Camino Ignaciano
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Tom
21 September 2013 | Spanje, Laguardia
16 MEI 2013 ARANTZAZI - ARAIA
We genieten een Spaans flutontbijt met wat cake en koekjes en een lekkere croissant. Daarmee moeten we dus de bergen weer in. De weersvoorspellingen zijn ongunstig en dat merken we. Arantzazu uitlopend zien we de tweede wasplaats, eigenlijk een gewone fontein met schuine kanten en dat vergoedt veel.
Na ruim twee uur ploeteren door wisselend, maar overwegend steeds slechter weer, zijn we nog geen vijf kilometer verder. Via een mooi laantje komen we opeens uit bij de gesloten en vergrendelde kapel Andra Mari de Urbia en daarnaast de albergue Urbiako Fonda, een herberg met alle voorzieningen. Van mei tot november geopend voor overnachtende wandelaars en van november tot mei voor de skiërs. We zitten op 1.130 m. hoogte en het is nog winter hier. Een enorm stuk hout brandt als een fakkel in de grote houtkachel, die het hele pand verwarmt. De eigenaar vertelt, dat Spanje behalve een economische crisis, ook een temperatuurscrisis moet ondergaan.
Als we na een paar cafés con leche weer vertrekken, sneeuwt het. We kleden ons zo goed mogelijk met onze zomerse kleding en gaan op pad. Het ergste klimwerk hebben we inmiddels gehad. Als we volgens de herbergier ‘very slow ’ zouden wandelen, zouden we Araia in drie uur bereiken.
De omgeving is schitterend op deze hoogte. Veel groen, mooi gras, waarop de met koebellen omhangen paarden hun maaltje bij elkaar grazen. Grazende paarden met koebellen op 1100 meter hoogte, in Spanje in de sneeuw met 0°C. Je maakt wat mee op de Camino Ignaciano.
De aanwijzingen onderweg zijn goed. We volgen vaak de GR282, waarop ook meestal de geel-oranje pijlen of strepen zijn geschilderd. Als we al een uur of zo door een bos lopen en een overvloed aan wit-rode en geel-oranje strepen de route makkelijk te volgen maakt, gaat het toch een keer fout. Of toch niet misschien en dat weet je dus vaak niet. De Engelse tekst in de gids is te onduidelijk over het punt, waar de route naar Santiago (gele pijlen) erbij komt. Moeten we afscheid nemen van wit-rood of de beter onderhouden gele van Santiago volgen? Maar in dat geval wel de andere kant op. Wij gaan niet naar Santiago, weet je nog wel?
Midden in een druipend bos, waar je overal loopt te glibberen, moet je een beslissing nemen. We kiezen voor de gele en moeten over een totaal verregend blubberpad verder.
Misschien goed, misschien fout. Uiteindelijk komen we, goed of fout, toch op een plek, die ook in de gids staat vermeld en lunchen wij, zittend op een grote kei, terwijl de regen af en toe valt.
Vandaag staat er in totaal 762 meter omhoog en 862 meter omlaag op het programma. Wij schatten in vandaag voldoende geklommen te hebben en pakken een dalende weg. Het klopt allemaal weer. Maar je wilt toch enige zekerheid en vragen een man met een motorzaag of dát daar de juiste weg is naar Araia. Ook hij praat weer erg veel en wijst en het is goed. Een bordje met daarop onze bestemming Araia (6,7 km.) wijst vrolijk de andere kant op. Wij negeren dat gewoon.
Je moet wat.
Rond vier uur lopen we Araia binnen en gaan in de richting van de kerk. Eerst maar even een biertje. Ik hoor een Aziatische vrouw Engels spreken en loop naar haar toe. Ik vraag of ze Engels spreekt en zeker, dat doet ze. Als ik het doel, ergens een overnachting hier, van het gesprekje kenbaar maakt, komt er een golf van hulp op gang. Ze belt meteen naar iemand met een huis (een huis, een B&B?) en geeft mij haar telefoon. De dame aan de telefoon spreekt ook Engels en we kunnen komen. De Japanse zal ons brengen, maar moet eerst haar dochtertje van school ophalen.
