch dat Arantzazu gebleven, dat op een paar kilometer afstand moet liggen? Dezelfde man komen we weer tegen en na weer veel gepraat van zijn kant begrijpen wij, dat hij ons naar een hotel zal brengen. Meer begrijpen we er ook niet van en hij gaat bellen. En of we willen eten, slapen en een ontbijt, vraagt hij dan.
“Si”, zeggen wij op onze beurt en na even informeren schrijft hij de prijs van dit onbekende arrangement voor ons op een stukje papier: € 118,-.
“Si”.
Al na een paar minuten rijden komen we Arantzazu binnen, dat ik meteen herken aan de opvallende kerktoren en de man levert ons af in een prima driesterrenhotel, het Hotel Santuario de Arantzazu. We zijn erg moe, maar dat is snel weer over. De normale procedure volgt: douchen, kleren wassen en inventief te drogen hangen en klaar. Biertje, waarna deel 1 van het arrangement, het diner, klaar staat. We zijn de enige gasten in het enorme hotel en het restaurant, dat plaats biedt aan zeker honderd gasten.
Deel 2, het slapen, volgt hierop al snel en enigszins zorgelijk over de financiële kanten van deze onderneming tot nu toe, gaan we rusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