Na twintig minuten komt ze terug en brengt ons naar de overnachtingsplaats, waarvan wij niet kunnen schatten, wat het precies is. Maakt ook niet uit. De Japanse staat erop, dat wij vanavond bij haar thuis komen eten en om half negen zal ze ons komen ophalen. Wat een gastvrijheid!
Wij overnachten in Hostel casa rural Mendiaxpe. Precies om half negen worden we opgehaald door Oscar, de echtgenoot en rijden naar de flat van het echtpaar. Suta, onze gastvrouw, heeft Japanse ouders, die voor haar geboorte naar Hawaï zijn geëmigreerd. Suta is dus Hawaaiiense van Japanse afkomst. Oscar, haar man, heeft Spaanse ouders, die voor zijn geboorte naar Araia (Baskenland) zijn verhuisd. Hij is, zou je zeggen, dus een Bask, maar omdat zijn ouders in Spanje geboren zijn, mag hij zich geen Bask noemen. Maar hij is het wel. Hij wil ook geen Spanjaard genoemd worden en Spanje en Baskenland zijn twee verschillende landen. Het is maar dat we dat weten. Hij is kleuterleider voor kinderen tot vijf jaar en als wij vragen naar kindermisbruik en pedofilie in Spanje, zijn ze allebei zeer verbaasd. Dat is totaal niet bekend in Spanje!
Onder het eten van asperges, kip, salade en kaas hebben we een leuk gesprek over ondermeer de camino de Santiago. Suta kwam over uit Hawaï met een vriendin om de camino te lopen en daar ontmoette ze Oscar, die ook zijn camino liep. Dat is zes jaar geleden. Ze zijn getrouwd en hebben een dochtertje van drie jaar.
Voldaan en na een leuke avond worden we weer naar het hotel rural gebracht en slapen prima onder een loodzwaar dekbed.
17 MEI ARAIA - ALDA
Al tijdens het ontbijt begint het te regenen. Alle Spanjaarden, pardon, Basken, klagen over het uitermate slechte weer. Vorige maand sneeuwde het nog in het dorp. De temperatuur is veel te laag en Barcelona heeft met wateroverlast te kampen, zagen we op TV.
Toch gaan wij welgemoed op stap voor weer een zware dag. Het dorp door en de Santsarreka Kalea (straat) uitlopen langs de flat van Suta en Oscar, naar het op 4,5 kilometer verder gelegen dorpje San Román de San Millán. Vijftig meter verder begint de klim; vandaag 603 meter omhoog en 390 meter omlaag en vrijwel alle stijgende meters zitten in de komende vijf kilometer. De eerste twee kilometer is het te doen over harde, onverharde weg, maar daarna volgt een gevecht tegen de elementen. Een buitengewoon modderig pad, waarin je bij elke stap een paar centimeter wegzakt in de zuigende leem. Het is bar en boos en we zien er niet uit. Het kost ons een paar uur om dit stuk te overbruggen en uitgeput met loodzware modderbenen gebruiken we iets, dat als lunch moet doorgaan.
Het modderpad maakt dan plaats voor grasland, bezaaid met stenen. Koeien laten de hele dag hun bellen horen. Op een kale bergvlakte met grasland begint het voorlopig even te hagelen en onze dag kan niet meer stuk. Of eigenlijk wel, want ook onze gids blinkt uit in onduidelijkheid. De gele pijlen (of rood of oranje, je ziet alle kleuren hier), laten het op cruciale punten afweten. We verdwalen dus, of misschien ook niet, dat weet je maar nooit. Zijn we van de route af, of niet?
Als wij in de tekst van de gids een ‘reservoir’ lezen, zien we een poeltje, dat je zou kunnen zien als een reservoir en dat betekent, dat we er bijna zijn. Maar het dorpje Ullibarri blijft wel wat lang weg en na lange tijd lopen zien we eindelijk iemand aan wie wij de weg vragen. Uit zijn rappe praatje maken wij op, dat het meer, veel meer is dan tien kilometer naar Alda.
“Par carretera más, más de dies kilometre”, of zoiets. De moed zinkt ons in de schoenen en het is al half vijf. Na nog een half uur lopen komt de eerste auto onze richting op. Wij houden hem staande en kunnen een paar kilometer meerijden. Tot het kruispunt van de carretera, de hoofdweg, waar hij naar rechts en wij naar links moeten.
Dat liften gaat wel aardig goed dus en op de hoofdweg lopend proberen we het opnieuw. De tweede auto stopt al en deze mensen brengen ons naar Alda, een dorpje van enkele tientallen inwoners en één casa rural, (een landelijk gelegen huis). Casa rural Biltegi Etxea in Alda.
Na enige tijd wachten worden we hartelijk ontvangen door de oude boer, die een groot deel van de grote boerderij keurig heeft opgeknapt tot een accommodatie voor twaalf mensen. Inmiddels is het dan al zes uur, maar voor een diner ben je in Spanje vrijwel nooit te laat.
Wij zijn misschien wel de eerste gasten dit jaar, want de ruimtes zijn zeer koud en het duurt zeker een uur voor de verwarming en het water op temperatuur komen. We dineren om negen uur. De boerin staat in de keuken en de boer komt om de haverklap kijken of alles goed is met ons. Hij maakt er een mooie show van als hij het eten opdient en zegt telkens dat alles ‘bien, bien, bien ’ is. Het smaakt ons dan ook bien, bien.
Weer een loodzware dag, waarop we misschien de helft van de 21 kilometer hebben gelopen en de helft gelift en dat in totaal zo’n acht à negen uur. Als dat zo doorgaat is het bijna niet leuk meer.
18 MEI 2013 ALDA - GENEVILLA
“Bien, bien bien ”. Onze goedgehumeurde gastheer zorgt voor een goed ontbijt. Het was vooral tot zijn genoegen om ons in zijn herberg te hebben en het eten en het bed waren prima. Hoewel we gisterenavond al voor tien uur naar bed gingen, worden we om half negen wakker geklopt. Het ontbijt staat klaar.
Buiten is het noodweer, maar binnen is het bien, bien, bien. Alweer een heel aardige Bask, één van de laatsten, want vandaag gaan we Euskadi uit en Navarra in.
We lopen het dorpje van twintig huizen uit in de regen, die bijna hagel is. Slechts 17,9 kilometer voor de boeg met een luttel klimmetje. Stelt niets voor.
Het wordt af en toe nog droog ook en via San Vicente, Oteo en Santa Cruz komen we al heel vroeg aan in Genevilla, waar we rechtstreeks naar de casa rural El Encinedo lopen. Het is kwart over drie en de mensen zitten te eten We kunnen om vier uur terugkomen. Tijd voor een biertje in het dorp, waar de Spaanse camino-toevalligheden elkaar in snel tempo opvolgen. Want de eerste de beste man, die we vragen waar de bar is, vraagt of we Belgen zijn en neemt ons mee. We moeten hem maar volgen en hij brengt ons naar een gebouwtje, waar wat mensen lopen. De man praat even met iemand en we kunnen verder door in het Nederlands. We zijn terechtgekomen bij een cultureel centrum annex bibliotheek, waar de man, aan wie wij werden voorgesteld, een Belg blijkt te zijn. Diens vriendin houdt een schilderijententoonstelling in het centrum. Het halve dorp (30 mensen) loopt daar de door haar, Chantal Duchesne, gemaakte schilderijen te bekijken. Chantal is een Belgische, die al zeventien jaar in Zuid-Spanje woont en geen Nederlands (meer) spreekt. Misschien ook is zij geen Vlaamse, maar Waalse.
We worden uitgenodigd voor de expositie en een drankje na afloop in het café. Na afloop van de expositie verhuist het gezelschap naar het café, waar drankjes rondgaan en gegeten zal gaan worden. Ik krijg mijn biertje in een vier centimeter hoog glas en we krijgen aan de bar een hapje paella. Leuk.
Als we gaan opstappen, komt de Belg nog even naar ons toe. Hij woont hier en is volledig ingeburgerd en blijkt de eigenaar te zijn van de andere casa rural, die het dorp rijk is. Maar hij wil geen problemen met zijn conculega en wil dus niet hebben, dat wij van overnachtingsplek wisselen. En hij vraagt naar onze route morgen. Die is zwaar, 27 kilometer lang met 644 meter bergop. Een bijna onmogelijke opgave voor ons, weten we nu al uit ervaring. Ik vraag of er een bus gaat voor een eindje onderweg, maar bussen komen hier niet. Hij wil ons graag een stukje op weg helpen, naar Lapoblación, 8,7 kilometer verder en bijna alle hoogtemeters achter ons. Dat doet hij wel vaker met wandelaars, die in zijn casa overnachten. Het aanbod nemen we graag aan en we spreken af om morgenochtend om tien uur bij hem te zijn.
Bestaan deze voorvallen ook buiten de camino? En die autotocht morgen? Ach, het is ook een beetje vakantie natuurlijk.
19 MEI 2013 GENEVILLA - LAGUARDIA
En zo gebeurt het. Om klokslag tien uur bellen we aan en onze Belgische vriend komt vrolijk naar buiten en brengt ons negen kilometer verder en 500 meter hoger. Onderweg vertellen we over onze ervaringen van de twee Santiagowandelingen. Dat vooral Spanjaarden regelmatig bus, trein of taxi nemen voor een deel van hun camino. En nu doen wij dat zelf.
Tsja…
Wij bedanken onze vriend en als we aan de afdaling beginnen is het weer behoorlijk koud, maar de uitzichten over de dalen zijn prachtig. De dorpjes, die wij vandaag langsgaan en ook ons einddoel, Laguardia, kunnen we netjes op een rijtje zien liggen. Laguardia is nog bijna twintig kilometer ver, maar kun je makkelijk zien liggen. Hemelsbreed misschien de helft.
We dalen af langs bloemen en kruiden in diverse kleuren: geel, paars, wit, rood en de wandeling is prettig. Als onze gids zegt, dat we bij twee opeenvolgende ‘vorken’ tweemaal rechtsaf moeten, zien wij drie vorken en geen pijlen. We kiezen ervoor de rest van de route dan maar over de niet erg drukke weg te vervolgen. Zo komen we ook door de dorpjes Meano, Cripan (of ook wel Kripan) en Elvillar om uit te komen in Laguardia, waar we tegen vier uur aankomen. Het stadje biedt een prijzige indruk met veel bodega’s en goudgekleurde letters op hotelgevels. We proberen er één en op onze vraag naar de prijs aan de receptioniste moet ze dat even met de dikke baas, die naast haar zit, overleggen. Die zegt iets onverstaanbaars en ze zegt: ”Tweeëntachtig euro”.
“Zozo, en met ontbijt?” Nee
En na enige tijd zegt ze: “ÏVA”. IVA? Ja, IVA en met IVA wordt het 92 euro. BTW dus.
Laat maar. Dat doen we niet. Een receptioniste die de prijs van een kamer niet weet, een eigenaar, die iets mompelt en een prijs exclusief BTW noemen.
We zoeken verder en zien een hostal, waar we inchecken voor bijna zestig euro inclusief ontbijt. En BTW. Als onze was aan het balkon hangt te drogen, kijken we sport op tv en doen even een dutje. In het zeer luidruchtige restaurant, waar de voetbalwedstrijd Real Sociedad – Athletic Club de Bilbao op tv is te zien, gebruiken we het diner. De herrie vergaat je en Bilbao, de plaatselijke favoriet, wint met 2-1, zodat de stemming stijgt. Als de wedstrijd is afgelopen en direct een andere begint, want zo gaat dat in Spanje, wordt het meteen een stuk stiller. Wij gaan weer vroeg slapen.
We genieten een Spaans flutontbijt met wat cake en koekjes en een lekkere croissant. Daarmee moeten we dus de bergen weer in. De weersvoorspellingen zijn ongunstig en dat merken we. Arantzazu uitlopend zien we de tweede wasplaats, eigenlijk een gewone fontein met schuine kanten en dat vergoedt veel.
Na ruim twee uur ploeteren door wisselend, maar overwegend steeds slechter weer, zijn we nog geen vijf kilometer verder. Via een mooi laantje komen we opeens uit bij de gesloten en vergrendelde kapel Andra Mari de Urbia en daarnaast de albergue Urbiako Fonda, een herberg met alle voorzieningen. Van mei tot november geopend voor overnachtende wandelaars en van november tot mei voor de skiërs. We zitten op 1.130 m. hoogte en het is nog winter hier. Een enorm stuk hout brandt als een fakkel in de grote houtkachel, die het hele pand verwarmt. De eigenaar vertelt, dat Spanje behalve een economische crisis, ook een temperatuurscrisis moet ondergaan.
Als we na een paar cafés con leche weer vertrekken, sneeuwt het. We kleden ons zo goed mogelijk met onze zomerse kleding en gaan op pad. Het ergste klimwerk hebben we inmiddels gehad. Als we volgens de herbergier ‘very slow ’ zouden wandelen, zouden we Araia in drie uur bereiken.
De omgeving is schitterend op deze hoogte. Veel groen, mooi gras, waarop de met koebellen omhangen paarden hun maaltje bij elkaar grazen. Grazende paarden met koebellen op 1100 meter hoogte, in Spanje in de sneeuw met 0°C. Je maakt wat mee op de Camino Ignaciano.
De aanwijzingen onderweg zijn goed. We volgen vaak de GR282, waarop ook meestal de geel-oranje pijlen of strepen zijn geschilderd. Als we al een uur of zo door een bos lopen en een overvloed aan wit-rode en geel-oranje strepen de route makkelijk te volgen maakt, gaat het toch een keer fout. Of toch niet misschien en dat weet je dus vaak niet. De Engelse tekst in de gids is te onduidelijk over het punt, waar de route naar Santiago (gele pijlen) erbij komt. Moeten we afscheid nemen van wit-rood of de beter onderhouden gele van Santiago volgen? Maar in dat geval wel de andere kant op. Wij gaan niet naar Santiago, weet je nog wel?
Midden in een druipend bos, waar je overal loopt te glibberen, moet je een beslissing nemen. We kiezen voor de gele en moeten over een totaal verregend blubberpad verder.
Misschien goed, misschien fout. Uiteindelijk komen we, goed of fout, toch op een plek, die ook in de gids staat vermeld en lunchen wij, zittend op een grote kei, terwijl de regen af en toe valt.
Vandaag staat er in totaal 762 meter omhoog en 862 meter omlaag op het programma. Wij schatten in vandaag voldoende geklommen te hebben en pakken een dalende weg. Het klopt allemaal weer. Maar je wilt toch enige zekerheid en vragen een man met een motorzaag of dát daar de juiste weg is naar Araia. Ook hij praat weer erg veel en wijst en het is goed. Een bordje met daarop onze bestemming Araia (6,7 km.) wijst vrolijk de andere kant op. Wij negeren dat gewoon.
Je moet wat.
Rond vier uur lopen we Araia binnen en gaan in de richting van de kerk. Eerst maar even een biertje. Ik hoor een Aziatische vrouw Engels spreken en loop naar haar toe. Ik vraag of ze Engels spreekt en zeker, dat doet ze. Als ik het doel, ergens een overnachting hier, van het gesprekje kenbaar maakt, komt er een golf van hulp op gang. Ze belt meteen naar iemand met een huis (een huis, een B&B?) en geeft mij haar telefoon. De dame aan de telefoon spreekt ook Engels en we kunnen komen. De Japanse zal ons brengen, maar moet eerst haar dochtertje van school ophalen.
Na twintig minuten komt ze terug en brengt ons naar de overnachtingsplaats, waarvan wij niet kunnen schatten, wat het precies is. Maakt ook niet uit. De Japanse staat erop, dat wij vanavond bij haar thuis komen eten en om half negen zal ze ons komen ophalen. Wat een gastvrijheid!
Wij overnachten in Hostel casa rural Mendiaxpe. Precies om half negen worden we opgehaald door Oscar, de echtgenoot en rijden naar de flat van het echtpaar. Suta, onze gastvrouw, heeft Japanse ouders, die voor haar geboorte naar Hawaï zijn geëmigreerd. Suta is dus Hawaaiiense van Japanse afkomst. Oscar, haar man, heeft Spaanse ouders, die voor zijn geboorte naar Araia (Baskenland) zijn verhuisd. Hij is, zou je zeggen, dus een Bask, maar omdat zijn ouders in Spanje geboren zijn, mag hij zich geen Bask noemen. Maar hij is het wel. Hij wil ook geen Spanjaard genoemd worden en Spanje en Baskenland zijn twee verschillende landen. Het is maar dat we dat weten. Hij is kleuterleider voor kinderen tot vijf jaar en als wij vragen naar kindermisbruik en pedofilie in Spanje, zijn ze allebei zeer verbaasd. Dat is totaal niet bekend in Spanje!
Onder het eten van asperges, kip, salade en kaas hebben we een leuk gesprek over ondermeer de camino de Santiago. Suta kwam over uit Hawaï met een vriendin om de camino te lopen en daar ontmoette ze Oscar, die ook zijn camino liep. Dat is zes jaar geleden. Ze zijn getrouwd en hebben een dochtertje van drie jaar.
Voldaan en na een leuke avond worden we weer naar het hotel rural gebracht en slapen prima onder een loodzwaar dekbed.
17 MEI ARAIA - ALDA
Al tijdens het ontbijt begint het te regenen. Alle Spanjaarden, pardon, Basken, klagen over het uitermate slechte weer. Vorige maand sneeuwde het nog in het dorp. De temperatuur is veel te laag en Barcelona heeft met wateroverlast te kampen, zagen we op TV.
Toch gaan wij welgemoed op stap voor weer een zware dag. Het dorp door en de Santsarreka Kalea (straat) uitlopen langs de flat van Suta en Oscar, naar het op 4,5 kilometer verder gelegen dorpje San Román de San Millán. Vijftig meter verder begint de klim; vandaag 603 meter omhoog en 390 meter omlaag en vrijwel alle stijgende meters zitten in de komende vijf kilometer. De eerste twee kilometer is het te doen over harde, onverharde weg, maar daarna volgt een gevecht tegen de elementen. Een buitengewoon modderig pad, waarin je bij elke stap een paar centimeter wegzakt in de zuigende leem. Het is bar en boos en we zien er niet uit. Het kost ons een paar uur om dit stuk te overbruggen en uitgeput met loodzware modderbenen gebruiken we iets, dat als lunch moet doorgaan.
Het modderpad maakt dan plaats voor grasland, bezaaid met stenen. Koeien laten de hele dag hun bellen horen. Op een kale bergvlakte met grasland begint het voorlopig even te hagelen en onze dag kan niet meer stuk. Of eigenlijk wel, want ook onze gids blinkt uit in onduidelijkheid. De gele pijlen (of rood of oranje, je ziet alle kleuren hier), laten het op cruciale punten afweten. We verdwalen dus, of misschien ook niet, dat weet je maar nooit. Zijn we van de route af, of niet?
Als wij in de tekst van de gids een ‘reservoir’ lezen, zien we een poeltje, dat je zou kunnen zien als een reservoir en dat betekent, dat we er bijna zijn. Maar het dorpje Ullibarri blijft wel wat lang weg en na lange tijd lopen zien we eindelijk iemand aan wie wij de weg vragen. Uit zijn rappe praatje maken wij op, dat het meer, veel meer is dan tien kilometer naar Alda.
“Par carretera más, más de dies kilometre”, of zoiets. De moed zinkt ons in de schoenen en het is al half vijf. Na nog een half uur lopen komt de eerste auto onze richting op. Wij houden hem staande en kunnen een paar kilometer meerijden. Tot het kruispunt van de carretera, de hoofdweg, waar hij naar rechts en wij naar links moeten.
Dat liften gaat wel aardig goed dus en op de hoofdweg lopend proberen we het opnieuw. De tweede auto stopt al en deze mensen brengen ons naar Alda, een dorpje van enkele tientallen inwoners en één casa rural, (een landelijk gelegen huis). Casa rural Biltegi Etxea in Alda.
Na enige tijd wachten worden we hartelijk ontvangen door de oude boer, die een groot deel van de grote boerderij keurig heeft opgeknapt tot een accommodatie voor twaalf mensen. Inmiddels is het dan al zes uur, maar voor een diner ben je in Spanje vrijwel nooit te laat.
Wij zijn misschien wel de eerste gasten dit jaar, want de ruimtes zijn zeer koud en het duurt zeker een uur voor de verwarming en het water op temperatuur komen. We dineren om negen uur. De boerin staat in de keuken en de boer komt om de haverklap kijken of alles goed is met ons. Hij maakt er een mooie show van als hij het eten opdient en zegt telkens dat alles ‘bien, bien, bien ’ is. Het smaakt ons dan ook bien, bien.
Weer een loodzware dag, waarop we misschien de helft van de 21 kilometer hebben gelopen en de helft gelift en dat in totaal zo’n acht à negen uur. Als dat zo doorgaat is het bijna niet leuk meer.
18 MEI 2013 ALDA - GENEVILLA
“Bien, bien bien ”. Onze goedgehumeurde gastheer zorgt voor een goed ontbijt. Het was vooral tot zijn genoegen om ons in zijn herberg te hebben en het eten en het bed waren prima. Hoewel we gisterenavond al voor tien uur naar bed gingen, worden we om half negen wakker geklopt. Het ontbijt staat klaar.
Buiten is het noodweer, maar binnen is het bien, bien, bien. Alweer een heel aardige Bask, één van de laatsten, want vandaag gaan we Euskadi uit en Navarra in.
We lopen het dorpje van twintig huizen uit in de regen, die bijna hagel is. Slechts 17,9 kilometer voor de boeg met een luttel klimmetje. Stelt niets voor.
Het wordt af en toe nog droog ook en via San Vicente, Oteo en Santa Cruz komen we al heel vroeg aan in Genevilla, waar we rechtstreeks naar de casa rural El Encinedo lopen. Het is kwart over drie en de mensen zitten te eten We kunnen om vier uur terugkomen. Tijd voor een biertje in het dorp, waar de Spaanse camino-toevalligheden elkaar in snel tempo opvolgen. Want de eerste de beste man, die we vragen waar de bar is, vraagt of we Belgen zijn en neemt ons mee. We moeten hem maar volgen en hij brengt ons naar een gebouwtje, waar wat mensen lopen. De man praat even met iemand en we kunnen verder door in het Nederlands. We zijn terechtgekomen bij een cultureel centrum annex bibliotheek, waar de man, aan wie wij werden voorgesteld, een Belg blijkt te zijn. Diens vriendin houdt een schilderijententoonstelling in het centrum. Het halve dorp (30 mensen) loopt daar de door haar, Chantal Duchesne, gemaakte schilderijen te bekijken. Chantal is een Belgische, die al zeventien jaar in Zuid-Spanje woont en geen Nederlands (meer) spreekt. Misschien ook is zij geen Vlaamse, maar Waalse.
We worden uitgenodigd voor de expositie en een drankje na afloop in het café. Na afloop van de expositie verhuist het gezelschap naar het café, waar drankjes rondgaan en gegeten zal gaan worden. Ik krijg mijn biertje in een vier centimeter hoog glas en we krijgen aan de bar een hapje paella. Leuk.
Als we gaan opstappen, komt de Belg nog even naar ons toe. Hij woont hier en is volledig ingeburgerd en blijkt de eigenaar te zijn van de andere casa rural, die het dorp rijk is. Maar hij wil geen problemen met zijn conculega en wil dus niet hebben, dat wij van overnachtingsplek wisselen. En hij vraagt naar onze route morgen. Die is zwaar, 27 kilometer lang met 644 meter bergop. Een bijna onmogelijke opgave voor ons, weten we nu al uit ervaring. Ik vraag of er een bus gaat voor een eindje onderweg, maar bussen komen hier niet. Hij wil ons graag een stukje op weg helpen, naar Lapoblación, 8,7 kilometer verder en bijna alle hoogtemeters achter ons. Dat doet hij wel vaker met wandelaars, die in zijn casa overnachten. Het aanbod nemen we graag aan en we spreken af om morgenochtend om tien uur bij hem te zijn.
Bestaan deze voorvallen ook buiten de camino? En die autotocht morgen? Ach, het is ook een beetje vakantie natuurlijk.
19 MEI 2013 GENEVILLA - LAGUARDIA
En zo gebeurt het. Om klokslag tien uur bellen we aan en onze Belgische vriend komt vrolijk naar buiten en brengt ons negen kilometer verder en 500 meter hoger. Onderweg vertellen we over onze ervaringen van de twee Santiagowandelingen. Dat vooral Spanjaarden regelmatig bus, trein of taxi nemen voor een deel van hun camino. En nu doen wij dat zelf.
Tsja…
Wij bedanken onze vriend en als we aan de afdaling beginnen is het weer behoorlijk koud, maar de uitzichten over de dalen zijn prachtig. De dorpjes, die wij vandaag langsgaan en ook ons einddoel, Laguardia, kunnen we netjes op een rijtje zien liggen. Laguardia is nog bijna twintig kilometer ver, maar kun je makkelijk zien liggen. Hemelsbreed misschien de helft.
We dalen af langs bloemen en kruiden in diverse kleuren: geel, paars, wit, rood en de wandeling is prettig. Als onze gids zegt, dat we bij twee opeenvolgende ‘vorken’ tweemaal rechtsaf moeten, zien wij drie vorken en geen pijlen. We kiezen ervoor de rest van de route dan maar over de niet erg drukke weg te vervolgen. Zo komen we ook door de dorpjes Meano, Cripan (of ook wel Kripan) en Elvillar om uit te komen in Laguardia, waar we tegen vier uur aankomen. Het stadje biedt een prijzige indruk met veel bodega’s en goudgekleurde letters op hotelgevels. We proberen er één en op onze vraag naar de prijs aan de receptioniste moet ze dat even met de dikke baas, die naast haar zit, overleggen. Die zegt iets onverstaanbaars en ze zegt: ”Tweeëntachtig euro”.
“Zozo, en met ontbijt?” Nee
En na enige tijd zegt ze: “ÏVA”. IVA? Ja, IVA en met IVA wordt het 92 euro. BTW dus.
Laat maar. Dat doen we niet. Een receptioniste die de prijs van een kamer niet weet, een eigenaar, die iets mompelt en een prijs exclusief BTW noemen.
We zoeken verder en zien een hostal, waar we inchecken voor bijna zestig euro inclusief ontbijt. En BTW. Als onze was aan het balkon hangt te drogen, kijken we sport op tv en doen even een dutje. In het zeer luidruchtige restaurant, waar de voetbalwedstrijd Real Sociedad – Athletic Club de Bilbao op tv is te zien, gebruiken we het diner. De herrie vergaat je en Bilbao, de plaatselijke favoriet, wint met 2-1, zodat de stemming stijgt. Als de wedstrijd is afgelopen en direct een andere begint, want zo gaat dat in Spanje, wordt het meteen een stuk stiller. Wij gaan weer vroeg slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
